حضور زنان در جنبش آزادیخواهانه، حق طلبانه، عدالتخواهانه و دمکراتیک کشور باعث شده است که قدرت مقاومت و ایستادگی معترضان برای تحقق مطالبات شان افزایش یابد. آنها برای ایجاد همبستگی در مبارزات اعتراضی و اجتماعی نیرو زیادی را صرف می کنند. روشن است که کوشش برای جمع کردن نگرش های متفاوت بر اساس توافقات مشترک و سپس پایبندی نشان دادن نسبت به آن توافقات بسیار دشوار و انرژی و پتانسیل زیادی را از فعالان جنبش می گیرد.
ما، در لیگ زنان عراق، با وجود دشواری هایی که به عنوان زن در سطوح مختلف فرهنگی و اجتماعی با آن روبرو هستیم ، به تلاش خود برای متحد کردن تلاش های ملی و مدنی برای اصلاح روند سیاسی در عراق ادامه می دهیم. ما کاملاً به اراده مردم برای ساختن یک سیستم سیاسی عادلانه احترام می گذاریم. این سیستم میتواند عراق را از بحران های اقتصادی و درگیری های سیاسی نجات دهد.
مراسم بزرگداشت این مبارزان راه آزادی در پای همان دیواری برگذار شد که محل تیربارانشان بود. جای گلوله‌هایی که هنوز بر دیوار مانده اند، با تأثر و اندوه نظاره گر بزرگداشت خاطره همیشه زنده آنان بودند. شرایط ویژه ای که ویروس کوید ایجاد کرده بود مانع از آن بود که ما حاضران یکدیگر را در آغوش بگیریم و فریاد کنیم که چقدر همدیگر را دوست داریم زیرا که همه ما پاسداران یاد و خاطره زنان مبارزی هستیم که بخاطر داشتن حقوق برابر با مردان و بخاطر آزادی پیکار کردند و به خاک افتادند. ما هستیم که به مبارزات گذشتگان خود افتخار میکنیم و یادشان را زنده نگاه می داریم. برای دفاع از حال و آینده مان.
بعد از تاریک شدن هوا در آن سرمای دیماه، سراسر لباس‌هایم آغشته به خون بود. ماشین ون در مقابل شکنجه‌گاهِ سلول‌های ۲۰۹ وزارت اطلاعات مقابل پاهایم متوقف شد و در حالیکه سرود «زده شعله در چمن» را فریاد می‌زدم توسط سه مرد امنیتی از پشت سر به داخل ماشین پرت شدم و روی صندلی افتادم. بلافاصله دستبند را بر روی زخم مچ دستم کوبیدند و آنچنان فشار دادند که دوباره زخمم باز شد و خون از ناخن‌های دستم روی پاهایم می‌چکید، و من برای همرزمانم در بندهای زندان اوین «یار دبستانی» را سر داده بودم.
"هدف اولیه‌ی این طرح، تولید اثری مکتوب به قلم زنان مهاجر با پیشینه‌های متفاوت، درباره‌ی موقعیت و شرایط زندگی آنان بود. قصد ما فقط جمع‌آوری صداهای مختلف نبود. در واقع، می‌خواستیم این صداها به روایت و با قلم صاحبان آن منتشر شود. به جای این که با آنها درباره‌ی زندگی و خاطرات مهاجرت مصاحبه کنیم، آنها خود نویسنده‌ی قصه‌های خود شدند. این قصه‌ها با تقسیم قدرت نویسندگی در گروه، با استفاده از بازخورد تک‌تک شرکت‌کنندگان و از طریق بحث و گفتگو درباره‌ی هر اثر، در قالب کتابی به نام "سایه روشن" در سال ۲۰۱۰ منتشر شد."
متاسفانه کسانی که مرتکب قتل های ناموسی میشوند ناموس را یک پدیده مثبت می بینند و انتظار دارند که دولت از آنها حمایت کند. دولت هم تا زمانی که شاکی برای این قتل های ناموسی ندارد، به فکر تغییر قوانین زن کشی نیست.بین قتل های ناموسی و فقر ، بیکاری واسترس رابطه ای مستقیم وجود دارد و قتل های ناموسی در مناطق رشد نیافته و فقیر بیشتر اتفاق میافتد.
«ما باور داریم مبارزه با قتل و خشونت ناموسی باید از مبارزه با ناموس‌پرستی آغاز بشود. گامی که در ابتدای راه‌اندازی شبکه برداشتیم. چون تا وقتی مفاهیمی همچون ناموس‌پرستی و غیرت وجود دارند قتل و خشونت ناموسی هم وجود خواهد داشت.»
