اولویت وحدت سوسیالیستی بر جبهه جمهوریخواهی

مقدمه

گوش کنید. لرزش زمین زیر پاهایتان را حس میکنید؟ این صدای پتک آهنگران نیست. صدای کوبش پاهای کارگران بر زمین سرد است. این صدای غرش طوفان نیست، بلکه صدای غرش نعره های کارگران است. خارج از اینکه تا چه اندازه حضور کارگران در احزاب چپ از ضریب پایینی برخوردار بوده باشد، کاروان اردوگاه و لشکر کار به راه افتاده است. دریابیم این واقعیت پرشکوه را.

تابستان سال پنجاه و هفت بود. آخرین سری زندانیان فدائی با نعره های آزادیخواهانه توده های مردم و غرّش های کارگران از زندان ها آزاد میشدند. شهر کوچک ما، جهت استقبال از دکتر تقی افشانی به حالت نیمه تعطیل درآمده بود. وقتی که قامت کوتاه و جسم نحیف فدائی خلق بالای دستهای مردم بر سکوی یک بلندی قرار گرفت، اولین جملات ایشان اینطور آغاز شد. "قهرمان خلق مانیستیم. قهرمان شما ها هستید که درهای زندان ها را شکستید"." قهرمان کارگران نفت هستند، که با بستن شیرهای لوله های نفت، کمر دیکتاتوری ستم شاهی را شکستند".

حرکت های حق طلبانه کارگران در روزهای اخیر

امروز، موج موج حرکت های حق طلبانه کارگران از گوشه گوشه های کشور در همسوئی با همدیگر به حرکت در آمده، به هم می پیوندند. این حرکت سرتاسری در همنوایی با همدیگر، گستره و عمق بیشتری یافته هر روز قوت بیشتری گرفته و مضامین خواسته ها و با حرکت های هر چه آزادیخواهانه تر، عدالت جویانه تر و متشکل تر در صحنه حاضر میگردند. امروز، آنقدر که حرکت های کارگران را در صحنه تحولات اجتماعی سیاسی شاهد میباشیم، که حجم و گستره آنها به مراتب قدرتمندتر از جنبش های زنان، جنبش دانشجویی، جنبش های ملی دموکراتیک و دیگر جنبش های آزادیخواهانه مردمی می باشد.

حرکت های اعتراضی و حق طلبانه کارگران، معلمان، بازنشستگان و دیگر زحمتکشان بصورت های متوالی و پشت سر هم و بالانقطاع طی چندین سال گذشته ادامه داشته است. در میان این حرکات اعتراضی، اعتراضات حق طلبانه کارگران نیشکر هفته تپه، فولاد اهواز، بازنشستگان و معلمین و دیگر موسسات بطور بارزی طی سالهای گذشته قادر بوده اند تا نه فقط خواسته های خود را مطرح کرده، بر محور این خواسته ها گرد هم آمده و متحد گردند، بلکه در موارد مشخصی تا حدودی هم به خواسته های خویش دست بیابند.

اهمیت اعتراضات کارگران قراردادی موقت و پیوستن کارگران دائمی شرکت نفت به آنها را از خیلی نظر ها میتوان مورد سنجش قرار داد. از این نظر که خواسته ی قراردادهای دائمی و پایدار توسط کارگران پیمانی موقت، بصورتی همزمان و در مقیاس سرتاسری و هماهنگ و در یک جا مطرح شده و همگی با همدیگر در سرتاسر ایران، حداقل به دامنه بیست و پنج شرکت مجزا به گرد هم آمده اند، از درجه اهمیت شایانی برخوردار است.

اهمیت دوم این قضیه در اینجا است، که بخاطر به مخاطره انداخته شدن موقعیت های شغلی کارگران دائم، آنها نیز به ناچار جهت جلوگیری از به مخاطره افتادن ثبات موقعیت کاری و اشتغال خویش، بصورت همگن و همنوا با کارگران موقتی به میدان آمده و دست به اعتراض میزنند. هماهنگی اعتراضات کارگران موقتی و دائمی با همدیگر، خود ارزش این اعتراضات حق طلبانه را دو چندان میکند.

