حقوق بشر

ما از افکار عمومی داخل و خارج از کشور، تمامی آزادی‌خواهان، نهادهای مترقی وحقوق بشری و وجدان‌های بیدار جهانی می‌خواهیم که در برابر تروریسم حکومتی جمهوری اسلامی و جنایات سازمان‌یافته این رژیم سکوت نکنند و برای مقابله با این ماشین سرکوب و جنایت، به شکلی متحد و یکپارچه اقدام نمایند.

ما، اعضای کارزار “سه‌شنبه‌های نه به اعدام”، متحد و یک‌صدا و با تمام توان، در برابر حکم ضدانسانی اعدام ایستاده‌ایم و از تمامی احزاب، سازمان‌ها، تشکل‌ها و فعالان سیاسی، حقوق بشری، مدنی، صنفی، دادخواهان و… که دغدغه‌ی “حق حیات و حقوق بشر” و مخالفت با اعدام دارند، می‌خواهیم که در سال جدید اقدامات عملی و مؤثرتری برای مقابله با اعدام انجام دهند؛ به امید اینکه سال ۱۴۰۴، سال پایان سرکوب و اعدام و آغاز آزادی برای ایران باشد.

ما بر حق مسلم دادخواهی هم‌بندان سابق خود برای درخواست دادرسی عادلانه تأکید کرده و از آن حمایت می‌کنیم و از نهادهای حقوق بشری، وجدان‌های بیدار، و تمامی نیروهای عدالت‌خواه می‌خواهیم که این روند را دنبال کرده و آن را تقویت کنند. خواست عدالت، حقی است که هیچ‌گاه مشمول مرور زمان نمی‌شود.

پخشان عزیزی و وریشه مرادی به شکل نیابتی بسیاری از زنان و مردان شجاع در ایران‌ را بازنمایی میکنند که برای آزادی و عدالت ایستاده‌اند و در این راه خطرات شخصی غیرقابل تصوری را متحمل می‌شوند. جمهوری اسلامی ایران به طور سیستماتیک از مجازات اعدام به عنوان ابزاری برای سرکوب برای خاموش کردن صداهای منتقد استفاده می‌کند؛ رویکردی که نباید توسط جامعه جهانی نادیده گرفته شود.

آقای ثابتی شما برای شکنجه‌گران برای شکنجه کردن آزادیخواهان تقاضای تشویق و جایزه می‌کردید و شکنجه‌گرانی مانند حسینی، حسین زاده ،عضدی، رسولی ، کاوه، شاهین، ریاحی، رحمانی، آرش ، تهرانی، محمدی، کاوه ، منوچهری، ازغندی، وحیدی، هوشنگ و ده‌هاجنایتکار دیگر همگی دارای نشان‌ها و تشویق نامه‌ها هستند. فقظ در سازمانی که شما مغز متفکر آن بودید، به شلاق زن‌ها جایزه می‌دهند. شرم کنید از این همه رذالت، و شرم باد بر رسانه‌ها و افرادی که جنایات شما را توجیه کرده و نادیده می‌گیرند.

ما، جمعی از زندانیان سیاسی دوران دیکتاتوری محمدرضا شاه، که خود در زندان‌های ساواک تحت شکنجه قرار گرفته و شاهد شکنجه‌های جسمی و روحی دیگر زندانیان سیاسی بودیم و هنوز هم زخم شکنجه و شلاق را بر جسم و جان خود داریم، حمایت قاطع خود را از محاکمه‌ی پرویز ثابتی، رئیس اداره سوم ساواک و مسئول نقض گسترده‌ی حقوق بشر در رژیم گذشته، اعلام می‌کنیم.

این کارزار تمامی احکام اعدام، صرف‌نظر از اتهامات منتسب به محکومان را قویاً محکوم می‌کند و برای پیشگیری و لغو مجازات اعدام در ایران از هیچ تلاشی فروگذار نخواهد بود. از این رو، از همه مدافعان حقوق بشر، فعالان سیاسی، مدنی، صنفی و وجدان‌های بیدار در ایران و سراسر جهان دعوت می‌کند تا برای لغو اعدام در ایران، همراه و متحد شوند و صدای زندانیان محکوم به اعدام باشند.

