ضرورت همبستگی جنبش دانشجوئی با اعتراضات مردمی!
در تاریخ پرفرازونشیب مبارزات مردم ایران برای آزادی، عدالت اجتماعی و دمکراسی، جنبش دانشجویی جایگاه بس والایی دارد. در این میان اما، برآمد دانشجویان در مقابل رژيم کودتا در ۱۶ آذر ١٣٣٢ از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. این روز، برگی زرین و ماندگار در تاریخ جنبش آزادی‌خواهانه و عدالت پژوهانه بوده و هم چون مشعلی فروزان فراروی مبارزات دانشجوئی میهنمان قرار دارد.
روز ۱۶ آذر سال ۱۳۳۲، دانشگاه صحنۀ اعتراض دانشجويان عليه عوامل داخلی و خارجی کودتا علیه دولت دکتر مصدق، برای استقلال و آزادی بود. اما پاسخ رژیم شاه به اعتراض دانشجویان، حمله به دانشگاه و سرکوب آنان بود. در آن روز گلوله‌های رژيم کودتا سینۀ دانشجویان را شکافت و با خون مصطفی بزرگ نیا، مهدی شریعت رضوی و احمد قندچی صحن دانشگاه را رنگین کرد.
اگر رژيم مستبد پهلوی رويدادهای خونين ۱۶ آذر ۱۳۳۲، اول بهمن ۱۳۴۰ و ۱۳ آبان ۱۳۵۷ را آفريد، هزاران دانشجو را دستگير و شکنجه کرد و به زندان‌های سنگين محکوم نمود، جمهوری اسلامی برای تحمیل حکومت دینی و استیلای ایدئولوژی مذهبی خود، به بهانه‌ی انقلاب فرهنگی به دانشگاه‌ها را یورش برد، دانشجويان و استادان دگرانديش را اخراج نمود، دانشگاه‌های کشور را به پادگان تبديل کرد و فاجعه‌ی ۱۸ تیر ۱۳۸۷ را آفريد.
هم استبداد ستم‌شاهی و هم استبداد ولایی، همواره لبۀ تیز حمله و سرکوب خود را متوجه دانشجویان و دانشگاه‌ها کرده‌اند. بااین‌وجود، جنبش دانشجویی میهنمان باوجود افت‌وخیزها و فرازوفرودها، به حيات خود ادامه داده و با اندیشه‌های نو در تحولات سياسی و اجتماعی نقش برجسته‌ای ایفا کرده است.
فعاليت دانشجویان نيازمند يک فضای باز سياسی است. دانشجو با دانش، علم و انديشه سروکار دارد و نيازمند فضا و شرايطی است برای گردش آزاد نظر، گفتگو و ديالوگ و بحث و تحقيق. اما جمهوری اسلامی به‌جای درک این واقعیت، دانشگاه را به دست نهادهای سرکوب سپرده است. ازاین‌رو امروز دانشجویان علیه پادگانی و امنیتی کردن دانشگاه‌ها و جو خفقان حاکم بر محیط آموزشی مبارزه می‌کنند. وجه ديگر مبارزات دانشجويان عليه کالا سازی آموزش است. در حال حاضر بخش بزرگی از دانشجويان ملزم به پرداخت شهریه‌های گزاف هستند. پرداخت شهريه، واگذاری سلف‌سرویس‌ها و خوابگاه‌های دانشجویی به بخش خصوصی از مصادیق کالایی شدن روزافزون تحصيلات دانشگاهی است. دانشجویان بارها و با صدایی رسا شعار داده‌اند: "دانشگاه پول‌گردان، تضعيف زحمتكشان" و "منطق سرمایه‌داری ـ استثمار، بيکاری". امروز با هزینه‌هایی که بر آموزش دانشگاهی تحمیل‌شده است، عملاً فرزندان بخش بزرگی از مردم به‌ویژه کارگران و زحمتکشان از امکان ورود به دانشگاه‌ها محروم گشته‌اند.
