رفتن به محتوای اصلی

۴۲ سال استبداد و بی‌عدالتی بی‌حاصل در توقف مبارزه کارگران!

۴۲ سال استبداد و بی‌عدالتی بی‌حاصل در توقف مبارزه کارگران!

در ١٥ بهمن باردیگر در حالی کە چندین اعتصاب و اعتراض کارگری در شهرهای مختلف کشور در حال انجام بود هزاران بازنشستە تامین اجتماعی کە از ناچیز بودن حقوق بازنشستگی و گرانی وتورم تحمل شان را از دست دادەاند در تهران، اصفهان، اراک، نیشابور و ... بە خیابانها آمدند تا نسبت بە شرایط زندگی طاقت فرسای خود اعتراض نمودە و برای افزایش حقوق هایشان بە دولت و مجلس فشار بیاورند.

هفتە گذشتە نیز طی دو روز پیاپی حداقل ٨ هزار بازنشستە تامین اجتماعی با وجود خطر ابتلا بە کووید ١٩ در دەها شهر کشور مقابل نهادهای مختلف دولتی مبادرت بە تجمع نمودند و علیە فقر، بی عدالتی، تبعیض و نداشتن تامین اجتماعی و درمان رایگان و مناسب اعتراض کردند.

تجمعات بازنشستگان در اثر مساعی تشکل‌های مستقل آنها سازمان یافتە ترین و مهمترین اعتراض تودەای هفتە های اخیر هستند، با این حال در آستانە سالروز ٤٢ سالگی انقلاب بهمن ما با موجی از اعتصابات و اعتراضات بی سابقە در شهرهای مختلف کشور مواجهیم کە از لحاظ ابعاد تنها با اعتصابات فلج کنندە دوران انقلاب قابل قیاس اند.

اعتراضاتی کە محدود بە کارگران و مزدبگیران نماندە و گروەهای اجتماعی مختلف را نیز شامل می شود.

قریب ٧٠ اعتصاب و اعتراض کارگری و اجتماعی تنها طی دوهفتە اخیر بوقوع پیوستە و هم اکنون نیز چندین تجمع و اعتصاب در چند شهر کشور در جریان است.

تفاوت این اعتراضات با اعتصابات ماەهای منتهی بە انقلاب در٥٧ در این است کە اعتصابات دوران پیش از انقلاب سراسری، سازمان یافتە تر بودند و تمام بخشهای کارگری و کارمندی را در بر گرفتە بودند.

ولی اعتصابات کنونی بە رغم تغییرات مثبتی کە از این لحاظ در آنها بوجود آمدە سراسری و در حد نیاز سازمان یافتە نیستند و هنوز بە شکل دوران انقلاب همە بخشهای نیروی کار را شامل نمی شوند. البتە این تفاوتها دلایل خاص خودشان را دارند، ولی قابل رفع هستند این ضعف بزرگ فعلا مهمترین دلیل کم نتیجە ماندن اعتصابات است.

تا میانە سال ۱۳٥۶نیز وضعیت تشکل های کارگری از لحاظ آزادی فعالیت کماکان مشابە امروز بود. کارگران در آن زمان با تشکیل کمیتە های اعتصاب و برقراری ارتباط میان این کمیتە ها مشکل تشکل را حل کردند و توانستند هماهنگی لازم میان خودشان را بوجود آورند. در مقطع کنونی نیز روند مشابەای جبرا و البتە با کمک و مساعی فعالین جنبش بوجود خواهد آمد کە تا حدودی مشکل محدودیت تشکل را حل خواهد کرد. اقدامات معین و ارزشمندی هم در این راستا بە عمل آمدە کە نتایج مفیدی هم در پی داشتەاند. از طرف دیگر باید در نظر داشت کە تعداد کسانی کە بە اعتصابات خواهند پیوست افزایش خواهد یافت، و حتی کارگران و کارمندانی کە دستمزد و حقوق و شرایط شغلی بهتری دارند نیز بە تدریج بە اعتصابات خواهند پیوست.

در هفتە گذشتە و پیش از آن نیز خبر تجمع عدەای از کارگران نفت در مقابل وزارتخانە نفت در تهران را داشتیم. بە قوت میتوان گفت کە نارضایتی از فقر و بی عدالتی و استبداد و خودکامگی حکومت اینک بیشتر از ماە های منتهی بە انقلاب بهمن ٥٧ است. در آن مقطع نارضایتی و اعتراض سیاسی عمدەتر از اعتراض بە شرایط معیشتی بود. در آن موقع هم زحمتکشان وضع اقتصادی خوبی نداشتند ولی مهمترین مشکل شان نداشتن نان شب شان نبود. خواستها عموما و تا پیش از اعلام حکومت نظامی و تیراندازی بە سوی مردم در میدان ژالە هنوز متوجە بهبود شرایط اقتصادی بود.