نرگس محمدی بر ضرورت جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی تأکید کرد و خواستار توقف اعدام‌های گسترده در ایران شد. او همچنین بر مبارزه‌ی مستمر و بی‌وقفه‌ی مردم ایران برای تحقق حقوق بشر و حقوق زنان تأکید کرد و از جامعه‌ی بین‌المللی خواست تا در این مسیر از مردم ایران حمایت کند.

ما امضا کنندگان این متن، ضمن محکوم کردن کلیه ی احکام اعدام صادره علیه جوانان این مرز‌و‌بوم و ضمن تاکید بر لغو مجازات اعدام، بر لغو هرچه سریع تر احکام صادره علیه هموطنان‌مان «پخشان عزیزی» «وریشه مرادی» و «شریفه محمدی» تاکید می کنیم. همانطور که اجرای احکام اعدام به گسترش خشونت در جامعه منجر می شود، لغو این احکام می تواند به کاهش خشونت کمک کند.

شماری از فعالان مدنی و حقوق بشر در ایران با تجمع مقابل زندان اوین در تهران، به صدور احکام اعدام در کشور اعتراض کردند. نرگس محمدی، برندۀ جایزه صلح نوبل سال ۲۰۲۳، جعفر پناهی، سینماگر سرشناس و خانوادۀ وریشه مرادی، زن ایرانی کرد که به تازگی حکم اعدام علیه او صادر شده، در این تجمع مشارکت داشتند.

اعدام خشونت را در جامعه ترویج می‌کند زیرا قاتل با انجام قتل مجازات میشود که خود یک عمل خشونت آمیز است. چطور می توان برای مجازات قتل ، قتل انجام داد که می تواند تبلیغی برای انسان کشی باشد . همچنین در مجازات اعدام امکان دارد که افرادی اشتباهی اعدام شوند و پس از اعدام مشخص شود که بی گناه بوده اند . هر چند زمانی که فردی دیگر زنده نیست ، اثبات بی گناهی او دنبال نمیشود ولی با این وجود تاکنون بی گناهی بخشی از اعدامیان ثابت شده است.

ما، زندانیان سیاسی و غیرسیاسی در ۳۴ زندان از چهارگوشه ایرانِ در زنجیر، روز سه‌شنبه ۹ بهمن، دومین سال کارزار نه به اعدام را با شور و نشاط بیشتری آغاز می‌کنیم و در پنجاه و سومین سه‌شنبه کارزار نه به اعدام، دست به اعتصاب غذا می‌زنیم.

پارلمان اروپا رژیم ایران را به دلیل سرکوب بی‌حدوحصر حقوق بشر، به‌ویژه هدف قرار دادن فعالان زن، محکوم می‌کند؛ حکم اعدام پخشان عزیزی و وریشه مرادی را به شدت محکوم می‌کند؛ و از ایران می‌خواهد که فوراً و بدون قیدوشرط تمامی مدافعان حقوق بشر و زندانیان سیاسی زندانی به‌ناحق، از جمله پخشانه عزیزی، وریشه مرادی و دست‌کم ۵۶ زندانی سیاسی دیگر که در صف اعدام قرار دارند را آزاد کند؛

ما جمعی از زندانیان سیاسی با محکومیت اصل مجازات اعدام، آن را نمونه‌ای از قتل عمد حکومتی تلقی کرده و خواهان لغو کلی این مجازات غیر انسانی و ارتجاعی هستیم. ضمنا با اعلام حمایت و پشتیبانی خود از سه زندانی سیاسی پخشان عزیزی، بهروز احسانی و مهدی حسنی، از مردم ایران و همچنین مجامع و سازمان‌های بین‌المللی به ویژه نهادهای فعال در حوزه حقوق بشر می‌خواهیم که در راستای نجات جان زندانیان سیاسی که با خطر حکم اعدام روبه‌رو هستند و همچنین لغو کلی مجازات اعدام، از تمام ظرفیت خود برای اقدامات موثر استفاده نمایند.

