با سلام به هموطنانم و همشهری هایم. من، بهزاد کریمی هستم. دلم با شماست و چشمم به مبارزات شما. درود بر شما. این حق شماست که به اعتراض برخاسته اید. حق دارید به خیابان بریزید و فریاد برحق اعتراض را سردهید. این حکومت هر روز و هر روز ماجرایی تازه ، یک زورگویی دیگر و تحمیلی جدید سر شما آوار می کند و آشوبی تازه بپا می کند. اصلاً معلوم نیست چه به ملت داده و چه طلبی از آن دارد که دست از سر ماها بر نمی دارد؟ حالا هم آمده بنزین را گران کرده است. چرا و برای چه؟ دروغ می گوید که آن را گران کرده ام تا درامد زایی برای دولت کنم و با تقسیم آن میان ملت، درمان دردی از مردم بکاهم. اصلاً چنین نیست که ادعا می فرماید و ملت این را، بسیار خوب می فهمد. نقشه اش پول درآوردن است برای خرج کردن در راه اهداف خود. کدام اهداف و کجاها؟ در عراق تا در آنجا بماند و به دخالت ورزی هایش ادامه دهد. در سوریه، لبنان و اینجا و آنجا پول پخش کند. اصلاً او به چه حقی باید پول ما را پخش کند تا مطابق میل خود انقلاب اسلامی صادر نماید؟ از جیب کی؟ از جیب ماها؟ از جیب ملت؟
آخر دست زدن به این کارهایی که فقط هم در عرض دو روز شورش ۷۰ شهر کشور در پی می آورد یعنی چه؟ اصلاً برای چه ما مردم بپا خاسته ایم؟ بسیار ساده، برای آنکه حق خود را می خواهیم. ملت بپا می خیزد برای آنکه حق خود را می خواهند. تا همین لحظه و تا آنجا که خبرها درز کرده است دستکم جان 7-8 نفر را گرفته اند. آنها را در خیابان کشته اند. صدها نفر زخمی شده اند. بسیاران را دستگیر کرده اند. اما بسی در خیال خام هستند اگر بپندارند ملت با چنین سرکوب هایی پا پس خواهد نهاد. اصلاً چرا باید عقب بنشینند؟ مگر فقط گرانی بنزین است؟ خیر، خود گرانی است. چون همه چیز گران خواهد شد و قیمت هر کالایی بالا خواهد رفت. بله، اصل بر گرانی است و کابوس آن. جمهوری اسلامی با تصمیم خود، چنین جوش و خروشی را پیش آورده و مردم هم خوب می دانند که قضییه چیست؟ این موضوع، چیزی است مربوط به همه. مربوط به همه ایران. همه ایران بپا خاسته. ایران ما به اعتراض ملی برخاسته.
آذربایجانی، فارس زبان، مازندرانی، گیلک، خراسانی، اصفهانی، شیرازی، لر، کرد، ترکمن و بلوچ. درد یکی است و مشترک. سخن یکی است و سراسری. سخن اینست که این حکومت را باید پس نشاند. این تصمیم نابکاری را که او گرفته است باید برگرداند. ما می توانیم! می توان از عهده اینکار برآمد و باید هم برآمد. در این موضوع، نیروی ملت در کار است. کارگر، زحمتکش، معلم، کاسبکار، راننده، جوان و دانشجو و هرکس دیگری که متضرر است و باید دیده شود. همه آنهایی را که از این تصمیم زیان می بینند. هم از اینرو، این یک حرکت ملی است و خیزشی ملی در هرکجایی از کشور. عزیزان! باید ایستاد، باید به میدان آمد و هیچ نباید سر خم کرد و عافیت طلبی پیشه جست. حکومت را وادار به عقب نشینی کنیم. خامنه ای را باید فهماند که همینجوری نیست، هرچه جنابش میل فرماید و سه معتمد خود در رأس سه قوه را دستور دهد مطابق با خواسته او برای همه ملت تصمیم بگیرند. باید به او فهماند که نمی تواند هر چه دلش خواست آنهم به نام خود گمارده هایش پیاده کند و بعدش هم بیاید و با گفتن اینکه پشت تصمیم مقامات اداره کننده کشور هستم، فرمان به درهم شکستن خیزش مردم دهد
بدانیم که حکومت تصمیمی گرفته و حالا توی آن مانده است. با زور می خواهد آن را رفع و رجوع کند. در درون خودش با نارضایتی ها و ناراحتی ها بخاطر قال گذاشته شدنشان نسبت به تصمیم متخذه مواجه است. عزیزان! ما باید با مقاومت خود نشان دهیم که این سیاست هایی که حکومت در پیش گرفته، هیچ آخر و عاقبتی ندارد. جایی به بن بست می رسد که رسیده است. تویش مانده و خواهد ماند. اما با همه اینها باز دست بردار نیست چون فکر می کند می تواند با زور کار خود پیش ببرد. خیر، نمی تواند و نخواهد توانست! این خامنه ای نمی خواهد بفهمد که ما ملت خواهیم ایستاد. قادر نیست تن به این دهد که بفهمد اراده ملت منبع نیروست.
نیرویی پایدار و پابرجا که هیچکس نمی تواند در بربر آن تاب آورد. اینها نمی خواهند این حقیقت را بفهمند که ما توانا هستیم. ما اما این را به آنها خواهیم فهماند! ما توانا به آنیم. پس دست به دست هم دهیم و به آن، قدرت ملت را نشان دهیم. فقط نگذاریم این خیزش به خشونت کشیده شود. به خشونت میدان ندهیم. به آتش کشیدن ها و خونریزی ها، خواست و حرف ملت نیست بلکه تحمیل بر آنست. اینها را می خواهند به ما تحمیل کنند! اما اینها نباید به معنی انفعال باشد. باید ایستاد و به خیابان ها رفت و در خیابان ها ماند. با نشستن در خانه و فقط هم حرف زدن ها نمی توان کار پیش برد و بجایی رسید. ما می توانیم پیش ببریم! ما می توانیم! دست به دست هم دهیم!
زنده باشید عزیزان من.
-----------------------
*این پیام صبح یکشنبه 26 آبان ارسال شده است.
افزودن دیدگاه جدید