این جان مردم است که به بازی گرفته می‌شود!
ندانم‌کاری‌ها و بی مسئولیتی‌های جمهوری اسلامی در قبال بحران فاجعه بار کرونا طی یکسالی که از بروز این اپیدمی مرگزا می‌گذرد، اکنون در واکسیناسیون علیه کووید -١۹ کانونی شده است.
در فراسوی مرزهای میهن ما، جهان با تلاش علمی قابل تقدیر طی مدت کوتاهی به واکسن‌هایی دست یافته که بازگشت به شرایط عادی زندگی را نوید می‌دهد. در ایران اما، از همان آغاز گسترش بیماری کرونا، مدیران و مسئولان حکومتی جز پراکنده گویی و فرافکنی، جز پریدن از این شاخه به آن شاخه نشستن در انتظار گسترش بیماری و آلودگی عمومی تا حدی که مصونیت طبیعی مانع گسترش بیماری شود، اقدام عملی جدی انجام ندادند. کشورهای بسیاری در امریکا و اروپا و آسیا به شمول برخی از کشورهای همسایه ما تلقیح واکسن را شروع کرده‌اند و خیلی از کشورها با پیش خرید واکسن برای رسیدن و تلقیح آنها آمادگی گرفته‌اند.
اما آنچه که حاکمان کشور ما به آن بهاء نمی‌دهند جان مردم است، و علیرغم مرگ و میر تعداد بالای روزانه، همچنان پراکنده گویی می‌کنند. از یکسو تحریم را مانع خرید واکسن اعلام می‌دارند و از سوی دیگر از پرداخت پول برای پیش خرید واکسن دم می‌زنند. هم درباره واکسن تقلبی در بازار هشدار می‌دهند و هم معاون اول رئیس جمهور نسبت به امکان سوء استفاده در زمینه تلقیح واکسن اخطار می‌دهد! کمتر موردی می‌توان در برخورد حکومتی‌ها با بحران کرونا سراغ گرفت که نشان از تناقض و دوگانگی نداشته باشد! در این میان، قربانی مردم است.
در شرایطی که هنوز واکسن تولید داخل به مرحله آزمایش روی انسان نرسیده است و ١۶٧ داروساز کشور نسبت به توانایی علمی و تکنیکی تولید واکسن در ایران ابراز تردید کرده‌اند، دستگاه تبلیغیاتی رژیم پیرامون برتری واکسن داخلی نسبت به انواع خارجی داد سخن می‌دهد. در حالیکه برخی از مقامات بهداشتی از امکان تولید واکسن در داخل به شرط بی خطر و موثر بودن آن در تمام مراحل آزمایش انسانی، از زمان لازم حداقل شش ماه آینده صحبت می‌کنند و "ستاد اجرایی فرمان امام" که نهاد تولید کننده این واکسن معرفی شده است بر تولید ۱٫۵ میلیون واکسن در ۴۰ روز آینده تاکید دارد.
در افکار عمومی داوری نسبت به وجود تناقض گویی‌های پرشمار حاکمان جمهوری اسلامی این شده که آنها نمی خواهند بیش از آن اندازه واکسن وارد کنند که کفاف خود و اعوان و انصار شان را می‌دهد. در جامعه گفته می‌شود که حکومت تصمیم دارد واکسیناسیون مردم را منوط به تولید آن در داخل کند. روندی که، چشم انداز مثبتی از خود نشان نمی‌دهد و هیچ کس هم نمی‌تواند در باره سالم و امن بودن و قدرت تاثیر آن تضمینی دهد. این در یک کلام، یعنی بازی با جان مردم.
این، سیاستی بغایت غیر مسئولانه است که سکوت در برابر آن روا نیست. هر آنکس که به جان مردم فکر کند و دغدغه‌اش یک مرگ کمتر در وانفسای کرونا باشد، باید به اعتراض برخیزد و حکومت را به پاسخگویی عملی در این زمینه وادارد. مسئله مرکزی، نجات هر چه زودتر جان هزاران انسان است و نباید گذاشت حکومت خود را در پشت دشواری‌های ولو واقعی تنگناهای ناشی از تحریم‌ها پنهان کند.
حتی پیشرفته‌ترین کشورهای برخوردار از بالاترین سطح دانش، فقط منتظر لابراتورهای خود نشده و نمی‌شوند و تاکنون با تخصیص بودجه ویژه، یا مقدار معتنابهی واکسن خریده‌اند و یا که سفارش خرید آن را داده‌اند. زیرا در برابر مردم کشورشان پاسخگو هستند. در ایران اما از حکومت پاسخگو خبری نیست و از اینرو فقط و فقط آن را باید وادار به انجام آنی کرد که نیاز مبرم مردم است. در این برهه خاص لازم است همه هم میهنان دردمند و احزاب و تشکل‌های سیاسی مسئول، نهادهای مردمی و شخصیت‌های دمکرات با مبارزه‌ای همسو حکومت را وادار کنند که دستکم در این یک زمینه بیش از این با جان مردم ایران بازی نکند.