گرتا تونبرگ: پوشیده نیست که کاپ26 یک شکست است. بدیهی است که یک بحران را نمی‌توانیم با همان شیوه‌هایی حل کنیم که ما را به این‌جا رسانده‌اند. وافراد بیشترو بیشتری درک این امر را آغاز کرده‌اند. بسیاری پرسیدن از خود را آغاز کرده‌اند، " برای افراد در قدرت چه چیزی سبب بیداری خواهد شد؟"

اما بیایید روراست باشیم: آن‌ها ازقبل بیدارند. آن‌ها آن‌چه را که انجام می‌دهند دقیقا می‌دانند. آن‌ها مثل همیشه دقیقا می‌دانند چه ارزش‌های گران قیمتی را برای حفظ کسب و کارفدا می‌کنند. رهبران کاری نمی‌کنند، آن‌ها فعالانه در حال ایجاد سوراخ‌های دیده بانی و ساختن چهارچوب‌هایی هستند تا خودشان بهره ببرند و به کسب سود ازاین سیستم ویرانگرادامه دهند. این انتخابی فعال ازسوی رهبران است تا بهره‌کشی ازمردم و طبیعت ادامه یابد و نابودی شرایط زیست حال و آینده رخ دهد.

کاپ به جشن روابط‌عمومی تبدیل شده است که رهبران درآن سخنرانی‌های زیبایی ایراد می‌کنند و تعهدات و هدف‌های خیالی اعلام می‌کنند، درحالی‌که درپشت پرده دولت‌های کشورهای شمال جهان هنوز از هراقدام موثر آب وهوایی خودداری می‌کنند. به نظر می‌رسد هدف اصلی آن ها ادامه مبارزه برای حفظ وضع موجود است.

وکاپ 26 استثنایی‌ترین کاپ همیشه نامیده شده است. این یک کنفرانس نیست. این اکنون فستیوال ماست مالی(سبزشویی) شمال جهان است، مثل همیشه جشن دوهفته ای بزرگداشت کسب و کار و دری وری . صدای تحت تاثیر قرارگرفته ترین مردم در تحت تاثیر قرار گرفته ترین مناطق هنوز ناشنیده مانده است، و صدای نسل‌های آینده درحال غرق شدن در ماست مالی وکلمات و وعده‌های پوچ آن‌ها است. اما واقعیت‌ها دروغ نمی‌گویند، و می‌دانیم که امپراتوران ما برهنه اند.

برای ماندن زیرهدف‌های مقرردرموافقت‌نامه پاریس، واز این‌رو به حداقل رساندن خطرات سرعت زنجیره واکنش‌های برگشت ناپذیر خارج از کنترل انسان، ما به کاهش فوری، موثر، انتشارسالانه، بی شاهت به آن چیزی که جهان تاکنون شاهد آن بوده است نیاز داریم. و چون ما راه حل‌های فن آورانه ای که به تنهایی حتی کاری نزدیک به آن انجام دهد نداریم، به معنی آن است که ما به صورت بنیادی جامعه خود را تغییرخواهیم داد. و این نتیجه ناراحت کننده شکست مکرر رهبران ما در نشان دادن این بحران است.

با نرخ‌های انتشارکنونی، باقیمانده بودجه CO2 ما برای ارائه بهترین فرصت‌ها برای ماندن زیر 1.5 درجه سانتیگراد تا پایان این دهه ادامه خواهد یافت. و البته، بحران‌های آب وهوایی واکولوژیکی در خلاء زندگی نمی‌کنند. این (بحران‌ها) مستقیما به بحران‌ها و بی عدالتی‌های دیگری وابسته است که تاریخ آن به دوران استعمارگرایی و قبل‌تر ازآن برمی‌گردد، بحران های مبتنی بر این فکر که برخی افراد ارزشمندتراز دیگران هستند، و بنا براین حق دارند به دیگران دستبرد بزنند- بهره کشی از دیگران ودزدی زمین و منابع آن‌ها. واین سادگی است که فکر کنیم می‌توانیم این بحران را بدون نشان دادن علت ریشه ای آن حل کنیم.

اما من تصمیم ندارم در باره داخل کاپ صحبت کنم. این تنها بسیار ناراحت کننده است. برای آن‌ها آسان‌تر است که به سادگی بدهی تاریخی را که کشورهای شمال جهان نسبت به تحت تاثیر قرارگرفته‌ترین مردم ومناطق دارند نادیده بگیرند. و پرسشی که ما اکنون باید از خودمان بپرسیم این است: هدف چیست و ما برای چه چیزی مبارزه می‌کنیم؟ آیا ما برای نجات زندگی خود و سیاره مبارزه می‌کنیم، یا مثل همیشه برای حفظ کسب و کار می‌جنگیم؟