این ترجمه به کارگران اعتصابی در ایران تقدیم می شود.

-------------------------------

کارخانه کامیون سازی ولو در نیو ریور ولی در دوبلین، ویرجینیا، بیش از 3300 نفر کارگر دارد که 2900 نفر از آن‌ها عضو اتحادیه کارگران‌متحد اتوموبیل‌سازی هستند. اعضا اتحادیه از روز 7 ژوئن در اعتصاب هستند. کارخانه نیوریور ولی بزرگترین کارخانه کامیون سازی ولوو در جهان است که تولید منحصر به فرد ولوو را برای بازار آمریکای شمالی تامین می‌‌کند.

اعتصاب روی تولید دیگر کارخانه‌های ولوو هم تاثیر گذاشته است. کمبود قطعات سبب بیکاری‌های موقت در کارخانه‌های مونتاژ کامیون‌های ماک در پنسیلوانیا و مریلند شده است.

شرکت چند ملیتی ولوو در سال 2020درآمد30.68 میلیارد دلاری و سود عملیات 1.3 میلیارد دلاری داشت. بیماری همه‌گیر کووید سبب شد هر دو آمارکمتراز معادل‌شان در سال 2019 شود. گروه ولوو اخیرا بیش از 2.3 میلیارد دلار در تقسیم سود به سهامداران پرداخت کرده است.

کارگران که در 5 سال گذشته افزایش حقوقی نداشته اند تا 90-91 درصد علیه دو قرارداد آزمایشی که از سوی اتحادیه با ولوو به پیش برده می‌شد رای دادند، ونسبت به کسب بهبودهایی در قرارداد جدید در راستای جبران بیش از یک‌دهه امتیازهای انحصاری از سوی اتحادیه طرف‌دار مدیران مصمم هستند.

کارگران کارخانه دوبلین عدم اعتماد ژرفی به اتحادیه خود دارند ، تا جایی که برای مقابله با اقدامات اتحادیه در منزوی کردن کارگران اعتصابی، خودشان کمیته صف و ستاد کارگران ولوو را تشکیل داده اند.

بوروکراسی اتحادیه، به جای حمایت از کارگران، خود را درجایگاه داور بین مدیران و اعتصاب کننده‌ها قرار داده است. اتحادیه کارگران اعتصابی را با پرداخت هفتگی 275 دلار مزایای اعتصاب به گرسنگی کشانده است. بدون تصویب، اتحادیه بر کارگران اعتصابی دوبلین سکوت خبری تحمیل کرده است، که اقدام به همبستگی با اعتصاب کننده‌ها را برای اعضا اتحادیه در جاهای دیگر مشکل می کند. یکی از اعضا کمیته صف و ستاد کارگران اعتصابی ولوو به سایت جهانی سوسیالیستی (WSWS) گفت: « تنها ولوو نیست. ما با اتحادیه هم مبارزه می‌کنیم. قسمت دشوار مبارزه همین است. ما با هر دو آن‌ها مبارزه می‌کنیم. ماتلاش کرده ایم حمله بعدی آن‌ها را پیش بینی کنیم و با پاسخ خود قبل از حمله آن‌ها آماده باشیم.

سه آخرین قراردادی که اتحادیه مورد مذاکره قرارداد واقعا بد بودند. کارگرانی که پس از اخراج دوباره استخدام شدند ساعتی 6-7 دلارزیر قرار داد 2008 دریافت می‌کنند، که سبب سیستم دستمزد دوگانه شده است. برای برخی از کارگران 15 سال طول کشید تا سرانجام در هسته گروه کوچک دریافت کنندگان دستمزد بالا قرار بگیرند و اکنون برای تغییر دوباره میزان پرداخت تلاش می‌کنند. اتحادیه می‌گوید ما دیگر سیستم پرداخت دوگانه نداریم. اما به پیشنهاد آن‌ها کارگرانی که پس از سال 2011 استخدام شده اند باید حداکثر 27 دلار در ساعت دریافت کنند و گروه کوچکی، که قبل از آن تاریخ استخدام شده می‌توانند حداکثر 31 دلار دریافت کنند. »

از 23 جون گفتگوهای تازه ای بین ولوو و اتحادیه درجریان بوده است، و در 2 جولای اعلام شد که به یک قرارداد آزمایشی(سوم) بین ولوو و اتحادیه دست یافته اند- طبق نوشته فیس بوک 2069 محلی، اعضا محلی 2069اتحادیه در دوبلین قرار است روز 9 جولای درباره قرارداد 6 ساله رای دهند. کارگران دراین ضمن به اعتصاب خود ادامه خواهند داد.

