کلمۀ precarious به معنای بی ثباتی، نااطمینانی، یا تزلزل برای بیان تغییراتی که در دهه های اخیر در مناسبات کار و انواع آن، خاصه در کشورهای پیشرفتۀ سرمایه داری رخ داده اند، بسیار مرسوم شده است. از این قرار کار بی ثبات یا بی ثبات کاری، به انواع کاری اطلاق می شود که مبتنی بر قراردادهای ثابت کار و شامل سایر حقوق آن نیستند، و کارگر بی ثبات به کارگرانی اطلاق می شود که به این انواع کار اشتغال دارند.
بسیاری از پژوهشگران و کنشگران دنیای کار این پدیده را به تحولات اخیرِ ناشی از پیشرفتهای تکتولوژیک (اتوماتیزاسیون و ربوتیزاسیون) و جهانی شدن زنجیره های تأمین و سلطۀ نئولیبرالیسم نسبت می دهند. هستند همچنین کسانی که کار بی ثبات را قاعده ای برای انواع کار در تاریخ سرمایه داری می دانند.
دفتر حاضر مجموعه ای شامل دو مقاله در بارۀ کار بی ثبات است. مقالۀ نخست با مکث بر پژوهشهای نظری، تفاسیر مختلفی را که از نقش کار بی ثبات در تاریخ سرمایه داری توسط محققان اجتماعی-اقتصادی، حقوقی و اخیراً توسط مورخان، و محققان فمینیسم و پسااستعمار ارائه شده اند، با هم مقایسه می کند. دومین مقاله بر تجربیات عملی یک فعال اتحادیه ای در این باره اتکا دارد. کوشش هر دو مقاله پاسخگوئی به این سؤال است: "آیا کار بی ثبات محصول شرایط تاریخی خاصی مانند پست فوردیسم و نئولیبرالیسم است یا یک قاعدۀ واقعی در نظام سرمایه داری؟"
این مقالات پیشتر به صورت مسلسل در "جنگ گارگری" حزب چپ ایران (فدائیان خلق) انتشار یافته اند و اینک، به مناسبت روز اول ماه مه، یکجا در اختیار خوانندگان قرار می گیرند.
افزودن دیدگاه جدید