اهمیت سوم این اعتراضات در میزان گستره و همنوائی و همگنی آن در مقیاس سرتاسری است. شاید به جرات بشود گفت که وسعت این اعتراضات حق طلبانه با اعتراضات متحدانه کارگران نفت در سالهای پنجاه و شش، پنجاه و هفت قابل مقایسه بوده باشد. تداوم این حرکت های حق طلبانه نه تنها میتواند حرکت های حق طلبانه ضد تبعیض زنان، اعتراضات قومی ملی، و دیگر حرکت های حقوق بشری و آزادیخواهانه از قبیل آزادی زندانیان سیاسی را تحت الشعاع قرار بدهد، بلکه میتواند این حرکت ها را به همدیگر متصل نموده، هدایت کرده و به دنبال خویش بکشاند.

اهمیت دیگر این اعتراضات بخاطر نقش سیاسی آنها است. هنوز بطور تقریب، بیش از یک سوم بودجه دولتی ایران از طریق فروش نفت حاصل میگردد. هم حاکمیت جمهوری اسلامی ایران بر اهمیت نقش صنعت نفت در اقتصاد کشور واقف است، هم کارگران شرکت نفت، به اهمیت نقش خویش در چرخه های اقتصادی سیاسی کشور آگاه هستند. گرچه این اعتراضات به فاز سیاسی کشیده نشده اند، اما پتانسیل ها و قدرت کنش های سیاسی کارگران، برای خودشان و همگان واقف است.

اولویت وحدت سوسیالیستی بر جبهه جمهوریخواهی

اگر گفته باشیم که امروز سازمان ها و احزاب چپ ایران کمترین میزان ضریب درصدی کارگری را در طول تاریخ جنبش سوسیالیستی ایران در ترکیب های سازمانی خویش دارند، شاید اشتباه نکرده باشیم. بخش قابل توجهی از کارمدارانی که در سازمان های چپ، با جاری شدن سیل جنبش اصلاح طلبی حکومتی و جنبش سبز، سبز میشوند، با خیزش لیبرال دموکراسی جمهوریخواهی همه شان جمهوریخواه، لیبرال و توسعه طلب میگردند، شاید، بلکه با خیزش جنبش های کارگری، برای چندمین بار پوست عوض کرده، و به ریشه های سوسیالیستی و کمونیستی خویش بازگردند.

طی سالهای گذشته ما شاهد بوده ایم که خیلی از رفقای ما در سازمان های چپ، از ریشه های سوسیالیستی خویش فاصله گرفته و با افتخار، گاه با نام های شخصی و بدون ذکر هویت های سازمانی و حزبی خویش، پشت سر هم و بطور متوالی در میزگردهای لیبرال دموکراسی و جمهوریخواهی حضور یافته و تلاش در ایجاد و برقراری پل های اعتماد، دوستی و مودت با لیبرال دموکراسی و اصلاح طلبی حکومتی را نموده اند. این تلاش ها در شرایطی صورت میگرفت که آنها گاه هویت های سوسیالیستی خویش را به بهانه های مختلف کنار می‌گذاشتند.

بطور همزمان ما خیلی شاهد نازک بینی های این عزیزان در درجه بندی میزان ضریب های اصلاح طلبی میان شخصیت های مختلف حکومتی بوده ایم . بطور مثال میتوان آخرین مورد را در مورد وارد شدن آقای تاجزاده به صفوف کاندیداهای ریاست جمهوری در ایران اشاره کرد. معلوم نبود اگر شورای نگهبان ایشان را رد صلاحیت نمیکرد، چه ولوله ای در میان این کارمداران سکولار دموکرات و اصلاح طلب درون احزاب چپ ما می افتاد.