در واقع اعتراضات صنفی بە دلیل اینکە بە موقع از طرف رژیم شاە پاسخ دادە نشدە بود تحت تاثیر موقعیت انقلابی کە در جامعە بوجود آمدە بود بە سرعت بە اعتراضات سیاسی و مخلوطی از سیاسی و صنفی تبدیل شدند. امروز نیز ما شاهد روند مشابهی هستیم. با این تفاوت کە رژیم پیشین در ماە های پایانی حیات اش حاضر شدە بود کە تمام مطالبات اعتصابیون را مشروط بە پایان دادن بە اعتصاب شان تامین کند و امکان آن را نیز داشت. اما کارگران چون مانند امروز بە قول و قرارهای رژیم اطمینان نداشتند و جنبش مردمی از مرحلە مطالبات صرفا اقتصادی عبور کردە بود حاضر بە پذیرفتن قول و قرارهای رژیم نبودند.

هم اکنون نیز بە نظر می رسد کە اعتصابات دارند با آهنگی کندتر، همان مسیر را می پیمایند. فشار معیشتی بە کارگران و عموم مزدبگیران و زحمتکشان بە مراتب بیشتر از آن زمان است و حکومت فاقد راە کار و برنامە و ارادە و توانایی برای سروسامان دادن بە اوضاع اقتصادی و بهبود وضعیت معیشتی زحمتکشان است. مزد و حقوق بگیران قدرت خریدشان را هر روز کە می گذرد بیشتر از دست می دهند، دولت و کارفرمایان حاضر بە افزایش واقعی دستمزدها و حقوق های بازنشستگی نیستند. بیکاران و حاشیە نشینان محروم از حقوق بیکاری و هر نوع کمکی بە حال خود رها شدەاند. تنها کمک و ابتکار دولت و مجلس دوبرابر کردن یارانە های ٤٥ هزار تومانی آنهم با گران کردن کالاها، خدمات، درمان و دارو و قیمت ارز از جیب خود مردم است کە در واقع مردم فقیر را فقیرتر می کند و طبعا بە اعتراضات بیشتر آنها منجر خواهد شد. با این اوصاف زمزمە کاهش بیشتر دستمزدهای زیر خط فقر بجای افزایش شروع شدە است. سال پیش رو بە نظر می رسد کە وضعیت از همین کە هست بدتر شود. کسری بودجە دولت برای سال آیندە بە مراتب بیشتر از سال جاری است و دولت می خواهد کسری بودجەاش را با زدن از معیشت مردم، تامین کند. وضعیت بە واقع از هر لحاظ بدتر از سال ٥٦ و رژیم منزویتر از رژیم شاە در آن زمان است و امکانات اقتصادی محدودتر از هر زمان دیگری است. کشور درگیر بحرانهای مختلف است، مردم از حکومت ناراضی و بە مخالفت و مبارزە با آن مشغولند، تفرقە و تضاد در میان بالایی ها چشمگیر است؛ و جامعە نمی تواند بە همینگونە کە هست باقی بماند. حکومت فقە ها هنوز حاضر بە پذیرش خواستەهای صنفی و اقتصادی مردم نیست. این امتناع در شرایطی صورت می گیرد کە وضعیت معیشتی زحمتکشان در مقطع انقلاب ٥٧ بهتر از وضعیت امروز بود، و بە این اندازە وخیم نشدە بود کە مانند امروز نان و گرسنگی بە دغدغە دەها میلیون ایرانی تبدیل شدە باشد.

مسئلە نداشتن نان شب دەها میلیون ایرانی آنقدر جدی و واقعی است کە دیگر حتی مسئولین حکومتی و نمایندگان مجلس نیز بە آن اذعان می کنند. در همین هفتە در حالیکە همە روزە تجمعات اعتراضی وسیعی مرتبط با مسائل معیشتی در مقابل مجلس جریان داشت، یکی از اعضای هئیت رئیسە مجلس نیز بە این وضعیت اشارە کرد.

این نمایندە در سخنانی کە روزنامە بهار نیوز متن آن را منتشر کرد گفت: ”امروز مردم برای تهیه نان شب خود محتاج هستند ... واقعیت این است که بعضی از خانواده‌ها سفره شان کوچک شده و توان تهیه نا ن را هم ندارند" البتە تعداد جمعیت این “بعضی از خانوادە ها” کە عضو هئیت رئیسە مجلس می گوید بالغ بر ٦٠ میلیون نفر می‌شود، و این رقمی است کە خود مسئولین هنگام سە برابر کردن قیمت بنزین آن را اعلام نمودند.

حسین راغفر از اقتصاد دانان منتقد دولت نیز در گفتگویی با روزنامە بهار در ١٥ بهمن گفت:” به نظر می‌رسد که حداقل در چهار دهه بعد از انقلاب هیچ‌وقت وضع معیشت مردم به‌خصوص طبقات متوسط و پایین جامعه تا این حد پر مشکل و پرمسئله نبوده است.“ از اینگونە سخنان در این روزها در رسانەها بسیار می توان خواند و شنید.

