در پی حملۀ غافلگیرانۀ آمریکا به سه مرکز اصلی هسته ای ایران، انتظار این است که مقامات جمهوری اسلامی بر "شهر بیدفاعی" که از ایران ساخته اند، درنگ کنند. این در حالی است که برخی از این مقامات سخنانی را بر زبان آورده و اقداماتی را در پیش گرفته اند که آنها را تنها می توان نشانه هایی از آمادگی یا تمایل برای خروج از پیمان عدم گسترش سلاح‌های اتمی (ان.پی.تی.) تلقی کرد. چنین زمزمه هایی در شرایطی که کشور با بحرانی به واقع حیاتی مواجه است، بر نگرانیها پیرامون آیندۀ ایران می‌افزایند.

واقعیت آن است که تمام پروندۀ هسته ای جمهوری اسلامی و بحران آن را، در ربع قرن گذشته، می‌توان تلاشی ناکام برای کسب جایگاه "قدرت بالقوهٔ هسته‌ای" در عین عضویت در ان.پی.تی. دانست؛ تلاشی ولو با هدف ایجاد بازدارندگی سخت افزاری، اما با تحمیل هزینه های سنگین اقتصادی، دیپلماتیک و امنیتی بر کشور؛ موقعیتی که نه قدرتی واقعی به ارمغان آورد و نه مانعی پایدار در برابر فشارهای فزایندهٔ خارجی ایجاد کرد.

در چنین وضعیتی، تهدید به خروج از ان.پی.تی. و القای تمایل به حرکت به سوی بمب اتمی، نه تنها راهی برای تأمین امنیت ملی نیست، بلکه اقدامی خطرناک، نامسئولانه و تنش افزاست. چنین رویکردی، اگر نه از سر ساده لوحی، نشان از نوعی بی پروایی یا محاسبه ای پرهزینه دارد که امنیت و آیندهٔ کشور را به بازی می‌گیرد. این توهم که خروج از ان.پی.تی. می‌تواند آمریکا و اسرائیل را از تعرضات بیشتر به کشور ما باز دارد، در "بهترین حالت" جهل مطلق سیاسی است، و محتملاً خباثتی عمدی علیه منافع و موجودیت ایران.