این نوشته خطاب به معلمانی است که با اعدام مخالف‌اند، به‌ویژه معلمان پیشرو و آگاهی که همواره با هرگونه خشونت و سرکوب مقابله می‌کنند و تلاش دارند در ساختار سرکوبگرانه نظام آموزشی و مدرسه نقش سرکوبگر ایفا نکنند. این معلمان وظیفه دارند در برابر بالاترین سطح خشونت در جامعه، یعنی خشونت ساختاری و هدفمند مانند اعدام، سکوت نکنند و علیه آن موضع‌گیری کنند. چگونه می‌توان مخالف خشونت در مدرسه بود اما در برابر خشونت در جامعه سکوت کرد؟

از نطر ما مجازات اعدام، حکمی است غیر انسانی، برای نهادینه کردن سرکوب و ایجاد فضای رعب در جامعه.
در شرایط کنونی شعار "نه به اعدام" و " آزادی زندانیان سیاسی" نقطه اشتراک تمامی احزاب و سازمان های سیاسی و فعالین حقوق بشری برای عقب راندن تعرضات حکومت اسلامی می‌تواند باشد.

از نظر من، نمی‌توان دست از مبارزه و مقاومت کشید. ما نمی‌توانیم متوقف شویم یا کنار بکشیم. نه زندانی شدن پشت دیوارهای بلند زندان و نه دیگر روش‌ها و محرومیت‌هایی که تحمل کرده‌ام، نمی‌توانند مرا محدود کنند یا به سکوت وادارند. تاکنون ۹ بار محکوم شده‌ام و در پنج مورد از این محکومیت‌ها، دلیل محکومیتم این بوده که در زندان فعال بوده و عقایدم را بیان کرده‌ام.

کارزار «سه‌شنبه‌های نه‌ به اعدام» با پیوستن زندان سپیدار اهواز و رامهرمز به ۳۰ زندان مختلف گسترش یافته‌است و اعضای کارزار در هفته پنجاهم در زندان‌های زیر در اعتصاب غذا خواهند بود: زندان اوین (بند زنان، بند چهار و هشت)، قزلحصار (واحد دو و چهار)، مرکزی کرج، تهران بزرگ، خورین ورامین، اراک، خرم‌آباد، اسدآباد اصفهان، دستگرد اصفهان، شیبان اهواز، نظام شیراز، بم، کهنوج، طبس، مشهد، قائمشهر، رشت (بند مردان و زنان)، رودسر، اردبیل، تبریز، ارومیه، سلماس، خوی، نقده، سقز، بانه، مریوان، کامیاران، سپیدار اهواز و زندان رامهرمز ...

ما جمعی از کنشگران به جامعه هشدار می دهیم که در دام و تله ی شایعات بر آمده از دل رژیم نباشند و برای اطمینان از صحت و سلامتی و آزادی پرستو و جوانان همراه او تا زمانی که پاسخ قطعی و دقیق از آنها به دست نیامده است، از تلاش نایستید. شایعه ی رهایی عزیزانمان یکی از ترفندهای نخ نمای رژیم بوده است که در طول این ۴دهه به دفعات استفاده کرده است. ما خواستار اخبار دقیق و تصویری از خود پرستو احمدی و وکیل او هستیم.

کارزار “سه‌شنبه های نه به اعدام” با هشدار جدی نسبت به جان زندانیان محکوم به اعدام، مجددا اعلام می‌کند که این کارزار برای مقابله با احکام اعدام تشکیل شده‌ است و چنانکه این حکومت برای بقای خود دست به اعدام می‌زند، بنابراین بسیار ضروری است که با هر شکل ممکن باید مقابل این عمل ضد انسانی ایستادگی کرد و صدای زندانیان محکوم به اعدام و خانواده‌های آنها را به گوش همگان رساند.

جنایات انجام‌شده در صیدنایا و خاوران، بیانگر عمق خشونت ایدئولوژی‌های سرکوبگر در منطقه است. افشای این جنایات و تلاش برای اجرای عدالت، نه تنها وظیفه قربانیان و بازماندگان، بلکه وظیفه جامعه جهانی است. از صیدنایا سوریه تا خاوران‌های ایران، افشای حقیقت و محاکمه عاملان این جنایات، گامی اساسی برای جلوگیری از تکرار این فجایع در آینده خواهد بود.

