کارگران کارخانە فولاد "سیادن ابهر" چند روز گذشتە را در اعتراض بە سر بردند تا توانستند یک ماە از دستمزدهای معوقە خودشان را بگیرند. 
کارگران معترض می گویند کار و کسب کارخانە رونق دارد و دلیلی برای پرداخت نکردن مرتب دستمزدهای شان وجود ندارد. 
خدمات بیمەای بە کارگران و خانوادە هایشان نیز بە علت واریز نشدن حق بیمە چند ماە گذشتە بە حساب تامین اجتماعی قطع شدە است بهمین دلیل کارگران اگر نیاز بە دارو و درمان داشتە باشند، مجبورند هزینە آن را از جیب خود بپردازند. این در شرایطی است کە مزد اندک کارگران کفاف نیمی از نیازهای اولیە آنها را نمی دهد و روز بە روز هزینەهای زندگی بە سرعت برق و باد افزایش پیدا می کند.
این تنها یک نمونە از صدها مورد از رفتار کارفرمایان با کارگران است. اگر تنها گزارشهایی را کە در برخی از رسانە ها منتشر شدە در نظر بگیریم، با انبوهی از اعتراضاتی روبرو می شویم کە دلایل و علت آنها کم و بیش مشابە مورد اعتراض کارگران کارخانە فولاد "سیادن ابهر" است.
ندادن بە موقع دستمزد و حقوق کارگر اکثر در واحدهای خصوصی صورت می گیرد.پدیدەای مربوط بە این روزها کە قطع برق بخشی از تولید را مختل کردە نیست. 
این پدیدەای چند دە سالە است کە خیلی از سرمایە داران هر گاە میل شان بکشد از آن بهرە می گیرند. گاهی هدف نگە داشتن تهدید بالای سر کارگر و فشار است، گاهی برای طفرە رفتن از دادن حق بیمە، و بعضی وقت ها برای فشار بە دولت برای گرفتن امتیاز های مختلف. برای مثال در حال حاضر 
کارفرمایان بیشتری بە بهانە قطع برق و اختلافی کە با دولت بر سر برق پیدا کردەاند از پرداخت بە موقع دستمزدها و رد کردن حق بیمە کارگران طفرە می روند.  یکی از نمایندگان آنان در شورای عالی کار نیز چند روزپیش گفت دولت بخشی از دستمزد کارگران را بجای کارفرمایان بپردازد. 
در تعدادی از کارخانە ها برخی مزایای مزدی از جملە حق اضافە کاری را نمی دهند و هر کس را کە اعتراض کند اخراج می کنند تا هم کارگر را مجبور بە تحمل بی حقوقی بیشتر نمایند و هم از دولت امتیاز بگیرند. اظهارات یکی از کارگران کارخانە فولاد ابهر بە خبرگزاری ایلنا مشت نمونە خروار است. ایلنا بە نقل از وی نوشت:
"این کارگر فولاد سیادن ابهر افزود: حدود ۲۸۰ کارگر این کارخانه دو ماه حقوق و چندین ماه حق بیمه پرداخت نشده دارند که کارفرما پس از جلسه‌ای که در محل فرمانداری ابهر برگزار شد، وعده پرداخت بخش زیادی ازمطالبات مزدی و بیمه‌ای کارگران را داد اما بعد از چند روز، فقط یک پایه حقوق بدون محاسبه اضافه‌کاری به حساب کارگران واریز شده است"
.ملاحظە می کنید کە حتی میانجیگری فرماندار هم باعث نمی شود کە کارفرما حقوق اولیە کارگرانی  را کە برایش ثروت می آفریند رعایت کند. این در حالی است کە طبق قانون کار موجود دستمزد کارگر جز بدهی ممتاز کارفرما اعلام شدە و کارفرما موظف بە پرداخت آن در موقع مقررشدە در قانون شدە است. 
در یک مورد دیگر این خبر گزاری با اشارە بە پرداخت نکردن معوقات مزدی کارگران اخراج شدە داروگر نوشت:
"با گذشت بیش از ۱۸ ماه از اخراج ۱۵۰ نفر از کارگران کارخانه «داروگر» تهران، هنوز کارفرما مطالبه‌های حقوقی و سنواتی کارگران را پرداخت نکرده است"
شکایات این کارگران باید قانونا از طرف ادارە کار پیگیری شود، اما سرگردانی ١٨ ماهە کارگران نشان می دهد، ادارە کار کە وظیفە پیگیری و نظارت بر اجرای قانون کار را بە عهدە دارد، از انجام وظیفە خود سرباز زدە است. علت قضیە هم روشن است، ادارات کار نیز تابع و مجری سیاستهای حکومت و سرمایە داران هستند و انتظار نمی رود جانب صاحبان قدرت را رها کنند و جانب کارگران را ولو اینکە حق با آنها  باشد بگیرند. 
اینکە قطع برق و گاز بە سود و درآمد صاحبان واحدهای تولیدی لطمە می زند واقعیتی است غیر قابل انکار و مورد تائید کسی نیست، ولی نە این لطمە آنقدر سنگین است کە آن را مستمسکی کرد برای تعدیل حقوق و فشار بر کارگران، و نە کارگران در این میان تقصیری دارند کە تاوان قطع برق و گاز را بجای دولت بپردازند. در واقع وظیفە دولت است کە خساراتی را کە در اثر قطع برق بە صاحبان کارخانە ها وارد می شود بە آنها بپردازند. 
جای شک نیست کە کارفرمایان تلاش خواهند کرد با بهرە گیری از وضعیت و فضای موجود نە تنها روی میزان افزایش دستمزدهای سال آیندە بە نفع خودشان اثر منفی بگذارند بلکە، زمینە را برای ایجاد تعدیلات بیشتری در قانون علیە حقوق کارگران و بە سود خودشان بوجود آورند. بی جهت نیست کە کارگران بە درستی خصوصی سازی را مترادف با پایمال سازی بیشتر حقوق خود می فهمند و با آن مخالفت می کنند. 
همە ی این فشارها و حق خوری ها بدان جهت علیە کارگران اعمال و بە راحتی نهادیە و ماندگار می شوند، کە طبقە کارگر بر عکس کارفرمایان و سرمایە داران کە بخوبی در اتحادیە های طبقاتی خود متشکل شدەاند، متشکل و سازمانیافتە نیستند. نتیجتا تا زمانی کە مبارزات آنان پراکندە و فاقد اتحادیە های نیرومند هستند، نە تنها نمی توانند از حقوق خود دفاع کنند، بلکە تە ماندە حقوق شان را از آنها خواهند گرفت و هر روز بیش از پیش در قعر فقر فرو خواهند رفت. تا کنون مگر غیر از این بودە است؟