صادق کار

٤٢ کارگر بیگناە بخاطر پرداخت نکردن دستمزد و مطالبات صنفی دیگر ناچار بە اعتراض می شوند، آنها را بازداشت و زندانی می کنند و پس از کلی فشار و آزار و اذیت آنها و خانوادە های شان کە نگران نان آوران خود در زندان هستند، کلی حکم علیە شان صادر می کنند و آن را در بوق و کرنا جار می زنند تا همە بدانند، سپس یک هفتە بعد رئیس بدنام و بد سابقە و عضو "هئیت مرگ" کە بە پاداش اعمال و سابقە جنایتکارانەاش بر مسند ریاست قوە قضائیە دست یافتە، احکام تعدادی از کارگران را باطل می کند. این بازی البتە چندان هم تازگی ندارد و ...

اتحاد نیروهای مدافع آزادی و عدالت اجتماعی برای پایان دادن بە سرکوب و بی عدالتی عاجل ترین و مردمی ترین وظیفەای است کە مقابل این نیروها قرار دارد. زمینە های همکاری و اتحادهای موردی نیروهای دمکراتیک بسیارند و چنین اتحاد های در واقع پیش زمینەهای آن اتحاد بزرگی می توانند باشند کە مبارزە موثر و ثمربخش برای بر کناری رژیم و استقرار جمهوری سکولار و فدرال دمکراتیک بجای جمهوری اسلامی بدون آن ممکن نیست. با اتحاد و مبارزە مشترک پروژە تشدید سرکوب حکومت را ناکام بگذاریم!

حال کە طرح های پیشین همە شکست خوردەاند، مقامات دولتی اگر راست می گویند کە کارخانە های واگذار شدە سود ده نیستند ادارە هفت تپە و واحدهای مشابە آن را کە بحرانی هستند بە خود کارگران واگذار کنید و همان امکاناتی را کە در اختیار سهامداران اختلاسگر هفت تپە قرار دادید تا بالا بکشند در اختیار کارگران قرار دهید تا معلوم شود کە کدام راە کار نتیجە بهتری برای جامعە دارد!

در واقع حکومت ایران هیچگاە بە کنوانسیون های مربوط بە حقوق پناهندگان پایبند نماندە و آن را در مورد پناهندگان افغانستانی رعایت نکردە است. محروم نمودن بسیاری از کودکان مهاجران از تحصیل،... محروم نگاە داشتن اکثر کارگران پناهندە از بیمە و قانون کار و یارانە تنها بخشی از اجحافاتی است کە علیە مهاجران اعمال می شود و حالا نیز قربانی کردن آنها بر سر اختلافات بین دو حکومت بر آنها افزودە شدەاند. کارگران، پناهندگان و مهاجران زحمتکش افغانستانی نباید قربانی اختلافات حکومتها در ایران و افغانستان شوند، دست از آزار و اذیت و کشتار آنها بردارید و حقوق انسانی شان را رعایت کنید!

مردم باور نخواهند کرد کسی کە در مقام شهردار تهران آن همە فساد و اختلاس و دزدی نمودە و در سرکوب دانشجویان آن همە خشونت و دئانت از خود نشان دادە است، بە یک بارە با بیشترین رای نمایندگان مجلس فرمایشی کە سرداران سپاە در آن اکثریت صندلی ها را از آن خود کردەاند، بر صندلی ریاست مجلس نشاندە شود و در همان حال از مخالفت با فساد و بی عدالتی هایی ناشی از آن داد سخن در دهد. او را کە خود از متهمان بزرگ بە فساد است در مسند ریاست مجلس نشاندەاند تا در پیشبرد منویات و نقشە راە رهبرکمک اش کند.

حزب کمونیست تا قبل از سرکوب حزب و اتحادیە ها در سال ١٣٠٦ توسط رژیم دیکتاتوری رضا شاە، ٦ نشریە در شهرهای مختلف منتشر می کرد کە با کمک آنها در کنار مسائل سیاسی، فعالیت های اتحادیە ای را نیز تبلیغ و ترویج می کرد. روزنامە حقیقت کە ارگان حزب بود در تهران، پیکار در رشت، نصحیت در قزوین، بیداری شرق در مشهد، فریاد کارگر در تبریز و افزون بر آنها یک روزنامە هم در تهران بە زبان ارمنی توسط شعب حزب منتشر می شدند کە نقش مهم و بسیج گرانەای در مبارزات سوسیالیستی، اتحادیەای و مترقی داشتند.

وقتی کە تودە زحمتکش را از تامین اجتماعی و حقوق بیکاری محروم و گرسنگی را بە آنها و خانوادە های شان تحمیل کنند، زمانی کە دستمزد کارگران آنقدر کم باشد کە کفاف هزینە زندگی یک هفتە از ماە آنها را ندهد، وقتی کە کارگر را بە زور از حق تشکل و سندیکا محروم و تشکل های حکومتی را بر آنها تحمیل کنند، وقتی کە قوانین حمایتی را بە بهانە های واهی از میان بر می دارند و روابط بردە دارانە را به جای آن حاکم می کنند، نباید انتظار داشت کە آنها شورش و انقلاب نکنند.

راە حل پذیرش دمکراسی و آزادی و برابری و عدالت برای مردم، آزادی زندانیان سیاسی و اجتماعی، برداشتن سانسور، تغییر قانون اساسی، آزادی احزاب و سندیکاهای کارگری و برچیدن بساط همە نهادهای دینی حکومتی، از ولایت فقیە و شورای نگهبان گرفتە تا مجلس ارتجاعی خبرگان رهبری، پذیرش حق انتخاب کردن و انتخاب شدن در همە نهادهای قانون گزاری و اجرایی صرف نظر از جنس، عقیدە و تعلقات اتنیکی، پذیرش بی قید و شرط حق انتخاب، عقیدە، مسلک، حجاب و سایر حقوق مندرج در اعلامیە ی جهانی حقوق بشر است.

٤٠ سال است کە با وجود شوراهای اسلامی حکومتی دستمزد و قدرت خرید کارگران همە سالە سیر نزولی داشتە است و با این وجود نمایندگان فرمایشی در شورای عالی کار هیچ گاه علیە افزایش ندادن واقعی دستمزد، اقدامی نکردەاند. هر اقدامی کە قبل از این برای افزایش دستمزد صورت گرفتە توسط تشکل های مستقل بودە اند. این اولین بار است کە نمایندگان فرمایشی بە دلایلی کە ذکر شد بە ناچار بە مصلحت خود ندیدند کە مصوبە مزدی را امضا کنند. در واقع نگرانی اصلی آنها بیشتر از رشد مبارزات فزایندە جنبش کارگری و بە مخاطرە افتادن موقعیت خودشان و حکومت است.