آمارهای رسمی در ایران نشان می‌دهد که سالانه به طور متوسط بیش از ۷۴ هزار زن برای معاینات جسمی ناشی از همسرآزاری به مراکز پزشکی قانونی مراجعه می‌کنند. اما این عدد نمی‌تواند تصویر دقیقی از واقعیت باشد، چراکه بسیاری از زنان به دلایل مختلف از مراجعه به پزشک قانونی خودداری می‌کنند. خشونت علیه زنان تنها به ضرب و شتم محدود نمی‌شود؛ در بسیاری از موارد، مسائل مالی و اقتصادی عامل اصلی خشونت خانگی هستند .
یکی از جلوه‌های تلخ خشونت در جامعه ایران، ازدواج‌های اجباری است، به‌ویژه ازدواج دختران زیر ۱۳ سال که می‌توان آن را نوعی بیماری اجتماعی دانست. افزون بر این، موارد زن‌کشی و تجاوزهای جنسی یا آمیزش‌های ناخواسته حتی توسط همسران، نشان‌دهنده عمق بحران خشونت علیه زنان است. اما خشونت خانگی تنها بخشی از معضل است؛ خشونت‌های حکومتی علیه زنان نیز فشارهای بسیاری بر آنان وارد می‌کند .
از جمله اشکال کم‌تر دیده‌شده اما بسیار ویرانگر خشونت، خشونت‌های کلامی است. این نوع از خشونت به‌دلیل عدم مشاهده ظاهری، اغلب نادیده گرفته می‌شود، اما اثرات عمیقی بر روان زنان می‌گذارد. کبودی‌ها و شکستگی‌های جسمی شاید با گذر زمان التیام یابند، اما زخم‌های ناشی از خشونت کلامی می‌توانند تا سال‌ها بر روان فرد باقی بمانند، همچون لکه‌ای پاک‌نشدنی که همواره ذهن را آزار می‌دهد .
بیایید مراقب کلماتی که از دهانمان خارج می‌شوند باشیم؛ چراکه قدرت کلام می‌تواند زندگی یک نفر را ویران یا احیا کند