آه ای پرنده،،،

ای شکوه پرواز،،،

ای شاعر درد،،،

بربام ترانه های تلخ،،،

هرگز به عبث نسرودی،،،

شعر انکار انسان را،،،

چه پست وبی خرد آنان،،،

که می هراساندند،،،

وتو مرگ را به سخره می بردی،،،

حتا در واپسین عمر،،،،،،،،