«برای یک جنبش غیر متعهد اروپایی»
دیدار کوتاه میان جو بایدن و امانوئل مکرون در رم (ایتالیا )تنها می تواند فقط به یک تبادل نظر رسمی و بدون اینکه بتواند تغییری در عمق اختلافات فیمابین بوجود آورد ،تبدیل شود . سفر کامالا هریس معاون رئیس جمهور امریکا به پاریس نیز به احتمال خیلی زیاد به همین سرنوشت دچار خواهد شد. از زمان سخنرانی خود در دانشگاه سوربن در ماه سپتامبر 2017 که در آن اعلام کرد "از نظر دفاعی، هدف ما باید ایجاد ظرفیت(نظامی ) اروپائی برای اقدامات خودمختار، برای تکمیل عملیات ناتو باشد"، رئیس جمهور مکرون خود را در یک منطق بی اساس حبس کرده است وهمین مسئله است که شکست اقدامات او را توضیح میدهد .این رویکرد او یعنی «بودن در درون یا نبودن در درون پیمان اتلانتیک »،باید بین آنها انتخاب کرد یا باید در داخل این پیمان ماند یا در خارج از آن . اتحادیه اروپا تنها با حل این معضل هفتاد ساله است که می تواند به حاکمیت و خودمختاری استراتژیک خود دست یابد: پیمان آتلانتیک، از پایان جنگ سرد دیگر منسوخ شده است.
خروج فاجعه آمیز از افغانستان (که هنوز ابعاد و نتایج و عواقب آن محاسبه نشده است و معلوم نیست )، تشکیل یک پیمان ضد چینی در اقیانوس هند و اقیانوس آرام (Aukus) به همراه لغو قرارداد فروش زیردریایی های فرانسوی توسط استرالیا،ادامه یک سری طولانی از نارضایتی هائی است ،که می‌توان آنها را از نتایج تصمیم مهمی که در بین سال‌های 2008 تا 2010 توسط دولت اوباما برای تغییر ("محور") از اقیانوس اطلس به اقیانوس آرام گرفته شده بود ، دانست .
-محدودیت حاکمیت اروپا
در سال 2018، زمانی که دونالد ترامپ به طور یکجانبه تصمیم به خروج از توافق هسته ای با ایران و اعمال مجدد تحریم ها گرفت، اروپایی ها متوجه درجه وابستگی و محدودیت حاکمیت خود شدند .
فراسرزمینی بودن قوانین آمریکا ،شرکت های اروپایی را محکوم میکند که در صورت امتناع از پیروی از قوانین تصویب شده توسط کنگره امریکا ، به گروگان گرفته شوند. قبلاً در دولت اوباما، چندین شرکت مجبور شدند جریمه های گزافی بپردازند چرا که آنها معتقد بودند و فکر می‌کردند که می توانند این ممنوعیت ها را دور بزنند. شرکت معظم توتال مجبور شده است برای بهره برداری از میدان گازی پارس فعالیت های خود را بلافاصله متوقف کند و به این ترتیب فرانسه را از یک منبع حیاتی محروم کرده است. همچنین به دلیل برتری انحصاری دلار، تنها ارز بین المللی در معاملات جهانی ، استفاده از یک سیستم تراکنش جایگزینی هم غیرممکن است.
بکار گیری قطعات آمریکایی درمحصولات اروپائی مانع از فروش و صادرات آنها می شود. وبه این شکل بود که کمپانی هواپیما سازی ایرباس مجبور شد از فروش 130 فروند هواپیما به ایران صرف نظر کند. تصور کنید که همین وضعیت در مورد چین هم تکرار شود.
و سرانجام ، در بخش حیاتی اطلاعات، دیگر بحث وابستگی مطرح نیست، بلکه ضربه پذیر بودن در مقابل اقدامات خصمانه مطرح است. آژانس امنیت ملی مدتهاست که از رهبران اروپایی جاسوسی و آنها را شنود میکند و این رهبران بدون حصول نتیجه ، این شنود الکترونیکی را محکوم می کنند .
