یک توده ی بغض است
چون ارواح نا آرام
می توفد
مشتاق و بی پروا
بر دیوار
می کوبد
دستان او آواز می خواند
از روی نت هایی که
از پهلوی زخمی
می زند بیرون
در چشم هایش
تصویر خواب دیرسالی
می شود روشن
آغوش آب و پونه کوهی
گهواره ای از
لاله و ریواس
گل کرده یاس و نسترن
بر خاک
این مادر بیدار
اکنون چراغ خانه اش
در راه می سوزد
همچون گوزنی سرکش و مغرور
از جنگل تنهایی دیروز
گاهِ سپید روشنی افروز
پا در خیابان می نهد
هر روز!
اردیبهشت ۱۴۰۱