جمهوری اسلامی در طول چهار دهه حکومت خود، نشان داده است که به هیچ اصل حقوق بشری پایبند نیست و برای حفظ قدرت خود، از هیچ‌گونه سرکوب و جنایتی ابا ندارد. اما کوتاهی سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشری و ضعف اپوزیسیون در ایجاد فشار مؤثر بر این حکومت، به تداوم این وضعیت کمک کرده است. برای نجات مردم ایران از این چرخه سرکوب و جنایت، لازم است که هم اپوزیسیون ایرانی و هم جامعه جهانی اقدامات قاطع و هماهنگ‌تری را در پیش گیرند.

چهل تن از زندانیان سیاسی زندان اوین با انتشار بیانیه‌ای، حمایت خود را از زندانیان محکوم به اعدام اعلام کردند و از اقشار مختلف جامعه خواستند به هر شکل ممکن به صدور احکام اعدام اعتراض کنند. این زندانیان با اشاره به افزایش چشمگیر صدور و اجرای احکام اعدام علیه زندانیان سیاسی در دو سال اخیر، احکام صادره برای ابوالحسن منتظر، پویا قبادی، وحید بنی‌عامریان، بابک علیپور، محمد تقوی و اکبر (شاهرخ) دانشورکار را محکوم کردند

یکی از این ایستادگی‌ها، تلاش هر ساله‌ی ما بوده است برای برگزاری آیین یادبودِ کشته‌شدگان. امسال نیز، با وفاداری به این سنتِ هر ساله در سالروزِ قتل سیاسی داریوش و پروانه فروهر در خانه و قتلگاه آنان گردهم می‌آییم، در مکانی که همزمانی ناممکن مأمن و مسلخ شده است. یادآور زندگی و تلاش دو مبارز سیاسی، یادآور سرکوب و خشونت سیاسی در سرزمین ما

بر اساس داده‌های مرکز آمار ایران، در سال‌های تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ و ۱۴۰۱-۱۴۰۲ به ترتیب ۹۱۱ هزار و ۹۳۰ هزار کودک ۶ تا ۱۷ ساله از تحصیل بازمانده‌اند.
شورای_هماهنگی_تشکلهای_صنفی_فرهنگیان_ایران تأکید می‌کند که این بحران، نتیجه مستقیم سیاست‌های نادرست، کمبود منابع مالی و بی‌توجهی ساختاری به آموزش رایگان و عادلانه در ایران است. آموزش و پرورش به‌عنوان نهادی که مسئولیت تأمین فرصت‌های برابر آموزشی را بر عهده دارد، نمی‌تواند خود را از مسئولیت چنین فاجعه‌ای مبرا بداند

این کمیته در پیام خود با اشاره به فعالیتها، دوران زندان و «آزار و اذیتهای» وارده بر این زندانی سیاسی خاطرنشان کرد: «بر‌اساس گزارشهای دریافتی، مقامات زندان به‌طور مکرر نرگس محمدی را از دریافت خدمات پزشکی ضروری محروم کرده‌اند و این رفتار که بخشی از یک الگوی گسترده و سیستماتیک بی‌توجهی به نیازهای پزشکی زندانیان، به‌ویژه مدافعان حقوق بشر، روزنامه‌نگاران و نویسندگان شده است، باید متوقف شود.»

کمپین حقوق بشر ایران بر این باور است که عدم پاسخ‌گویی مقام‌های حکومتی درباره جنایت آبان ۹۸، زمینه‌ساز کشتار بیش از ۵۰۰ زن، کودک و مرد معترض در جریان اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» در سال ۱۴۰۱ را فراهم ساخت. یک کمیته حقیقت‌یاب تحت نظارت سازمان ملل متحد درباره جنایات مرتکب‌شده توسط عوامل جمهوری اسلامی در جریان اعتراضات آبان ۱۳۹۸ تشکیل شود.

