کنگره چهارم

جامعه ايران به سرعت در حال دگرگونی است. ابعاد دگرگونی بسيار وسيع و عميق هستند. ارزش ها، نگرش ها و رفتار ايرانيان در حال تغييرند. جامعه ايران در متن رنسانسی است که يک دهه پس از انقلاب آغاز شده است. نتايج پيمايش ارزش ها در سال ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ يکی از شواهد ايجاد تغييرات عميق در جامعه ايران است. در يک جمبندی کلان می توان گفت روند سکولار شدن جامعه و تغيير جدی در گروه های مرجع شتاب گرفته و نارضايتی مردم از وضع موجود ابعاد گسترده پيدا کرده‌است. 

چشم‌انداز ما جامعه‌ای آزاد و برابر است که در آن همه افراد، بدون تبعیض جنسیتی، ملی، مذهبی یا طبقاتی، از فرصت‌های برابر برخوردار باشند. عدالت قضایی، نفی مجازات‌های غیرانسانی و حاکمیت قانون مبتنی بر کرامت انسانی از اصول اساسی ماست. همچنین، بر ضرورت احترام به محیط ‌زیست، کاهش مصرف ‌گرایی و حفاظت از منابع طبیعی تأکید داریم.

بدون توافق بر روی مدیریت دمکراتیک دوران گذار، نمی‌توان در مورد چگونگی گذار از نظام جمهوری اسلامی به توافق رسید. تنها با شرکت فعال، مستقل و برابر حقوق تمامی نیروهای سیاسی در هر دو فرایند است که امکان و شرایط لازم برای استقرار دمکراسی فراهم می‌شود. و گام اول برای شرکت همه نیروها در این روند، عملی کردن گفتگوی دمکراتیک ملی بین نیروهای مدافع چنین تحولی می باشد. ما به سهم خود در این مهم تلاش خواهیم کرد.

هدف یا استراتژی مرحله ای حزب چپ ایران در این موقعیت، هدف شماره ۲ از سلسله مراحل بالاست. یعنی دموکراسی و استقرار نظام دموکراتیک در کشور، به عنوان خواست مشترک و مقدم و اولویت همگانی احزاب و تشکل ها و شخصیت های جنبش دموکراتیک شناسایی شود. خواست مشترک برپائی نظامی دموکراتیک، قانونگذاری در مورد خواسته های اصلی هویتی و طبقاتی و فرهنگی و هنری و اجتماعی را نیز در بردارد. 

رژیم جمهوری اسلامی با حاکم کردن سیاه‌ترین دیکتاتوری ممکن ، عامل اصلی نقض آزادی، دموکراسی و عدالت در میهنمان اس . این رژیم با سرکوب وحشیانه آزادیخواهان و دگراندیشان و به‌پاداشتن دستگاه‌های انگیزاسیون قرون وسطایی، دیکتاتوری بورژوایی مذهبی را به‌وجود آورده است، که کوچک‌ترین روزنه‌های ممکن را برای جلوگیری از تابش آزادی، دمکراسی، و عدالت مسدود نموده است.

جمهوری اسلامی را با وسیع ترین بسیج مردمی و بیشترین نیرو می توان به زیر کشید. شاه کلید گذر از جمهوری اسلامی، درآمیزی و هم پیوندی تحرکات مردمی و جنبش‌های حق طلبانه با یکدیگر است تا با شکل گبری جنبشِ جنبش ها در ابعاد ملی بتوان حکومت را زمین گیر کرد. شکل گیری چنین جنبش وسیع ای حول خواسته های متعدد، ممکن نیست. برعکس هر چه جنبش تک محوری تر، عام تر و ملموس تر باشد مردم بیشتری را جلب خواهد کرد.