پس از رد قرار داد دوم، کارگران اعتصابی به موضوع‌های کلیدی، از جمله افزایش دستمزد، رشد دستمزد با محاسبه تورم، دستمزدها در رابطه با ارشدیت و مهارت های شغلی، امنیت شغلی، حق شیفت، اضافه کاری، جدول برنامه های کار و تعطیلات، بهداشت و اقدام‌های ایمنی، بازنشستگی و مقرری[1] 401، و مراقبت بهداشتی و پوشش نسخه دارو که حل نشده باقی مانده است اشاره کردند.

درحالی که رهبری اتحادیه قراردادآزمایشی سوم را" دست آوردهای قابل توجه ترازدو قراردادآزمایشی قبلی" وانمود می‌کند، یک کارگر اعتصابی و عضو کمیته صف و ستادکارگران ولوو چشم انداز متفاوتی را به سایت جهانی سوسیالیست عرضه کرد: « من دریافتی مستخدمین 6 سال قبل پسا 2011 را در نظر خواهم گرفت، که3.-4 دلار کمترازهسته کارگران خواهد بود.اتحادیه به درخواست‌های ما برای خروج از چندگانگی دستمزد ها گوش نمی‌دهد و هرکسی را زودتر بالا می‌آورد.ما اکنون اینجاییم و حتی کارکنان بیشتری را از دست می‌دهیم. دستمزدها برای پوشش هزینه‌های فزاینده زندگی کافی نیست و کارگران به اندازه کافی سریع به دستمزد بالا نمی‌رسند یا هرگز نمی‌رسند.»

نگاهی به صفحه فیسبوک اتحادیه محلی 2069 نشان خواهد داد که این چشم انداز فردی با نگاه دیگر کارگران اعتصابی مشترک است. نمونه ای از چنین پست‌هایی در فیسبوک:« ما چیری را که امیدوار بودیم دریافت نمی‌کنیم!!!»، چیزی که ما به دست آوردیم هنوز چیزی برای بازنشستگی یا بازنشستگی آینده ندارد»،« فقط به صورت حساب ماهانه من توجه کنید، بهداشت وتلویزیون اندکی بیش از 700 دلار....به یاد داشته باشید بازنشستگی چیزی است که ما همه برای آن کار می‌کنیم...»، « آن‌ها برای بازنشستگی کاری نکرده اند»،« نیروی ما چیزی نخواهد بود، چون برادران و خواهران ما در حال مبارزه و گرسته هستند... دوستان این ربطی هم به سوسیس ندارد، خیلی بزرگتر از آن است»، «ما از قرار داد های امتیازی بیمار و خسته ایم و بار دیگر به یکی از آن‌ها رای نخواهیم داد.»

آشکار است که بوروکراسی اتحادیه نسبت به غلبه کارگران ولو نیو ریور ولی در برابر نابرابری شدید، پس از رد دو قرارداد آزمایشی ریا کاری می‌کند- چون پیروزی کارخانه ای در امریکای روستایی بر یک شرکت چند ملیتی بزرگ ولوله‌ای در سراسر جنبش کارگری کشور و حتی فراتر از آن به راه خواهد انداخت.

جنبش های کارگری رسمی در امریکا از زمان استیلای ریگانیسم درحال عقب نشینی بوده اند. برای یک بخش محلی اتحادیه غلبه بر ستادمرکزی بی‌حال خود، و به دست‌آوردن قراردادی ماندگار برای کارگران آن از یک‌شرکت چند ملیتی مغرور دریک کلام می تواند دست آورد بزرگی باشد.

در ضمن، درمسیر تلاش برای این دست آورد هزینه‌های، مادی و غیرمادی بسیار عظیم بوده است. کارگران و خانواده هایشان با فداکاری هایی که برای ایجاد این هدف موجه انجام داده اند عمیقا تغییر کرده اند.