خبرگزاری تسنیم روز سە شنبە بە نقل از یک گزارش وزارت کار از محرومیت حدود ٦٠ درصد از کارگران از تامین اجتماعی و بیمە خبر داد. البتە این خبر چندان تازە نبود ولی از آنجا کە می تواند تلنگری بە این موضوع حیاتی وارد کند و عدەای را بفکر چارە بیندازد باز نشر آن حائز اهمیت و توجە است. دو روز بعد از انتشار این گزارش در تسنیم، روزنامە خبر آنلاین در ٨ مهر از قول وزیر بهداری نوشت:
"وزیر بهداشت گفت: حدود ۸۰ درصد جمعیت کشور تحت پوشش بیمه سلامت قرار دارند؛ از این تعداد، تنها ۲۰ درصد حق بیمه پرداخت می‌کنند و ۸۰ درصد باقی به صورت رایگان تحت پوشش هستند"."
اعلام این آمار کە بعید است درست باشد، در واقع می تواند واکنشی در مقابل گزارش تسنیم برای کاستن از نگرانی ایجاد شدە در اثر انتشار آمار تکان دهندە بیمە نبودن ٦٠ در صد از کارگران باشد.
تکان دهندە از این نظر کە ٦٠ درصد کارگران بر اساس این آمار زمانی کە بە سن بازنشستگی برسند بخاطر محرومیت از بیمە نە حقوق بازنشستگی دریافت خواهند کرد و نە از لحاظ دارو و درمان تامین اجتماعی مسئولیتی در قبال آنها بە عهدە خواهد گرفت. با این حساب این تودە چند میلیونی اگر تا موقع بازنشستگی جان سالم بدر برند تکلیف شان با کرم الکاتبین خواهد بود و لا غیر.
انتشار گزارش بە هر دلیلی کە انجام گرفتە باشد در واقع هشداری است بە جمعیت فاقد بیمە کە تا پیر نشدەاند و توش و توان کارکردن دارند بفکر چارە ای برای آیندە تیرە و تاری کە رژیم اسلامی برایشان رقم زدە باشند. گزارش وزیر درمان می خواهد بە این جمعیت چند میلیونی القاء کند کە نگران نباشند چون بعد از بازنشستگی بی حقوق بە آنها لطف می کنند و تحت پوشش بیمە د رمان قرار خواهند گرفت
!اولا بە این وعدە سر خرمن نمی شود دل بست، دوما وقتی کە بە بیماران تحت پوشش بیمە کە حق بیمە شان را هر ماە از دستمزد هایشان کسر می کنند دارو و درمان کافی ارائە نمی کنند، چطور می شود انتظار داشت بە کارگرانی کە تحت پوشش بیمە نیستند دارو و درمان رایگان بدهند؟ اصلا لازم نیست روی آیندە شرط بندی کرد همین الان نیز هر روزە شاهد اجتماع هزاران نفری هستیم کە مقابل داروخانە در اعتراض بە ندادن دارو و گرانی دارو تظاهرات می کنند. ٤٧ سال بعد از انقلابی کە بنام محرومان انجام گرفت اینک بیش از نیمی از آنها حتی محروم از داشتن بیمە هستند. این در حالی است کە در قانون اساسی خودشان و قانون کار بیمە و پوشش تامین اجتماعی حقی همگانی است. آنهایی هم کە بیمە دارند و بازنشستە شدەاند مگر نە این است کە هر هفتە خواستار بیمە رایگان می شوند. این وقایع توخالی بودن ادعای وزیر بهداشت و درمان حکومت را می رساند. البتە این گروە از کارگران تنها از نداشتن بیمە نیست کە بر خلاف میل خود از حق بیمە و حقوق بازنشستگی محروم شدەاند، قانون حداقل دستمزد، مزایای مزدی، کمک هزینە مسکن و خیلی چیزهای دیگر نیز بە آنها تعلق نمی گیرد.
علت این کە چرا ٦٠ درصد کارگران نە تنها از همە ی حقوقی کە قانون کار برای آنها در نظر گرفتە محروم اند و بە سبب آن هم هنگام اشتغال و هم بعد از پیری از حقوق اولیە و انسانی خود محروم هستند، تغییر قانون کار بە زیان حقوق کارگران و چشم بستن حکومت بر تخلفات کارفرمایان است کە این شرایط ضد انسانی را بوجود آوردە است. دست بر قضا یکی از کسانی کە هم اکنون معاون اول پزشکیان است، و قبلا نیز معاون اول دولت خاتمی بودە، یعنی عارف با حذف کارگران کارگاە های ١٠ نفرە بە پایین از شمول قانون کار شرایط برای این محرومیت را فراهم کردە است. بی جهت نیست کە حضرت ایشان بابت چنین خوش خدمتی هایی دوبارە بە مقام معاون اول دولت پزشکیان رسیدە است. برای آقای عارف مهم نیست کە ٦٠ درصد کارگران را از داشتن بیمە و حقوق بازنشستگی محروم کند، مهم این است کە بابت خوش خدمتی خود پاداشی می گیرد کە برای تامین زندگی هفت جد اش در دوران بازنشستگی کفایت می کند.در میان این گروە بزرگ از کارگران غیر رسمی و محروم از حقوق اولیە قطعا افراد آگاە و توانای زیادی وجود دارند کە بتوانند با متشکل کردن و سازماندهی اعتصاب و اعتراض این جمعیت بزرگ آنها را علیە این نظم جهمنی و ضد انسانی و کارگزاران آن کە بە هیچ چیز بە غیر از کسب سود تا سر حد ممکن نمی اندیشند، بشوراند و بە آن پایان دهند. راە دیگری برای نجات از این جهنم جز متشکل شدن این جمعیت بزرگ تحت ستم برای خود رهایی وجود ندارد.
افزودن دیدگاه جدید