رفتن به محتوای اصلی

آیا "تضمین اشتغال" اشتغال را تضمین می کند؟ بخش هفتم

آیا "تضمین اشتغال" اشتغال را تضمین می کند؟ بخش هفتم
تحلیل انتقادی برنامه های دولت به عنوان "کارفرمای ملجأ نهائی"

2- تضمین اشتغال در عمل: مقایسۀ برنامه های تاریخی و معاصر - ادامه

برنامۀ "نان آور" (آرژانتین)

برنامۀ سرپرستان بیکار خانوار (از این پس برنامۀ نان آور) یک برنامۀ بزرگ ابعاد برای ایجاد اشتغال بود که از سال 2002 تا 2006 به اجرا گذاشته شد و صراحتاً با طرح "تضمین اشتغال" به مقایسه گذاشته شه است. طبق این برنامه، که در پاسخ به رکود اقتصادی بزرگ آرژانتین تدبیر شد، به ازای انجام کار در بخش خدمات عمومی یا فعالیتهای کوچک ابعاد ساختمانی، مبلغ 150 پزو به یک سرپرست اعلام شدۀ هر خانوار بیکار شامل فرزندان یا اعضای معلول پرداخت می شد. هزینۀ این برنامه، در زمان اوج خود در سال 2002، حدود 1 درصد تولید ناخالص داخلی با حدود 2 میلیون شرکت کننده بود. چرنوا (Tcherneva) و ورای (Wray)، مبتنی بر داده های بانک جهانی و دولت آرژانتین نتیجه می گیرند که طرح "نان آور" در کاهش بیکاری، تقویت رشد اقتصادی و ارتقاء روحیۀ کارگران بسیار مؤثر بوده است. برنامه با خروج اقتصاد آرژانتین از رکود، خاتمه یافت. 

کارهای سپرده شده به کارگران برنامه از جمله شامل کارهای زیر می شدند: خدمات عمومی، خاصه خدمات اجتماعی همچون نگهداری از کودکان و تهیۀ غذا در مناطق کم درآمد، خدمات شهرداری مثل نظافت و نگهداری از ساختمانهای عمومی و فضاهای عمومی، کار در پروژه های کوچک زیرساختی و ایجاد شرکتهای خرد برای تولید کالاها خاصه در کشاورزی یا برخی خدمات. به گزارش کوستزر (Kostzer) حدود 60 درصد کارگران شرکت کننده در طرح به کارهای ساختمانی، نگهداری و شرکتهای خرد اشتغال داشتند. بسیاری از خدمات ارائه شده توسط کارگران برنامه پیشتر یا به طور سنتی توسط دولت یا بازار خصوصی ارائه می شدند، اما به علت گرانی آنها یا عرضۀ کاهگداری شان در مناطق کم درآمد، در دسترس مستمندان قرار نداشتند. برنامۀ "نان آور" به ویژه به دلیل مشارکت زنان در آن قابل توجه بود: آنها بیش از 64 درصد کارگران برنامه را تشکیل می دادند. این واقعیت را می توان چنین تفسیر کرد که زنان کم درآمد در آرژانتین از این فرصت کار تضمین شده بهره گرفتند تا از موانع فرهنگی و ساختاری استخدام در بازار کار معمول پرهیز کنند. تفسیر بدیل چرنوا و ورای این است که زنان به عنوان نان آور خانوار اعلام می شده اند تا خانواده بتواند از این طریق درآمدی کمکی داشته باشد و در عین حال مرد خانوار به دنبال کار در بازار معمول باشد. این تفسیر می تواند مبین درجاتی از تلقی منفی از کار کارگران برنامه به عنوان کار مناسب باشد.

گزارشها و تحقیقات موجود در بارۀ برنامۀ "نان آور" نشاندهندۀ تمایزی بین طرفداران "تضمین اشتغال" و دیگران در ارزیابی و قالب گیری از آن است. طرفداران "تضمین اشتغال"، از جمله چرنوا و ورای، و نیز آلن (Allen) این برنامه را به عنوان یک برنامۀ استخدام عمومی ارزیابی می کنند که "شواهدی را از مزایای یک برنامۀ تضمین اشتغال کامل ارائه کرده است". در برابر، محققانی که طرفدار "تضمین اشتغال" نیستند، از جمله گالاسو (Galasso) و راوالیون (Ravallion) برنامۀ مذکور را را یک "برنامۀ انتقال درآمد" مستلزم کار می دانند که "هدف آن برخورداری کسانی از مزایای آن است که بیشتر به کمک نیاز دارند، زیرا کارگران با درآمد بالاتر و کارگران شاغل جذب کاری با دستمزد کم نخواهند شد". این نظر را می توان یک تمایز سمانتیک تلقی کرد، اما نشان می دهد که که جریان اصلی، صداهای ارتدوکس مثل بانک جهانی و گالاسو و راوالیون – که برای بانک جهانی می نویسد – برنامۀ "نان آور" را برنامه ای انقلابی و شاخص تلقی نمی کنند، در حالی که طرفداران "تضمین اشتغال" چنین تلقی ای از آن دارند.

تمایز بین یک برنامه رفاهی با الزام کار از یک برنامۀ تأمین اجتماعی مشروط به کار چندان آسان نیست. بانک جهانی برنامۀ "نان آور" را صراحتاً به عنوان یک برنامۀ تأمین اجتماعی مشروط ارزیابی کرد و الزام کار برای برخورداری از آن را آزمون و ابزاری مؤثر دانست؛ در عین حال که اعلام کرد بسیاری از فعالیتهای کاری برنامه احتمالاً حاصل کمی داشته اند، و می توان آنها را "باری به هرجهت" نامید. این نشان می‌دهد که برنامۀ "نان آور" توسعه سرمایه انسانی و فیزیکی را مدنظر نداشته است. با این حال بنا به گزارش بانک جهانی "زیرساختهای ساخته شده توسط برنامه عموماً از کیفیت خوبی برخوردار اند".

افزودن دیدگاه جدید

متن ساده

  • No HTML tags allowed.
  • نشانی‌های وب و پست الکتونیکی به صورت خودکار به پیوند‌ها تبدیل می‌شوند.
CAPTCHA
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید