طلای تاریخی هندبال، نماد ایستادگی و شایستگی زنان و جوانان ایران

در بیانیه‌ی گروه کار جوانان، زنان ورزشکار نه به‌عنوان انسان‌هایی واقعی با اراده، خستگی، اشک و لبخند، بلکه به‌عنوان «نماد»‌هایی برای بازتاب پیامی از پیش آماده معرفی می‌شوند.
این نگاه ابزاری به زنان، تفاوت چندانی با نگرشی ندارد که از سوی حاکمیت رسمی اعمال می‌شود — تنها رنگ ایدئولوژی آن متفاوت است.
وقتی هر دو سوی طیف سیاسی انسان را به «نماد» بدل می‌کنند، آزادی و فردیت قربانی شعار می‌شود.

گروهی که مدعی دفاع از آزادی و عدالت است، اگر در عمل از همان منطق «سخن گفتن به‌جای مردم» استفاده کند، خود در دام اقتدارگرایی می‌افتد.
بیانیه‌ی مورد اشاره نه تنها بوی آزادی نمی‌دهد، بلکه تکرار همان شیوه‌ی گفتار مسلط است: ادعای نمایندگی مردم، بدون شنیدن صدای واقعی آنان.

دختران نوجوان ایران در میدان ورزش آن‌چه را محقق کردند که سیاست‌مداران سال‌هاست از انجامش ناتوان‌اند: تلاش، همبستگی، انضباط و نتیجه.
آن‌ها بدون شعار، قهرمان شدند و لبخند بر لب مردم نشاندند.
ارزش این پیروزی در خود آن نهفته است، نه در قرائت‌های سیاسی که بخواهند از بیرون بر آن سوار شوند.

بیانیه‌ی گروه کار جوانان حزب چپ ایران، نمونه‌ای است از سیاست‌زدگی افراطی در مواجهه با موفقیت‌های اجتماعی.
متنی که می‌توانست الهام‌بخش باشد، به بیانیه‌ای تبلیغاتی فروکاسته شده است.
ایران امروز بیش از هر زمان دیگر نیازمند صداقت، فروتنی و پرهیز از مصادره‌ی افتخارات جمعی است.
قهرمانان نوجوان ما نه «نماد»، که انسان‌های واقعی‌اند؛ و افتخارشان، سهم همه‌ی مردم، نه هیچ حزب و پرچم خاصی.