-افزایش بی‌علاقگی نسبت به پیمان آتلانتیک
از ده سال پیش ، بسیاری از رهبران آمریکایی بی‌علاقگی خود را به این پیمان اعلام کرده‌اند. دونالد رامسفلد در جریان بحران قبل از حمله به عراق در سال 2003، که با مخالفت آلمان و فرانسه مواجه شد، آن را مزاحم اعلام کرد. دونالد ترامپ آشکارا برخورد تحقیرآمیز از خود نشان داده است . کمی مودب تر از آنها ،اوباما و اکنون جو بایدن ، همچنان خواستار سرمایه گذاری مالی بیشتر اروپا در ناتو هستند. رابطه بین دو طرف اقیانوس اطلس از سال 1990 شبیه بازی پوکر شده است که در آن هیچ کدام از طرفها نمی خواست کارت خود را نشان دهد. اروپایی ها هرگز جرأت نکردند که بخواهند خروج آمریکا را ببینند. ایالات متحده هرگز به طور جدی به این فکر نکرده است که خود را از یک منطقه تحت نفوذ سیاسی با بازار پرسود برای صنعت تسلیحات خود محروم کند. بنابراین دبیران کل ناتو فعالیت سازمان را در جهت منافع ایالات متحده تحت رهبری یک «ساسور»آمریکایی (فرمانده عالی نیروهای متفقین در اروپا) هدایت می کنند.
آقای استولتنبرگ دو موضوع را در این مورد مطرح میکند: عدم دفاع اروپایی خارج از پیمان ناتو برای جلوگیری از هر گونه دوباره کاری؛ نیاز به ایستادگی سازمان (پیمان اتلانتیک شمالی )در برابر تهدیدات روسیه و چین. این انحراف ژئواستراتژیک اروپایی ها به سمت اقیانوس هند و اقیانوس آرام که در آنجا هیچ کس آنها را تهدید نمی کند، با امتناع سه گانه آنها مواجه ست.
امتناع از خدمت به منافع آمریکا که با منافع اروپایی ها منطبق نیست .
امتناع از تایید رویه‌های "وحشیانه" دولت فعلی چین: سرکوب مردم از طریق خشونت و کنترل پلیس، مخالفت باغارت سیستماتیک دانش و فناوری از طریق جاسوسی و سرقت رایانه‌ای.
امتناع از پیوستن به خطرات بحرانی که می تواند به یک جنگ هسته ای خارج از کنترل تبدیل شود، خطری که بعید اما همیشه امکان پذیر است.
انتخاب عدم تعهد، با الهام آزادانه از جنبش عدم تعهد ها در سال 1955، برای فرانسه و اتحادیه اروپا ضروری است. این یک پیامد مهم دارد: خروج از معاهده واشنگتن در سال 1949. زمان جایگزینی آن با معاهده بروکسل عدم تعهد اروپا که برای امضای کشورهای عضو اتحادیه اروپا بوده و کشورهای دیگر نیز به عنوان ناظر از سراسر جهان را گرد هم می آورد ،فرا رسیده است. این منشور در حالی که یک ابتکار فرانسوی است، مستلزم مشاوره قبلی مثل مدل فرآیند ایجاد بازار مشترک (اروپا )توسط بنیانگذاران آن مونه، شومان، دی گاسپری، و آدنائور است.
-ادعای خودمختاری
برای کسب اعتبار و احترام، عدم -تعهد مستلزم ایجاد یک سازمان نظامی با بودجه %2.2 درصد تولید ناخالص داخلی (یعنی کمتر از ایالات متحده، %3.7 درصد، اما بیشتر از چین 1.7%) هر کشور شرکت کننده میباشد . شرکت نیروهای ادغام شده هر کشور عضو، که الزاما به معنای ارتش اروپایی نیست اما این گزینه را باز می گذارد. این ساختار با تقویت همکاری و مشترک کردن صنایع دفاعی که از ترجیحات اروپایی بهره می برند، پشتیبانی می شود.
اتحادیه اروپا به عنوان یک قدرت غیر متعهد، نقش میانجی را مطابق با ماهیت نهادهای خود، دانش کارکنان خود و ایدئولوژی افکار عمومی که غریبه و حتی مخالف جنگ به عنوان ابزاری برای سیاست ،شده است . همه انتخابات های اخیر نشان می دهد که برای جوانان، گرمایش زمین تنها تهدیدی است که اهمیت دارد. ما شاهد تغییر عمیق در برداشت از منافع ملی و ابزارهای امنیت هستیم. جنبش عدم تعهد اروپا دیپلماسی فعال را در مورد موضوعات مورد علاقه جهانی توسعه خواهد داد: آب و هوا، تخصیص منابع، کاهش خطرات جنگ هسته ای. هماهنگی سیاست های ملی در راستای اجرای گذار زیست محیطی، نقش رهبری آن را برای تعریف هنجارها و استانداردها در برابر ابر قدرت های سرکش تایید می کند.
ادعای خودمختاری این است که بتوانیم آزادانه سرنوشت خود را انتخاب کنیم. چه کسی با شکستن تابوهای قدیمی جرات می کند ابتکار عمل را به دست بگیرد؟ در همین لحظات خطیر است که دولتمردان بزرگ خود را نشان می‌دهند .
افزودن دیدگاه جدید