ستاره ی امید!

به دومین کنگره ی حزب چپ

در آفتابی ترین روزِ پائیز

نشسته روبه رویِ پنجره ام

پرنده ای رهگذر

برتنِ تکیده ی شاخسارِ بی برگِ چنار

سرد وُ تلخ می خواند

میانِ برگ ریزانِ زرد

از امیدی دیرسال

و

بغضِ گلویش

گاه سبز می کند

نگاهم را

و

گاه چشمانم را

از اشک سرشار

و

حلقه هایِ اندوه

زنجیروار

بیرون می شوند

از سینه ی آهم

با این همه

دست می برم

به سویِ ستاره ها

تا سقفِ آسمان

رسول کمال

۰۷−۱۱−۲۰۲۱