ما به عنوان یک نیروی چپ، قبل از اینکه بخواهیم از یک شکل و رویه اقتصادی دفاع کنیم و آن را گسترش دهیم، باید بپذیریم که ما نمی توانیم بدون دیدن زوایای دیگری از عدالت اجتماعی و حقوق فردی و انسانی، فقط نگاه اقتصادی را طرح کنیم. حقیقت این است که نگاه انسانی ما نیز دچار تغییر و تحول شده و عدالت اجتماعی و سوسیالیزمی که ما امروز از آن سخن می‌گوییم، بی تردید با سوسیالیزمی که در قرن بیستم برای ما مطرح بود متفاوت است.

تفاوت نگاه ما امروز اتفاقا در اصولی است که یا آنها را نمی دیدیم و یا وسیله و ابزار دشمن می پنداشتیم؛ اعتقاد به دمکراسی و حقوق بشر از جمله آن اصول هستند.

نظامی که امروز با آن درگیر هستیم قبل از هر چیز حقوق انسان را در همه حوزه ها مورد تعرض قرار داده و دشمنی می ورزد، تضادهای ما با نظام فعلی قبل از اینکه در حوزه اقتصاد و حقوق کارگران و زحمتکشان باشد، که البته هست، تعارض با نگاه حاکمیت به انسان است. چه در حوزه قضایی و چه حقوق سیاسی اجتماعی، حقوق اولیه مردم ایران بشکل آشکاری نقض می شود.

برای تحقق یک وفاق ملی برای گذر از نظام فعلی آنچه بین تقریبا همه اقشار و طبقات جامعه مشترک است همین نقض حقوق مدنی و انسانی آنهاست.

با ابن مقدمه به پرسش ها می پردازم:

- از حقوق بشر چه برداشتی دارید؟

آنچه برای من در اصول حقوق بشر بیشترین اهمیت را داراست جهانشمول بودن و یکسان بودن آن برای همگان است

۲ - رابطۀ حقوق بشر و عدالت را چه می دانید؟

از نظر من لازمه ایجاد عدالت در اقتصاد پذیرش عدالت اجتماعی و نقش هر انسان به عنوان یک فرد در آن است.

۳- اهمیت حقوق بشر در مبارزه با جمهوری اسلامی چیست؟

دفاع از حقوق بشر در جمهوری اسلامی خود بخود به تقابل با نظام حاکم خواهد انجامید و سرنوشت مدافعان واقعی حقوق بشر خود گواه ناسازگاری این اصول با نظام جمهوری اسلامی است.

با توجه به وضعیت خاص کشور ما این سوال شاید کلیدی ترین سوال باشد:

جای حقوق بشر در اتحاد نیروها کدام است؟

نیروهایی که برای تنظیم یک منشور و توافق بر سر آن ممکن است سالها به چانه زنی و بپردازند، اکثرا مدعی پذیرش بی چون و چرای اعلامیه جهانی حقوق بشر هستند. زمانی که زنده یاد محمد جعفر پوینده مفاد این اعلامیه را به فارسی ترجمه کرد، جنایتکاران در جمهوری اسلامی برای کشتن وی تردید بخود راه ندادند. مفادی که به فارسی در اختیار همگان قرار می گرفت، کلیت نظام مدعی عدالت جمهوری اسلامی را زیر سوال می برد.

پذیرش اعلامیه جهانی حقوق بشر بی تردید می تواند نیروهایی که متکی به آرای مردم و صندوق رای هستند را در وفاقی وسیع گرد هم آورد و نقشی محوری در این وفاق داشته باشد.