به روی پناهندگان افغانستانی آغوش بگشائیم!

این، یک وظیفه انسانی است!

افغانستان بیش از چهار دهه است که درگیر جنگ است. طالبان که بیست سال پیش با لشکر کشی آمریکا و ناتو از قدرت کنار زده شد، در طی دو دهه با دست زدن به انواع عملیات تروریستی با دولت مرکزی جنگيد و سرانجام در هفته گذشته توانست بدون روبرو شدن با کمترین مقاومت متاسفانه دوباره به قدرت برسد و سلطه سیاه خود را دیگربار بر افغانستان برقرار کند. مردم شوک زده کشور همسایه ما، اکنون متحیر از سراسیمگی آمریکایی‌ها در ترک افغانستان و سرعت فروپاشی حکومت فاسد کابل، با نگرانی صحنه را نظاره می کنند و برای زندگی امن و رهائی از کابوس ناشی از قدرت‌گیری طالبان راه می‌جویند. گرچه شکل حکومت در کابل هنوز هم مشخص نیست، ولی سایه سلطه طالبان بر کشور و اقدامات جنایتکارانه‌شان واقعیتی تلخ و محرز است.

به رغم قطعی شدن این سلطه شوم بر افغانستان، اما مقاومت‌هایی نیز از طرف مردم در حال شکل‌گیری است. طی روزهای گذشته بخشی از مردم در شهر‌های کابل، جلال آباد و اسدآباد علیه طالبان دست به تظاهرات زده و خواهان ابقای پرچم ملی بجای علم سیاه و سفید طالبان شده‌اند که بخاطر درگیری‌ها مرگ چندتن از شهروندان به دست طالبان را در پی آورده است. نشانه‌هایی از ایستادگی در پنجشیر هم وجود دارد که گرچه از چند و چون و سمت و سوی آن هنوز نمی‌توان ارزیابی روشنی داد، باز اما بارقه‌هایی از امید را نشان می‌دهند.

همزمان گروه‌هایی از شهروندان افغانستانی نیز اقدام به خروج از کشور کرده‌اند؛ در فرودگاه کابل انبوهی از مردم برای ترک کشور صف کشیده‌ و بنا به اطلاع منابع طالبان تاکنون ناشی از ازدحام‌ها و تیراندازی‌ها بیش از ١٢ تن در میدان هوایی کشته شده‌اند. بخش‌هایی از مردم هم برای خارج شدن از میهن‌شان به مرزهای زمینی روآورده‌اند. در همین رابطه است که ایران به دلیل اقامت هزاران هزار شهروند افغانستانی در آن و وجود مرز طولانی با این کشور همسایه، داشتن مناسبات تاریخی و فرهنگی کهن و علایق مشترک بین دو ملت و نیز قرار گرفتن‌ آن در مسیر پناهندگی به اروپا، از جمله کشورهایی به شمار می‌رود که با موج گسترده پناهجویان مواجه شده است.

ما ضمن این آرزو که مردم افغانستان بتوانند با سازماندهی مبارزات مدنی و سیاسی خود در جابجای کشورشان پرچم مقاومت در برابر این تاریک اندیشان برافرازند، اما اقدام دستجاتی از مردم برای خروج از وطن خود را هم واقعیتی از امروز افغانستان می‌دانیم. در شرایط کنونی که شهروندانی از این کشور به هر دلیلی قصد مهاجرت به ایران دارند، این یک ضرورت انسانی و ملی است که ما ایرانیان به یاری افغانستانی‌هایی برخیزیم که وارد کشور ما می‌شوند. در چنین برهه‌ای، از هموطنان این انتظار می‌رود که درد و رنج پناهجویان افغانستانی را از آن خود بدانند و با گشاده رویی به روی مردم دردمند و زحمتکش این کشور همجوارمان آغوش بگشایند.

ما مردم ایران که خود تیغ استبداد بر تن داریم و از انحصارگری، فساد، تبعیض و بی عدالتی ها در رنجیم، و میلیون‌ها تن از ما در مواجهه با حاکمیت موجود ترک وطن کرده‌اند، خوب می توانیم درک کنیم که حکومت بنیادگرای طالبان چه بلائی بر سر مردم این کشور آورده و خواهد آورد. بعلاوه این واقعیتی است که هر نوع همیاری با مردم افغانستان، خود وجهی از مبارزه‌ برای رهایی منطقه ما از قید ارتجاع و واپسگرایی به شمار می‌آید. اما در کمک به پناهندگان افغانستانی همچنین این حقیقت را نیز باید در نظر داشت که در گذشته رفتارهایی چه توسط حاکمان و چه برخی از هموطنان با آنان صورت گرفته‌ است که تلخ و مایه شرمساری بوده‌اند. از اینرو اکنون باید دوچندان هشیار بود که چنین برخوردهایی دیگر میدان نیابند.

حزب چپ ایران (فدائیان خلق)، هموطنان خود را فرا می خواند که از پذیرش مهاجران افغانستانی استقبال کنند و به حکومت ایران برای پذیرش پناهجویان فشار آورند. ما همه آنانی را که دل در گرو آزادی دارند دعوت می‌کنیم تا مبارزه در دفاع از حقوق پناهندگی شهروندان افغانستان در ایران را تشدید کرده و آن را در هماهنگی با هم پیش ببریم. گرچه این واقعیتی است که موج تازه پناهندگی در شرایطی که ایران با بحران اقتصادی سنگینی روبروست دشواری‌های خاص خود را دارد، اما این نیز هست که هم پناهندگان افغانستانی مردمانی قانع و زحمتکش هستند و هم در مقطع حاضر، امکانات بین المللی برای ارایه کمک به کشورهای پناهنده پذیر از افغانستان وجود دارد. لذا لازم است که نسبت به امتناع احتمالی حکومتی‌ها و مانع ‌تراشی‌های آنها در این زمینه برخورد روشنگرانه داشت. حق اینست که در این لحظات از هیچ تلاشی برای کمک به پناهجویان افغانستانی بازنماند.

حزب چپ ایران (فدائیان خلق)

٣١ مرداد ماه ١٤٠٠ برابر با ٢٢ اوت ٢٠٢١