خبرگزاری "ایلنا" در روز چهارشنبه ٥ اردیبهشت، رئوس برنامه‌های "خانه کارگر" به مناسبت (هفته کارگر) را منتشر کرده است. خانه کارگر و حکومت به لحاظ التفات فوق‌العاده‌ای که به کارگر و حقوق کارگر دارند و آن را در ٤٠ سال گذشته در عمل نشان داده‌اند، همه‌ساله بجای یک روز یک هفته مراسم برای کارگر برگزار می‌کنند. وضعیت فلاکت‌بار امروزه طبقه کارگر گویا نتیجه همین التفات به کارگران و یا بقول خودشان "مستضعفان" و حمایت‌هایی است که خانه کارگر جمهوری اسلامی از کارگران نموده است.
باوجود این‌همه لطف و عنایات حکومت و کارگزارانش در امورات کارگری به کارگران، معلوم نیست که چرا با گذشت ٤٠ سال تجلیل و تکریم‌های این‌چنینی کارگران ازلحاظ معیشتی و اجتماعی این‌همه پس رفته‌اند و گرفتار چنان معضلاتی شده‌اند که در زمان "طاغوت" هم نظیرش را ندیده‌اند؟
اما ببینیم در (هفته کارگر) امسال تحفه آن‌ها به‌غیراز سرکوب و زندان و فقر و بی حقوقی برای کارگران چیست؟
به گزارش خبرنگار "ایلنا" برنامه‌های هفته کارگر روز پنجشنبه، ۵ اردیبهشت شروع و در ١١ اردیبهشت با راهپیمایی در تهران و ملاقات با نمایندگان کارفرمایی پایان می‌یابد. مهم‌ترین اقداماتی که قرار است در این مدت انجام شوند عبارت‌اند از، «کارگران، تجدید میثاق با آرمان‌های امام و رهبری، گام دوم انقلاب»، «دومین مسابقه قرآنی جامعه کارگری»، «حضور در گلزار شهدای کارگری» «کارگران، جوانان، معنویت، ورزش و امنیت شغلی»، «حضور کارگران در نمازهای جمعه سراسر کشور» و «پیاده‌روی خانوادگی کارگران» و برنامه جنبی «همایش کارگران قراردادی و پیمانکاری». «کارگران، فرهنگ کار، ایمنی، مهارت و تولید دانش‌بنیان» با برنامه اصلی «همایش سازمان فنی و حرفه‌‌ای»، «نشست علمی مقدمه‌ای بر بیانیه گام دوم»، کارگران، کارفرمایان و مسئولیت اجتماعی، «اهدا گل به کارگران» " و در روز ١١ اردیبهشت هم راهپیمایی قرار است برگزار شود. آن‌طور که گفته‌شده بخشی از این اقدامات هم، جنبی هستند.
به عبارتی در این هفته که بنام کارگر نام‌گذاری شده است، کارگران یا باید کارهایی انجام دهند که ربط چندانی به آن‌ها ندارد، یا برای تجلیل به خدمت کسانی شرفیاب شوند که هیچ حق‌وحقوقی برایشان قائل نیستند و دستمزدی به آن‌ها می‌دهند که آن‌ها را نیمه گرسنه نگه می‌دارد و اگر اعتراضی هم بکنند سروکارشان با زندان و شکنجه است. به‌این‌ترتیب و بامهارت تمام و کمال روز کارگر را تبدیل به هفته کارگر و تجلیل از عوامل فقر و بی حقوقی کارگران بجای دادن فرصت اعتراض به کارگر می‌کنند!
در این برنامه نه خبری از افزایش دستمزد و تورم و گرانی ست، نه از حق تشکل و رهبران زندانی‌شان و نه دیگر مطالبات کارگران. و آن‌چنان‌که از سیگنال‌های گزارشت قبلی‌شان برمی‌آید قرار است این مراسم‌ها به خاطر نگرانی از تبدیل آن‌ها از نمایش‌های توخالی به تظاهرات اعتراضی به شکلی برگزار شوند که غیر از "خودی‌ها" کس دیگری نتواند در آن شرکت کند. به همین جهت حتی برای شرکت در راهپیمایی خانوادگی کارت مخصوص صادر کرده‌اند.
