چند روزی از سقوط شهر آودیوکا می گذرد. هرچند سقوط این شهر مهم از نظر موقعیت استراتژیک در مدت زمان کمتری از آن‌چه انتظار می‌رفت به‌وقوع پیوست، اما مصداق بارزی بود از آن‌چه بوریس جانسون پس از مخالفت با پیشبرد توافقنامه استانبول اعلام نمود: "ما جنگ را تا آخرین سرباز اکرایینی ادامه خواهیم داد!"

اهمیت این شهر برای هر دو طرف در این بود که اکرایین این شهر را "دروازه دُنباس" می دانست و از سال ۲۰۱۴ هر متر مربع این شهر را به دژی مستحکم و به باور خودش نفوذ ناپذیر تبدیل کرده بود. برای روسیه اهمیت این شهر در ۲ نکته نهفته بود: اکرایین برای حمله توپخانه و موشکی به شهرهای دُنباس و شهرهای مرزی روسیه، از آودیوکا استفاده می کرد، که افزایش این حملات در ماه‌های گذشته و نیز پاسخگویی به مردم این شهرها در تأمین امنیت، و همچنین گشوده شدن راه برای ارتش روسیه در حرکت تقریباً بدون مانع در مسیر دیگر شهرهای استان زاپاروژه و خود شهر زاپاروژه نیز، "پایان کار" آودیوکا را در دستور قرار داده بودند.

با وجود اعزام نیروی بزرگی از ذخایر انسانی ارتش اکرایین به این شهر، از نیمه ماه ژانویه، سقوط کامل آن به موضوع امروز و فردا تبدیل گردید و حتی گردان ویژه آزوف که جهت هم تشویق و هم ایجاد رُعب در میان ارتش اکرایین با هدف تقویت روحیه و نیز جلوگیری از ترک سنگرها و تسلیم گروهی، به پادگان این شهر اعزام شده بود نیز، کاری از پیش نبرد و به هنگام تخلیه ناگهانی شهر و استفاده از تنها جاده فرار که از جانب ارتش روسیه، فراهم شده بود، فرماندهان این گردان و در ادامه سربازانشان، نخستین کسانی بودند که فرار را بر قرار ترجیح دادند، و  در برابر چند صد سرباز ارتش اکرایین ۲ راه قرار گرفتند: ترک سنگر و تسلیم و یا مرگ حتمی. روشن است که انتخاب راه نخست بود!

جنگ در آودیوکا یکی از خونین ترین صفحات این جنگ را ورق زد. میزان کشته و زخمی شدگان از هر دو سو بسیار بالا بود، بگونه‌ای که یکی از بلوگرهای جنگی دُنباس که از ۲۰۱۴ در صحنه های جنگ در این منطقه حضور داشت و بسیار کشته و زخمی دیده بود، پریروز در خانه خودش اقدام به خود کشی کرد و قبل از مرگ پیامی صوتی و تصویری در صفحه تلگرامی خود گذاشت که نشان از عمق این تأثر از آن‌چه در این شهر بر او رفته بود، داشت.

دیروز زلنسکی در گفتگو با فوکس نیوز، ضمن تأیید سقوط این شهر (چند ماه قبل‌تر او در پای تابلوی ورود این شهر عکس گرفته و به جهانیان اعلام کرده بود: آودیوکا هرگز به دست روس‌ها نخواهد افتاد!) اعلام کرد که هنوز هم به شدت با انجماد جنگ و نشستن پشت میز مذاکره با روسیه مخالف است. این را هر شنونده ای بر اساس اطلاعات و دانسته های خود از سرنوشت میلیاردها دلار که به این کشور سرازیر شده اند و از سرنوشت‌شان اطلاع موثقی وجود ندارد، می تواند تفسیر و تعبیر کند؛ اما پیداست که شعار: جنگ! جنگ! تا آخرین سرباز اکرایینی، آویزه گوش او، تأمین کننده منافع او و باند متشکل در پیرامون اوست!