آغاز سال‌تحصیلی جدید:

ادامه‌ی باز هم بیشتر محرومیت و تبعیض علیه آموزگاران،

و چالش‌های پابرجای پیشاروی دانش ‌آموزان!

امروز اول مهر زنگ مدارس کشور به صدا درآمد. میلیون‌ها کودک، نوجوان و جوان بر نیمکت درس نشستند تا آن‌چه را که لازمه‌ی ورود به زندگی اجتماعی است از آموزگاران خود بیاموزند. تا فرزندان ده‌ها میلیون ایرانی، بهره‌مند از آنانی شوند که به شرافت شغلی و سختی معیشت شهره‌اند. از قشر زحمتکشی که می‌کوشد هر آن‌چه را که می‌داند در جان دانش‌آموزان خود بنشاند، بی آن‌که چیزی را از درد و رنج خود در فضای کلاس بازتاب دهد. چه احترام برانگیز است کار ارزشمند این قشر میلیونی و چه دردآور است تنگناهای مالی و اجتماعی که این قشر دردمند ناگزیر از تحمل آن‌ها است.

در آغاز سال تحصیلی امسال که وضعیت کرونائی هم چنان بر کشور حاکم است، میلیون‌ها دانش‌آموز به دلیل خطر کرونا امکان حضور بر سرکلاس‌ها را ندارند. به‌همین دلیل سال تحصیلی در اکثر مدارس به صورت غیرحضوری و با اتکا به شبکه‌ «شاد» و مدرسه‌ی تلویزیونی آغاز شد. اما بسیاری از دانش‌آموزان امکانات لازم را برای تحصیل از راه دور ندارند. سال گذشته بارها خبر خودکشی دانش‌آموزان خردسال به دلیل نداشتن امکانات برای مشارکت مجازی در تحصیل منتشر شد. هم چنین بخش قابل توجهی از دانش آموزان از آموزش به زبان مادری هم محروم‌ هستند. این محدودیت‌ها مزید بر مشکلات دیگر از جمله کمبود کلاس، وضعیت نابسامان مدارس، عدم رسیدگی به خواست‌های آموزگاران برای برخورداری از حقوق و مزایای درخور کارشان و بهبود شرائط آموزش و پرورش است.

آموزگاری که در این شرایط سوار بر توسن سرکش تورم در جمهوری اسلامی، از صبح تا عصر در مدرسه عرق می‌ریزد، از فاصله فزاینده روزانه بین درآمد و هزینه‌ زندگی کمرشکن سخت در رنج است و با کابوس حقوق ناکافی و کاهش هر روزه‌ی قدرت خرید، روبروست، نمی تواند به وظیفه خطیر خود بپردازد. آموزگاران از این سیستم مبتنی بر تبعیض در طبقه بندی مالی و شغلی به تنگ آمده اند و معترض هستند. تحمل این تبعیض در حالی است که گزمه‌های حکومت در مدارس با اعمال انواع تحمیلات واپسگرایانه رفتار معلم را زیر ذره‌بین دارند.

هزاران آموزگار در ٣٠ شهریور امسال در آستانه‌ی بازگشایی مدارس، با تجمع در مقابل ادارات آموزش و پرورش در چندین شهر کشور دست به اعتراض زدند. معلمان معترض در شهرهای تهران، اصفهان، مشهد، شیراز، کرمانشاه و دیگر شهرها با شعارهای: "معلم داد بزن، حقتو فریاد بزن"، "خواسته‌ی ما رفع تبعیض"، "معلم بیدار است از وعده‌ها بیزار است" و "٨٠ درصد حل نشه، کلاس‌ها تعطیل میشه" نارضایتی خود را از وضعیت معلمان فریاد زدند.

موضوع مرکزی اعتراضات، عدم اجرای طرح رتبه‌بندی معلمان است که از تاریخ تهیه‌ی آن ٨ سال می‌گذرد. بنا به این طرح قرار بوده‌است که آموزگاران در ٤ رتبه مربی معلم، استادیار معلم، دانشیار معلم و استاد معلم تعریف شوند و حداقل ٨٠ درصد حقوق متناظر با هم‌ردیف‌های خود در دانشگاه را دریافت کنند که تاکنون خبری از اجرای آن نیست. در این ٨ سال مسئولان بارها وعده‌ی عملیاتی کردن این طرح را داده‌اند ولی هنوز اقدامی نشده‌است. آخرین باری که قول قطعی اجرای این طرح داده شد، مهرماه ٩٨ بود که آن نیز توخالی از آب درآمد.

روز ٢٩ شهریور ابراهیم رئیسی که جلسه‌ی شورای عالی آموزش و پرورش را به ریاست خود برگزار کرد، اعلام داشت مشکلات بسیارند و مسائل معیشتی معلمان "تنها یکی از مسائل مورد توجه" است و ادعا کرد دولت او بر آن است که مشکلات "یک‌بار برای همیشه حل شود"! پاسخ معلمان به او که خسته از شنیدن انواع وعده‌های دروغین طی این سال‌ها هستند، همین حرکت اعتراضی آنان در فردای "فرمایشات" رئیسی بود. معلمان به‌درستی نه این یا آن دولت که کل حکومت را آزموده‌اند. لبه تیز بودجه‌ی انقباضی دولت‌ها همواره متوجه مزد و حقوق بگیران از جمله آموزگاران بوده‌است.

حزب چپ ایران(فدائیان خلق) با اعلام پشتیبانی از حرکت اعتراضی و تبعیض ستیز آموزگاران، به همه‌ معلمان و استادان کشور، از دورترین روستاها تا مراکز آموزش عالی کشور درود می‌فرستد و زحمات گرانبهای آنان را ارج می‌گذارد. این قشر فرهنگی که چراغ آگاهی و آموزش در دست دارند، شایسته زندگی بی دغدغه و دور از رنج معیشت و رها از هرگونه تبعیض، تحقیر و تحمیلات ارتجاعی‌اند. اگر کلید دروازه آینده کشور در دست دانش آموزان و آموزگاران آن هاست، پس امروز آنان باید تامین گردد.

هیئت سیاسی اجرائی حزب چپ ایران(فدائیان خلق)

۱ مهر١٤٠٠ - ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۱