این در شرایطی است که طی سالهای اخیر به ندرت و شاید فقط انگشت شمار مواردی پیش آمده است که احزاب و سازمان های چپ و سوسیالیستی در میز گردهایی دور هم گرد آمده و یا برنامه های مشترکی را با همدیگر اجرا کرده باشند. تجربه نشان میدهد که در عرصه های پایه ای – کارگاهی، کارگران، معلمان، دانشجویان و بازنشستگان، بدون وسواس زیاد نسبت به گرایش های سیاسی همدیگر، توان و قابلیت آن را داشته اند، که حرکت های حق طلبانه و اعتراضی خویش را مشترکا سازمان داده و بازوهای خویش را به همدیگر حلقه زنند.

این رغبت، علاقه، نگرش و میزان همکاریها میان احزاب و سازمان های چپ و سوسیالیستی نه تنها به هیچ وجه مشاهده نمیگردد، بلکه به میزان دهها برابر، تمرکز این همکاری ها بر محورهای لیبرال دموکراسی، اصلاح طلبان حکومتی و جمهوریخواهی بوده است. تنها کافیست به گفتمان های ویدئویی در نشریه مجازی احزاب نظر کوتاهی انداخته شود. به ندرت ما خواهیم توانست نمونه هایی در عرصه های همکاری سوسیالیستی میان این احزاب را در این میزگردها شاهد بوده باشیم.

نمونه دیگر در این زمینه ها را میتوان میزان و تعداد اعلامیه ها و اطلاعیه های مشترکی که این احزاب با سازمان های جمهوریخواه میدهند را با تعداد مشابه اعلامیه و اطلاعیه های مشترک با احزاب چپ و سوسیالیستی مقایسه کرد. ما فقط به ندرت در مقیاس های منطقه ای و کشوری شاهد میباشیم که نمایندگی های این احزاب با همدیگر برنامه های مشخصی گذاشته و یا اعلامیه و اطلاعیه مشترکی منتشر نموده باشند.

حرکت های حق طلبانه کارگری و انتخابات ریاست جمهوری

انتخابات ریاست جمهوری اخیر نشان داد که مردم دیگر نه تنها این حکومت را از خود نمیدانند، بلکه از آن کاملا روی برگردانده اند. بین بیست و دو تا بیست و هشت درصد مردم در این انتخابات شرکت داشتند، که از میان رای دهندگان نیز ده درصد رای باطله داده بودند. منفورترین چهره قدرتمداری حاکمه بر مسند قوه مجریه تکیه زده است.

این در شرایطی است که صحبت بر سر جانشینی ولایت فقیه نیز هر روز به میزان بیشتری بر سر زبان ها است. در این زمینه اسامی مشخصی مانند "مجتبی خامنه ای" و "ابراهیم رئیسی" بر زبانها می چرخید. با تثبیت موقعیت رئیسی در پست ریاست جمهوری، سمت گیری مقام ولایت فقیه در عرصه انتخاب جایگزینی خویش کمی شفاف تر میگردد. خود این مسائل حتی موجب عمیق تر شدن شکاف میان محافظه کاران اصول گرای حکومتی گردیده است.

باید از خواب غفلت بیدار شده و اهمیت حرکت های حق طلبانه کارگران را بر بستر چنین شرایط اجتماعی سیاسی دریافته و ارزیابی نمود. اگر در خیزش های سال پنجاه و هفت، جنبش های کارگری به سیاهی لشکر پروژه کنفرانس گوادلوپ تبدیل گریدند، اینبار هم نباید به سیاهی لشکر لیبرال دموکراسی تبدیل گردند. بگذار حرکت های حق طلبانه کارگران در عرصه های سیاسی هم با صف مستقل خویش، نقش پیشاهنگ و هدایتگرانه خویش را بطور مستقل ایفا نماید.