همه با هم صدای این آزاده بانوی میهنمان باشیم ، و فریا بر آوریم ، نه به اعدام ، نه به شکنجه ، زندانی سیاسی آزاد باید گردد . مرگ بر ارتجاع ، مرگ بر دیکتاتور ، زنده و پاینده باد جنبش پر خروش ، خستگی ناپذیر و آینده ساز ایران ، زن ، زندگی ، آزادی

میلاد آرمون، علیرضا کفایی، امیرمحمد خوش اقبال، نوید نجاران، حسین نعمتی و علیرضا برمرزپورناک، متهمان پرونده موسوم به «شهرک اکباتان» هر یک با حکم شعبه ۱۳ دادگاه کیفری تهران، به اعدام محکوم شدند.جلسه اخذ آخرین دفاع متهمان این پرونده، روز یکشنبه ۱۳ آبان ماه در شعبه ۱۳ دادگاه کیفری یک تهران برگزار شده بود. از میان آنان حسین نعمتی، علیرضا برمرزپورناک، علیرضا کفایی و امیرمحمد خوش اقبال، در همان روز پس از اخذ آخرین دفاع در شعبه ۱۳ دادگاه کیفری یک استان تهران، بازداشت و به زندان قزلحصار کرج منتقل شدند.

وریشه مرادی، زندانی سیاسی کُرد و عضو جامعه زنان آزاد شرق کردستان (کژار)، از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی به اتهام «بغی» به اعدام محکوم شد. جلسات دادگاه این زندانی سیاسی در تاریخ‌های ۲۷ خرداد و ۱۴ مهر ۱۴۰۳ برگزار و حکم اعدام امروز یکشنبه، ۲۰ آبان به وکلای وی ابلاغ شده است. در جلسات دادگاه وی اجازه دفاع از خود را نداشت و قاضی صلواتی حتی به وکلای او نیز اجازه دفاع نداد. همچنین وکلای پرونده که پیشتر از حق مطالعه پرونده محروم شده بودند، پس از پایان دومین جلسه دادگاه، تنها به مدت چند ساعت موفق به مطالعه پرونده موکل‌شان شدند.

هفت زن هم‌بندی پخشان عزیزی، زندانی سیاسی محکوم به اعدام: امدادرسانی به جنگ‌زدگان جرم نیست. حضور در مناطق جنگی و امدادرسانی به زنان و کودکانِ جنگ‌زده و تحمل مخاطراتِ حضور در مناطقی که توسط نیروهای داعش احاطه شده بود، قابل‌تقدیر است. پاسخ به آن حکم مرگ نیست.

روايت امروز «اعتماد» روايت مادر 68 ساله‌اي است كه به دليل حضور در تجمعي صنفي براي پيگيري مطالبات كارگران و بازنشستگان بازداشت شده و از تيرماه 1401 تا به امروز در زندان به سر مي‌برد. اما موضوعي كه شرايط نسرين جوادي را بسيار حاد و خاص كرده نه مشكلات جسماني عديده، پوكي استخوان و نياز به رسيدگي‌هاي ويژه درماني‌اش و نه پايان گرفتن بيش از نيمي از حبس او و ضرورت آزادي‌اش مطابق قانون است، بلكه مشكل اصلي اين مادر، به كما رفتن و بيهوشي كامل كوروش تنها فرزندش به دليل بيماري ديابت نوع 1 است كه تاب و توان او را از بين برده است.

هم‌زمان با اعتصاب غذای زندانیان و ادامه کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» وریشه مرادی، فعال سیاسی متهم به بغی و در شرف حکم اعدام نیز با وجود ضعف شدید به اعتصاب غذای خود ادامه می‌دهد. مرادی دلیل این اعتصاب غذا را اعتراض به احکام سنگین و اعدام‌های جمهوری اسلامی خوانده و از این طریق همراهی خود با تمامی گروه‌ها و نهادهای بین‌المللی علیه اعدام را اعلام کرده است

ما امضاکنندگان این متن، اعلام می‌داریم که مقام‌های جمهوری اسلامی باید فوراً اقدامات لازم برای اعزام نرگس محمدی به بیمارستان را انجام و دسترسی او به مراقبت‌های پزشکی را تضمین کنند. از جامعه بین‌الملل و فعالان و نهادهای حقوق بشری داخل و خارج نیز می‌خواهیم ضمنِ توجه ویژه به این مهم، پیگیری‌های لازم را در اسرع وقت انجام دهند. جان نرگس محمدی نباید قربانی سیاست‌های سرکوبگرانه شود.

وریشه مرادی، پخشان عزیزی، محبوبه رضایی، نرگس محمدی و پریوش مسلمی، زندانیان محبوس در زندان اوین، در پرونده‌ای مشترک که اخیرا علیه آنها گشوده شده، مجموعا به ۲۷ ماه و یک روز حبس محکوم شدند.