پیام نوروزی خامنه ای و سخنرانی امروز او در مشهد تصویری کمابیش جامع از زیست سیاسی کنونی او به دست می دهند، و هم‌چنین نشان از کیفیتی دارند که او خود را برای مواجهه با یک سال پیش رو آماده کرده‌است.

هم پیام و هم سخنرانی، از هر دو جنبه، به واقع جز تکرار نبودند. تکرار در پیام نوروزی او را مقدمتاً در "شعار سال" می توان دید، که به تجربۀ مدید نشان داده است هیچ اثری در سامان امور و سازمان امکانات برای تحقق آن به جای نمی گذاشته است. شعار سال ۱۳۹۹: جهش تولید؛ سال ۱۴۰۰: تولید، پشتیبانی‌ها و مانع زدائی‌ها؛ سال ۱۴۰۱: سال تولید، دانش بنیان و اشتغال آفرین؛ و سال پیش رو: مهار تورم و رشد تولید. از این قرار در ۴ سال اخیر، شعار سال ناظر بر تولید بوده است و ماحصل آن هیچ. بی سبب نیست که به تصریح او "یکی دیگر از نقاط خرسند کننده بخش اقتصاد در سال گذشته، نمایشگاه توانمندی‌ها و دستاوردهای تولیدگران دولتی و غیر دولتی و جلسه با تولیدگران عمده کشور در حسینیه امام خمینی(ره) بود". ذکر برگزاری یک نمایشگاه و جلسه، آن هم در پیام نوروزی، به عنوان دستاورد در عرصۀ اقتصاد، در حالی که او در کار ذکر نمونه های واقعی پیشرفت در تنگنا قرار می گیرد، مبین کارنامۀ خالی از جهش و رشد و اشتغال آفرینی تولید است.

چه پیام و چه سخنرانی، بی آن که صراحتی در بارۀ جنبش "زن، زندگی، آزادی" نشان دهند، باز نشاندهندۀ چشم بستن بر غلیان جامعۀ پربحران ایران اند و انتساب این جنبش و کوشندگان و حامیان آن به "دشمنان ایران". او به ویژه در  سخنرانی امروزش، که پس از سه سال تعطیل آن به دلیل کرونا، امسال باز در مشهد انجام شد، بی ذکر نام میرحسین موسوی، باز و باز کسانی را که در داخل از تغییر قانون اساسی می گویند متهم کرد که "همان حرف بیگانگان را می‌زنند"، و این که "گاهی حرف این عناصر داخلی از روی غفلت و بی‌توجهی است و گاهی با انگیزه‌های دیگر آن را تکرار می‌کنند".

این مجموعه، که تک تک اجزاء آن پیشتر از زبان او شنیده شده است، تکرار بیرنگی است که در عین حال محتمل‌ترین کیفیتی را به دست می دهد که خامنه ای در سال پیش رو با تحرکات قابل پیش بینی در کشور مواجه خواهد شد. کیفیتی که با انعطاف‌هائی که در هفته های اخیر از جمهوری اسلامی در عرصۀ خارجی دیده ایم، یک کلیت را تشکیل خواهد داد.