این‌گونه مراسم فرمایشی البته تازگی ندارد از سال ٦٠ به بعد که آخرین تظاهرات روز جهانی کارگر با شرکت بالغ‌بر ١٠٠ هزار نفر در میدان آزادی تهران برگزار شد و به خون کشیده شد، دیگر هرگز به کارگران اجازه تظاهرات خیابانی ندادند و هرگاه هم کارگران خواستند تظاهرات کنند قبل از آغاز حرکت به آن‌ها حمله کردند و شرکت‌کنندگان در آن‌ها را بازداشت و مجازات کردند. تنها در زمان ریاست جمهوری خاتمی دو سال به هیئت مؤسسان سندیکایی اجازه دادند مراسم‌هایی را در تالارها برگزار کنند. در زمان احمدی‌نژاد به‌واسطه اختلافات جناح‌های حکومتی حتی به خانه کارگر هم اجازه ندادند مراسم تشریفاتی‌اش را که هرساله داشت برگزار کند.
در اول ماه مه ٥٨که هنوز نتوانسته بودند مراسم روز کارگر را ممنوع کنند، صدها هزار نفر تنها در تظاهراتی که در تهران برگزار شد راهپیمایی کردند. این‌ها حاکی از علاقه و آگاهی کارگران نسبت به روز جهانی کارگر و اهمیتی است که برای آن قائل‌اند.
تعدادی از اعتصابات مهم و تاریخی کارگران در روزهای کارگر سال‌های مختلف و یا حول‌وحوش آن‌ها برگزارشده‌اند. روز کارگر در ایران حدود سه دهه بعد از انتخاب این روز در سال ١٨٨٩ در "کنگره کارگری" پاریس و ٩٨ سال پیش توسط "شورای متحده اتحادیه کارگری" برگزار شد. درخواست ٨ ساعت کار یعنی همان عاملی که نخستین هدف بنیان‌گذاران روز کارگر بوده است و یک‌رشته مطالبات دیگر مانند افزایش دستمزد، در این روز درخواست و مبارزه برای عملی کردنشان آغاز شد. اما در سال‌های پس از انقلاب و سرکوب سازمان‌های کارگری مبارز و پیگیر، رژیم اسلامی با همدستی خانه کارگر تلاش نموده روز کارگر را از محتوا تهی و تمام دستاوردهای جنبش کارگری را از میان بردارد. برگزاری این‌گونه روز کارگر نه‌تنها نفعی برای کارگران ندارد، بلکه به محملی در دست حکومت علیه حقوق کارگران تبدیل گردیده است. روز کارگر امسال نیز در شرایطی فرامی‌رسد که وضعیت کارگران به‌مراتب بدتر از سال گذشته است، رهبران واقعی سازمان‌های کارگری در زندان هستند و به کارگران اجازه برگزاری روز کارگر را نمی‌دهند. تشکل‌های مستقل کارگری را آزاد نمی‌گذارند چون از قدرت تأثیرگذاری آن‌ها آگاه‌اند. هم حکومت و سرمایه‌داران و هم عواملشان در خانه کارگر دارند با سوءاستفاده از روز کارگر، به کارگران خیانت می‌کنند! اما این زمانه دیری نخواهد پائید. کارگران و فعالین کارگری غیر حکومتی اگر خیابان را از آن‌ها گرفته‌اند، ولی امروزه حداقل رسانه‌های اجتماعی را برای بردن پیامشان به میان جامعه و انجام اقدامات مشترک در اختیاردارند! این آن چیزی است که فعلاً نمی‌توانند آن را از ما بگیرند و اگر درست آن را بکار بگیریم به‌مراتب تأثیراتش از انجام یک یا چند مراسم پُرهزینه در چند خیابان و میدان زیر سانسور و سرکوب بسی بیشتر و بسیج‌گرایانه است! به امید همبستگی و اتحاد بیشتر میان کارگران و سازمان‌های کارگری.و تبریک روز جهانی کارگر به همه مبارزان طبقه کارگر و به‌ویژه کارگران و معلمان زندانی!
افزودن دیدگاه جدید