زباله گردی ، تنها امیدبرای یافتن لقمه ای نان ومنبعی برا ی کسب درآمد!

سال گذشته ویدیوئی دررسانه های مجازی پخش شدکه نشانگر گوشه ای از فقر و بی عدالتی درجامعه و همچنین تلاش یکی ازهزاران کودکی بود که برای امرار معاش بعنوان تنها امکان کاری موجود، نان خود را از میان زباله های متعفن می جست؛ این ویدئو دختر ۱۲ ساله لاغر اندامی را نشان می داد که با لباس پسرانه، شبها درمیان زباله ها در جستجو و جمع آوری اشیا و ضایعاتی بود، تا با فروش آن بتواند هزینه زندگی محقرانه خانواده سه نفری و مخارج مداوای پدر بیمارش را تامین کند؛ هنگامی که مصاحبه گر از دختر پرسید چرا شبها و با لباس پسرانه در حال جمع آوری ضایعات از زباله دانها است، در پاسح اظهار داشت که چون روزها به مدرسه میرود، ناچار است که شبها کار کند، و چون شبها خیابانها خلوت هستند، لباس پسرانه می پوشد، تا برای او مزاحمت ایجاد نکنند.

وضعیت زندگی این دختر زحمتکش و شرافتمند نمونه ای است ازهزاران کودکی که هزینه های زیستن را در میان سطل های بیماری زای آشغال بدست میآورند، و میزان غم و شادی آنان بستگی به میزان جمع آوری پسمانده های غذا و اشیاء و ضایعات قابل فروش دارد.

در این روزها، همانطور که در خیابانهای تهران دیدن اتومبیل های آخرین مدل آقازاده ها به امری عادی تبدیل شده است، دیدن پیرزنان و پیرمردان و کودکان که تا کمر خم شده و در میان آشغالدانی ها درجستجوی پس مانده های غذا و یا ضایعات قابل فروش هستند، نیز به همان میزان، به امری عادی تبدیل شده است. در ۲۰ سال اخیربه برکت سیاستهای اقتصادی جمهوری اسلامی، اختلاف طبقاتی افزونتر شده و طبقه متوسط، فقیر و طبقه فقیر و کم درآمد به زیر خط ققر رانده شده اند؛ در چنین شرایطی بدیهی است که بر میزان زباله گردها همچنان افزوده خواهد شد.

آمار دقیقی تاکنون از زباله گردها اعلام نشده است؛ زباله گردها دو دسته اند، دسته اول شامل زنان و مردان فقیر و تهیدست، کودکان خیابانی و معتادان هستند، که در میان انبوه زباله ها به دنبال پس مانده های غذا هستند، تا حداقل، بالقمه ای غذا سد جوع کنند؛ دسته دوم کودکانی هستند که درمیان آشغال دانی های درون و حاشیه شهرها در جست وجوی اشیاء و صایعاتی مانند شیشه، بطری قوطی های نوشابه، آهن، حلبی، مقوا، کارتون، پلاستیک، تکه های پارچه، نان خشک و دیگر ضایعات قابل فروش هستند؛ دراین سالها به علت ازدیاد زباله گردها، باندها و پیمانکارانی ایجاد شده اند که کودکان تهیدست و نیازمند را درازای مبلغ ناچیزی اجیر می کنند و اشیای جمع آوری شده را کیلوئی ٥۰ تا ۷۰ تومان از کودکان خریداری می کنند و آن را کیلوئی ۱۲۰ تا ۱٥۰ تومان به کارخانه ها، کارگاهها و حرفه هایی که این ضایعات را بازسازی میکنند، میفروشند. این پیمانکاران یا اربابها، تهران و شهرهای بزرگ را به مناطق تحت نفوذ خود تقسیم می کنند، و گروههای کودکان را برای کاربه این مناطق گسیل می دارند. بعصی از این پیمانکاران اتاقهایی در حاشیه شهر اجاره می کنند و چندین کودک را در آنجا اسکان می دهند، تاهمواره در اختیار آنان باشند؛ بدیهی است که این کلبه های محقر فاقد هرگونه امکانات بهداشتی هستند. اکثریت این کودکان زیر ۱٥ سال دارند و افزون بر اینکه از تحصیل و بازی های کودکانه و تفریح در پارکها محروم اند، زیر پوشش و تحت حمایت هیچکدام از سازمانهای دولتی مانند وزارت کار و شهرداری نیستند، و این سازمانها هیچگونه توجهی به وضعیت و سرنوشت ابن فرزندان ستمدیده میهن ندارند.

۴۰ درصد این کودکان تنها نان آور خانواده هستند، و در آمد آنان روزانه بین ۴۰ تا ۶۰ هزار تومان است، و روزهای تعطیل هم ندارند، زیرا روزهای جمعه و شنبه انباشت زباله بیشتر است؛ کودکان درحین کار درمیان انبوه زباله ها و حشرات، امکان دارد به بیماریهای پوستی و ریوی مبتلا شوند، و چون گو نی هائی را که بر دوش می کشند، گاهی به ٥۰ کیلو می رسد، امکان ابتلا به بیماری دیسک هم وجوددارد؛ این کودکان را "کتفی" می نامند، زیرا بارهای جمع آوری شده را برکتف و شانه های نحیف خود حمل میکنند؛ زباله گردها از بیمه سلامتی و بیکاری هم برخوردار نیستند و اگر بیمار و بیکار شوند، از هیچگونه حمایتی برخوردار نخواهند شد؛ افزون برکودکان برخی از مردان و زنان نیازمند و بیکار نیز به خیل عظیم زباله گردها پیوسته اند؛ در میان زباله گردها، کودکان افغان و پاکستانی نیز وجوددارند.

• توجه باینکه حاکمیت هیچگونه برنامه ای برای بهبود شرایط اقتصادی ندارد، و به زندگی آسیب دیدگان و تهیدستان اعتنائی نمیکند؛ در آینده میزان زباله گردهای نیز افزوده خواهد شد و هزاران کودک محروم جامعه ناچار، به لشکر زباله گردها افزوده خواهند شد.