چگونه اعتصاب معلمان اوکلند پیروز شد؟ بخش پنجم و پایانی
برآورد نتیجه اعتصاب - ادامه
به‌طورکلی این احساس عدم رضایت و فشار بدنه اتحادیه برای رأی منفی به قرارداد جدید همه نشان مثبت از رشد توان اتحادیه‌ها و کنشگری و پویشی است که این اعتصابات پی‌درپی در ماه‌های اخیر ایجاد کرده است. آموزگاران و کارکنان آموزشی به دنبال تجربه این اعتصاب‌ها چنان تحول‌یافته‌اند که به‌سادگی به تغییرات جزئی تن نمی‌دهند.
تضاد موجود بین افزایش امید و قرارداد نهائی در اوکلند به‌ویژه ازاین‌رو احساس می‌شود که شرایط مالی بحرانی ناحیه آموزش‌وپرورش واقعیت دارد، درحالی‌که روحیه بالا و ستیزه جوی اعتصاب‌کنندگان و عدم کوشش اتحادیه برای پایین آوردن انتظارات سیاسی اعضا قبل و در جریان اعتصاب همه و همه استثنائی است. با پیش راندن انتظارات بلندپروازانه و درعین‌حال منطقی اعتصاب‌کنندگان و مبارزه هفت‌روزه در خطوط اعتصاب با مدارس تعطیل‌شده این جنبش فضای سیاسی شهر اوکلند را کاملاً تغییر داد، و هم‌زمان صحنه را برای عدم رضایت‌بخش بزرگی از معلمان و دانش آموزان آماده کرده بود.
باید در نظر داشت که اتحادیه OEA به شایستگی متعهد شد که بیست‌وچهار ساعت وقت برای مذاکره و مناظره بین بدنه اعضا و رأی‌گیری بگذارد و آن را به‌طور دموکراتیک به اجرا گذاشت و بارأی اکثریت مطلق اعضا توافق را مورد تائید قرار داده و جلو برد.
درحالی‌که بسیاری از رهبران در اتحادیه‌های دیگر یک‌جانبه توافقاتی را با کارفرما انجام داده و آن را به‌عنوان پایان مبارزه اعلام کرده و به اعضا تحمیل نموده‌اند، اتحادیه OEA به معلمان عضو اجازه داد یک آخر هفته کامل در موردتوافق بحث کنند و شور و غور نمایند. درحالی‌که اعتصاب‌های دیگری در ساکرامنتو و سان رامون هم در آینده نزدیک محتمل هستند، ادامه پیروی از روش دموکراتیک اتحادیه در اوکلند معیار مناسبی برای کنش سیاسی در مناطق دیگر خواهد بود.
در پایان بیش از 60% اعضا به توافق به‌دست‌آمده رأی موافق دادند. این تقسیم آراء نشان‌دهنده آن است که گرچه توافق قدمی به جلو است اما به‌طور قابل‌توجهی هم کمتر از انتظار بخش عمده‌ای از اعضاست. علیرغم نتیجه به‌دست‌آمده، این‌یک واقعیت انکارناپذیر است که مبارزه برای بهبود وضعیت آموزشی تازه در آغاز راه است.
گرچه برخی ممکن است مدعی شوند که حداقل برای مدتی نیاز به استراحت دارند، اما وقت زیادی برای بی‌عملی باقی نمانده است و مبارزه برای اصلاح سیستم بودجه ایالتی برای آموزش باید بلافاصله به سطح بالاتری ارتقاء یابد.
مهم‌ترین مسئله در این میان هماهنگی بین مراکز کار متعدد در اوکلند است و مبادله تجارب و گفتگوی رهبران و تشکیل شبکه‌های خودگردان برای مبارزه مشترک بین این حرفه‌ها و تمرکز در اتحادیه‌های آن‌هاست. ازآنجاکه مبارزه علیه خصوصی‌سازی و قطع بودجه برای به تعطیل کشاندن خدمات عمومی همچنان رو به اوج دارد، گام بعدی باید بسیج سراسری و توانمند اتحادیه‌ها در تمام ایالت باشد، مشخصاً برای آن‌که قوانینی در مجلس ایالتی تصویب شوند که مانع تبدیل مدارس عمومی به مدارس خصوصی قراردادی باشند. همچنین برای لغو لایحه 13 که باعث کاهش بی‌رویه مالیات برای خدمات عمومی و دولتی شده است، باید پویش‌های گسترده‌ای را سازمان داد.
و اما، باوجود مبارزات پیش روی، اعضای اتحادیه آموزشی اوکلند باید از پیروزی خود مسرور باشند. تحرک عمومی، ستیزه‌جویی و توان سازمان‌دهی در محیط کار که با این اعتصاب رشد کرده است روند بازی را برای شهر و محیط سیاسی اوکلند به‌کل تغییر داده است. دلایل زیادی برای تأیید حس خوب اِوِلین رامیرز در مِلرُز وجود دارد که می‌گوید: "ما همه باور داریم که این تازه آغاز کار است. در طی سال‌های آینده کار بیشتری لازم است تا خصوصی‌سازی مدارس متوقف شود، اما بعدازاین اعتصاب من کاملاً اعتمادبه‌نفس دارم که ما پیروز از این صحنه بیرون خواهیم آمد.
-------------------------
درباره نویسنده:
اریک بلانک درباره جنبش کارگری درگذشته و حال می‌نویسد. او معلم سابق دبیرستان در خلیج سانفرانسیسکو بوده و نویسنده کتاب‌های "شورش ایالت سرخ" و "اعتصاب معلمان و سیاست طبقه کار" است.
* 4 مارس 2019 مجله ژاکوبین https://jacobinmag.com