در تاریخ لحظاتی هست که یک حرکت و عمل مشخص می تواند تاثیری عمیق بر سیر حوادث آینده بگذارد.

امروز ما و حزب ما در چنین بزنگاه تاریخی قرار گرفته ایم.

جمهوری اسلامی به عنوان وارث یک انقلاب، پویایی خود را از دست داده و در سراشیب سقوط ره می پیماید. همه تلاشهای برخی از همراهان انقلاب برای اصلاحات از درون به شکست انجامیده و حال پیشنهاد اصلاحات ساختاری می دهند تا جایی که صدای برخی از اصلاح طلبان سرسخت نیز در آمد، و به آقایان تاجزاده و سعید حجاریان هشدار داده می شود که اصلاحات ساختاری همان انقلاب است! و دارید چپ می زنید.

وضعیت به جایی رسیده است که هر گونه اصلاح نظام می تواند به فروریزی پایه های اصلی بیانجامد و سیلی از خواسته های تلنبار شده نظام را در خود ببلعد.

تا اینجا حکومت نشان داده است که تصمیم راسخ دارد که حتی یک قدم هم عقب ننشیند تامبادا با پدیده دومینو مواجه گردد.

در چنین شرایطی که هر حادثه ای می تواند به حوادث بزرگتر منجر شود، و تا فروپاشی پیش رود، نمی‌توان با همان شیوه‌های معمول و همیشگی که در زمان خود می‌تواند شیوه‌های درستی هم باشد، حرکت کرد و وضعیت اضطراری راهکارهای اضطراری را طلب می‌کند.

در این باره و برای روشنتر شدن مطلب می‌توان از این مثال استفاده کرد که زمانی که وضعیت عادی و همه چیز سر جای خودش است، اگر تصادفی رخ دهد و کسانی مجروح شده باشند بهترین کار این است که به شماره حوادث زنگ می زنیم و منتظر رسیدن کمک و امداد می‌شویم؛ در حالی که اگر سیلی راه افتاده باشد و خطر بردن همه چیز، حتی خودتان را دارد، کار با زنگ زدن به اورژانس یا پلیس درست نمی شود؛ باید آستین‌ها را بالا زد و از هر کس که شرایط شما را دارد کمک خواست؛ با همیاری هم کیسه های شنی پر کرد و ده‌ها کار ضروری دیگر در رابطه با خطر سیل انجام داد.

سیلی در راه است به نام فروپاشی که اگر رخ دهد و تدبیری اندیشه نشده باشد زمانی که رخ دهد، برای جمع کردن اوضاع دیگر خیلی دیر خواهد بود. نیروهای خشونت طلب و آشوب که از جنگ و کشتار نان می خورند، اجازه حرکت را از نیروهای مترقی و طرفدار حقوق بشر سلب خواهند کرد.

ما به عنوان یک نیروی چپ و مدافع عدالت اجتماعی می توانیم پرچم گفتگو برای همکاری‌های مشترک را با همه نیروهایی که به اعلامیه جهانی حقوق بشر و صندوق رأی باور دارند، بلند کنیم و رسالت تاریخی خود برای گذر کشورمان به یک شرایط قابل قبول برای مبارز ه سیاسی را فراهم سازیم.

ما با این حرکت تاریخی از یک طرف نیروهای راست افراطی با هیستریک چپ ستیزی را منزوی خواهیم کرد، و از سوی دیگر چهره ای تازه و امیدبخش از چپ ایران اراعه خواهیم داد.

مصوبات کنگره جدید حزب چپ ایران(فدائیان خلق) این مسیر را برای ما هموار کرده اند؛ کافیست از لاک خود بدر آییم و تحرکی نوین را درصحنه سیاسی ایران آغاز کنیم.

تشکیل یک هیئت با استفاده از چهره های جوانتر و بخصوص زنان برای تماس و گفتگو با سایر نیروهایی که خود را ملزم به اعلامیه جهانی حقوق بشر می دانند می‌تواند نخستین گام ما در این مسیر باشد

پیش به سوی وفاق و همگرایی ملی برای گذر از حکومت جمهوری اسلامی.