نان یک خواستە معمولی یا لوکس نیست کە بشود با سرکوب و امتناع از افزایش دستمزدها و حقوق های بازنشستگی مردم را از اعتراض بە آن باز داشت. هم از این رو متوقف یا کاستن از دامنە و گستردگی اعتراضات تودەای بدون تامین نان ممکن نیست. مردم گرسنە را هیچ رژیمی هرچقدر هم کە قدرتمند و سرکوبگر باشد نمی تواند از میدان مبارزه نان بیرون براند. بهمین خاطر مبارزات ضنفی اگر هرچە زودتر پاسخ شایستە نگیرند مانند زمان انقلاب بە سرعت سیاسی خواهند شد و کل رژیم را هدف خواهند گرفت.

هم اکنون در آستانە سال روز انقلاب بهمن بە نظر می رسد کە دوبارە شبح برآمد تودهگیر دیگری بر فراز ایران در حرکت است؛ فریاد اعتراض گروە های اجتماعی مختلف علیە رژیم از هر سو بلند است. همان مطالباتی کە مردم ٤٢ سال پیش برای آنها انقلاب کردند و در اثر تسلط و خیانت خمینی و دارودستە وی بر کشور هیچ کدامشان عملی نشدند مطالبات اصلی امروز مردم هستند. مطالباتی همچون نان کار آزادی عدالت اجتماعی، دمکراسی، برابری. مدتهاست کە این مطالبات در تجمعات و اعتصابات کارگران و زحمتکشان مطرح اند و تا زمانی کە عملی نشدە باشند مبارزە برای عملی کردن آنها هم تداوم خواهد یافت.

با این همە متحقق شدن سریعتر این مطالبات منوط بە سازماندهی منسجم کارگران و مزد و حقوق بگیران در اتحادیە ها و احزاب کارگری است. این روند هرچە سریعتر پیش برود بە همان نسبت عملی کردن این مطالبات امکان پذیرتر خواهد بود. عدالت و آزادی را هیچ کس بە غیر از خود زحمتکشان نمی تواند از خواست بە عمل درآورد و این مستلزم داشتن همبستگی، تشکیلات و رسانە کارآمد است. طبقە کارگر ایران در زمان انقلاب نشآن داد کە از ظرفیت لازم برای این کار برخوردار است. ظرفیتی کە با از سرگذراندن تجربە ٤٢ سال گذشتە غنی تر شدە است. مسئلە سازماندهی این ظرفیت است.

٤٢ سال سرکوب بی وقفە جنبش کارگری توسط رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی نتوانستە است مبارزات کارگران علیە فقر، بی عدالتی، بی حقوقی و استبداد و ارتجاع را متوقف کند، مبارزات کارگران و زحمتکشان با قوتی بیشتر ٤٢ سال پیش و با کولە باری از آزمون و تجربە تا رسیدن بە عدالت اجتماعی و آزادی و دمکراسی تداوم خواهد یافت.

 

دیدگاه‌ها

جواد

فنرجمع شده اعتراضات مردم رهاشدولی مانندالان رهبرنداشت وبه لطف آمرکا وانگلیس رهبرجایگزین شد.دراعتراضات اولیه خبری ازخمینی نبود.به لطف نبوددموکراسی واحزاب زمینه مساعد برای روحانیت بودآوردهمان حرفی که جزنی پیش بینی کرده بود.اکنون نیزاگراعتراضات با آلترناتیواحزاب مردمی به پیش نرودداستانی دیگرسرمیگیرد.هم اکنون مجاهدین وسلطنت طلب ها راآمریکا به نخ کشیده است .تحزب بایدجاپای خودش رادرجامعه بازکند.آمریکابه همین رژیم راضی است اگرواردگردونه سرمایه داری شود.رژیم به نقش خوددربهذاسارت گرفتن مردم وچپاول منابع وفروش آن به نظام سرمایه به پایین ترین قیمت آگاه است میداندکه آمریکا همین رامیخواهد.فقط چانه زنی برای این است که آمریکااجازه دهد رژیم خرخودرابراند.هلال شیعی درست کند.گواینکه تمام منابع کشورغارت شود.گواینکه مردم به خاک سیاه بنشینند.ازهمان اول هم قولی برای آبادی ایران نداده بود.فقط حرفش اسلام بود که هنوزهم همان حرف رامیزند.اما این برای آمریکامطبوع نیست .اونظامی درحیطه سرمایه داری برای ایران میخواهد.حتی باهمین نکبت هایی که الان رژیم دارد که همین ها برای آمریکا بهتراست .جدال سرهمین ها هست این احزاب هستند که توده راباجنگ صنفی بایدآشنا کنند.
 

س., 16.02.2021 - 19:24 پیوند ثابت

افزودن دیدگاه جدید

متن ساده

  • No HTML tags allowed.
  • نشانی‌های وب و پست الکتونیکی به صورت خودکار به پیوند‌ها تبدیل می‌شوند.
CAPTCHA
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید