شادی بر متن اندوه!

ایران 2 - ولز 0. این نتیجه بازی دوم ایران بود در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر. بعد از آن شکست بسیار تلخ در برابر انگلیس، تیم ملی زیر سنگین ترین فشارها – مقدمتاً از سوی دولتی سرکوبگر و جنایتکار و از سوی دیگر مردمی قربانی و خشمگین - به میدان رفت تا کشوری درگیر تناقضاتِ بغرنج را به نمایش نهد، و این درست یک روز بعد از بازداشت فرزندِ قهرمانِ ملت، وریا غفوری، که هم با حیله ای بیشرمانه دلیل آن را توهین به تیم ملی اعلام کردند تا خشم مردم را علیه تیم برانگیزند و هم چونان نشانه ی تهدید بازیکنانی که به کشور باز خواهند گشت.
این جوانان تحت فشارِ عمدتاً از سوی حکومت و نیز زیر نگاه های انتقادی، دو کار در کنار هم کردند: یکی سیاسی در شکل لب را به علامت سرود خوانی جنباندن، همانند نمایشات تلویزیونی، و دیگری حفظ اتحاد رزمنده در طول 90 دقیقه بازی و برای پیروزی. تیم فقط از این نظر فاتح میدان نبود که بازی را برد و با دو گل هم برد، بلکه دو گل را در 3 دقیقه اخر وقت اضافی زد و این چیزی نیست مگر انگیزه بسیار بالا تا به آخر. این بازتاب چند لایه اراده ملتی است بپاخاسته که می خواهد "زن، زندگی، آزادی" را تا پیروزی ادامه دهد. این جنبش از نفس نخواهد افتاد چرا که عزمی ملی پشتوانه آن است.
این که تیم ملی سه شنبه اینده در مصاف با تیم فوتبال آمریکا چه خواهد کرد، امید می‌رود که با نشان دادن روحیه دوستی دو ملت و برخلاف تحریکات جمهوری اسلامی که گویا صحنه ی جنگ دو کشور است - که نیست - هم پیروز شود و ملت را شاد کند و هم ورزش را نماد دوستی ملتها نشان دهد.
این تیم ملی ما است و نه محصول سیستم ورزشی و به ویژه فوتبال اسیر سپاه و غرق فساد. هر مشکل فوتبال ما از نظام است و نمایندگان آن در عرصه ی ورزش، و هر پیشرفت نشانه انگیزه ی ملی ملتی زنده.
بگذار با این کلام روزبه چشمی در پس از بازی که «فشار روی من بود و عجولانه قضاوت شدم» پایان دهیم: بچه ها! می دانیم عجولانه قضاوت شدید، می دانیم همان گونه که رامین رضائیان گفت گل زدید و بردید، اما از اتفاقات کشور ناراحتید و می دانیم چه فشاری رویتان بود و هست! خسته نباشید! گل کاشتید، سربلند به ایران برگردید و در کنار مردمتان بمانید.