فرهاد فدایی

کارگران به عنوان طبقه ای که بیشترین صدمه را از چهار دهه حاکمیت جمهوری اسلامی متحمل شده اند و روز به روز، رفاه، امنیت شغلی، و حق و حقوق خود را از دست داده اند، می توانند با تکیه بر "نافرمانی مدنی" در کارخانه، محله، محفل های فامیلی و ... مبارزه مردم ایران را برای ساختن فردایی نو و عاری از ستم و استثمار سازمان دهند.

مطالبه افزایش دستمزد در کنار تحریم انتخابات دو هدف مشخص برای جنبش کارگری ایران است که می تواند با یاری تشکل های مدنی، فعالان سیاسی و جنبش آزادی خواهانه و عدالت طلبانه ایران، حرکت های اعتراضی آبان 98 در کشورمان را به جنبش کارگری در ابعاد ملی پیوند زند.

باید مدام در هر دید و بازدید عید در بین فامیل‌ها، دوستان و اعضای خانواده با گفت و گو تاکید کرد که کنار گود نشستن و منتظر دیگری شدن نه تنها دردی را درمان نمی‌کند، بلکه هر روز وضع زندگی‌مان بدتر از قبل خواهد شد تا با مرگ تدریجی رو به رو شویم، از این رو باید با تمام توان در هر خیابان، اداره، تاکسی و اتوبوس، از هر طریق ممکن در فضای مجازی و اتاق‌های تلگرام، واتس آپ یا اینستاگرام لحظه‌ای از روشن‌گری غافل نشویم و سال نو را به سال مبارزه برای تحقق مطالبات‌مان و وادار کردن رژیم جمهوری اسلامی ایران به عقب‌نشینی هر چه بیشتر تبدیل کنیم

واقعیت چنین است که حاکمیت جمهوری اسلامی ایران به قول فریبرز رییس دانا به مانند کوه‌های یخ در قطب شمال در حال آب شدن است.

با وجود همه‌ی این سرکوب‌ها، مقاومت کارگران، معلمان و زحمتکشان همچنان در همه‌ی ابعاد ادامه دارد. از تجمع در برابر مجلس گرفته تا تشکیل کمپین های مختلف، جمع آوری امضا، اعتصاب در کارخانه‌ها و... تا اعلام تجمع سراسری معلمان در تاریخ های 12، 13 و 14 اسفند ماه، می رود تا عرصه‌های جدیدی از بستر مبارزه کارگری و مدنی در کشورمان گشوده شود.

هر روز که می‌گذرد بیشتر از روز قبل رژیم در این باتلاق غرق می‌شود و سراسیمه مجریان حکومتی، نظامی و امنیتی‌ها، پروژه‌های مختلفی از سرکوب کارگران، به بند کشیدن فعالان کارگری، معلمان، دانشجویان و ... تا راه‌اندازی نمایشی دیگر از جنگ جناحی و کودتا توسط سپاه را در سر می‌پرورانند.

با تمام این دستگیری‌ها، بازداشت‌های خودسرانه، به زندان فرستادن فعالان کارگری، معلمان، دانشجویان و... نه تنها عملاً هیچ شاخصه‌ای به نفع رژیم تغییر نکرده است، بلکه در تحلیل نهایی آن چه بر سر رژیم آوار می‌شود، بهمنی بزرگ از مطالبات و اعتراضات داخلی و بین المللی است که روز به روز گسترده‌تر می‌شوند و رژیم را در تگنای بیشتری قرار خواهند داد.

واقعیت این است که در سال آینده اگر معادلات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در ایران به همین صورت ادامه پیدا کند، رژیم به‌هیچ‌عنوان نمی‌تواند پاسخ گوی حتی کمترین مطالبات مردم در کل کشور شود، ازاین‌رو با دستگیری رهبران مستقل صنفی و مدنی سعی دارد با خفقان بیشتر جلوی برآمدهای اجتماعی و سیاسی را از هم‌اکنون بگیرد و مهار کند

قدرت و ریشه اعتراض‌ها در نابسامانی‌های سیستم و نظام حکومتی نهفته است، فقط در رابطه با دستگیری دوباره اسماعیل بخشی و سپیده قلیان موجی از اعتراض از سوی تشکل‌های کارگری و مدنی، احزاب، فعالان مدنی، وکلای مستقل، رسانه‌های اجتماعی و ... در کوتاه‌ترین زمان ممکن به وقوع پیوست و سراسر فضای مجازی و تجمع‌های مردمی را مطالبه آزادی این دو تن پوشش داد.

اکنون وظیفه همه کارگران، فعالان سیاسی و مدنی، دانشجویان، معلمان و همکاران کریم سیّاحی و طارُق خلفی است که با همت و هم‌دلی، یک‌بار دیگر با اعتراض، تجمع، طومار و ... بیش از گذشته فشار بر حاکمیت را افزایش دهند، تا نهادهای امنیتی و قضایی سرکوب گر مجبور شوند این دو رهبر کارگری را از زندان آزاد کنند.