دانشجويان مطالبات و خواسته‌های فراوانی دارند: خروج نيروهای انتظامی و امنيتی از دانشگاه‌ها، مدارس عالی و خوابگاه‌های دانشجوئی، آزادی دانشجويان زندانی، بازگشت دانشجويان اخراجی و ستاره‌دار به دانشگاه‌ها، آزادی تشکل‌ها و نشریات مستقل دانشجوئی، عدم دخالت در مسائل زندگی خصوصی و مناسبات دانشجويان، لغو گزينش دانشجو و استاد بر اساس اعتقادات دينی، لغو سهمیه‌بندی دانشجوئی بر اساس جنسيت و وابستگی به نهادهای حکومتی و تبعیض آشکار علیه دانشجویان دختر، حذف معيارهای مبتنی بر جنسيت، مذهب، عقيده، مليت يا قوميت درزمینۀ اعطای بورسیه و کمک‌تحصیلی، مسکن دانشجوئی و انتخاب رشته تحصیلی و پایان دادن به محرومیت دانشجویان بهایی از حق تحصیل در دانشگاه‌های کشور.
دانشجویان شبح هولناک بيکاری بعد از فارغ‌التحصیل شدن را در مقابل خود می‌بینند و نسبت به آينده خود به‌شدت نگران هستند. بسياری از تحصیل‌کردگان دانشگاه‌های کشور مجبور می‌شوند به شغل‌های غیرتخصصی و کار مزدی با دستمزد اندک تن دهند.
دانشجويان از همان مسائلی رنج می‌برند که کارگران، مزدبگيران، تهيدستان، معلمان و بازنشستگان عليه آن‌ها به اعتراض برخاسته‌اند. بسیاری از دانشجویان فرزندان همین اقشار تهیدست جامعه‌اند که راهی خیابان‌ها شده‌اند. طبیعی است که مبارزۀ دانشجويان از اعتراضات مردمی که در واحدهای توليدی، مدارس و خیابان‌ها جريان دارد، متأثر شده و با توجه به اوضاع بحرانی کشور و گسترش اعتراضات علیه فساد، فقر و بیکاری، دانشجويان با فرودستان کشور هم سو و هم سرنوشت شوند. شعار "دانشجو، کارگر، معلم، اتحاد! اتحاد!" نشانۀ بارز آن است.
دانشجویان آزادیخواه!
در تاریخ معاصر کشور ما جنبش دانشجوئی یکی از ارکان اصلی دفاع از آزادی و عدالت اجتماعی در جامعۀ ما بوده است. بسیاری از فعالان سیاسی و فرهنگی کشور ما اولین تجارب مبارزاتی خود را در درون این جنبش پشت سر گذاشته‌اند. اکنون کشور ما در شرايط بحرانی و جامعه ما در تب‌وتاب تحول بنیادی قرار دارد؛ اعتراضات و اعتصابات در سراسر کشور در جریان است؛ راه‌حل بحران کنونی نه در درون جمهوری اسلامی، بلکه در بيرون از آن قرار دارد. امروز همبستگی جنبش‌های اجتماعی و برآمد مشترک آن‌ها برای ايجاد تحولات سياسی به امر مبرم و ضرور تبدیل‌شده است. جنبش دانشجوئی می‌تواند با تأکید بر آزادی و عدالت اجتماعی و پشتیبانی از مبارزات مدنی کارگران و زحمتکشان در تحولات کشور نقش ایفا نماید.
حزب چپ ایران (فدائیان خلق) همراه با شما، ۱۶ آذر و خاطره دانشجویان جان‌باختۀ این روز تاريخی "احمد قندچی"، "مهدی شریعت رضوی" و "مصطفی بزرگ‌نیا" و دانشجویان مبارز جان‌باختۀ دوران ستم‌شاهی و استبداد جمهوری اسلامی را گرامی می‌دارد و اميدوار است که مبارزات مردم ما برای تأمین آزادی، دمکراسی و عدالت اجتماعی به ثمر بنشيند و کشور ما از یوغ جمهوری اسلامی رهایی پيدا کند. ما از مبارزۀ شما دانشجویان عزیز برای رسیدن به اهداف و خواسته‌هایتان حمایت کرده و در این راه همراه شما و در کنار شما ایستاده‌ایم.
اتحاد، مبارزه، پیروزی!
پاینده و پرتوان باد جنبش دانشجویی ایران!
هيئت سياسی ـ اجرائی حزب چپ ایران (فدائیان خلق)
۱۴آذر ۱۳۹۷ (۵ دسامبر ۲۰۱۸)