تیم ما یا تیم حکومت، مسئله این است

از هفته ها قبل از آغاز بازی‌و با اوج گرفتن جنبش انقلابی، مبارزه ای سخت بین حکومت و مردم برای تصاحب تیم ملی درگرفت. بازیکنانی که با مردم همراهی و همدلی کردند، چنان تحت فشار قرار گرفتند، که مجبور به پاک کردن استوریهای خود در اینستاگرام شدند، تا بتوانند نام  خود را در مجموعه تیم ملی ببینند. ولی اوج نبرد حکومت و مردم وقتی شکل گرفت که تیم را به دیدار ابراهیم رئیسی بردند تا با انتشار تصاویر تعظیم و تکریم خیال همه را راحت کنند که این تیم مال حکومت است. همانجا تصاویر در هم شکسته بعضی از بازیکنان را در دیدار با رئیسی می توان مشاهده کرد. دیداری که احتمالاً بیشترین موضوع مورد بحث نهار خوردن یا نخوردن آنها بود و اساساً نظر بازیکنان در مورد مسایل روز برای رئیسی اصلاً مطرح نبود و مهم‌ترین موضوع جلسه، به غیر از موضوع نهار، تصاویری بود که از ستاره های فوتبال ایران در فضای مجازی قرار بود منتشر گردد.
بعد از انتشار تصاویر وقتی انتظار مردم از ملی پوشان عملاً بر باد رفت انتقادهای بسیار شدیدی علیه آنها در فضای مجازی منتشر شد. بلایی که دیده شدن رئیسی شش کلاسه در کنار بازیکنان بر سر تیم ملی آورد، هیچ باختی نمی توانست چنین فاصله ای بین مردم و ملی پوشان ایجاد کند.
اشاره به خدای رنگین کمان توسط جهانبخش، کاپیتان تیم، یک شب قبل از آغاز بازی و نخواندن سرود جمهوری اسلامی در بازی با انگلیس با توجه به اخبار و اطلاعاتی که از کشتار مردم در کردستان می رسید، نتوانست چرک آن دیدار تحمیلی را، که بر سر و روی تیم نشسته بود، بزداید.
ما در نخستین بازی با تیمی از پیش مرعوب شده و شکست خورده مواجه شدیم که شیرازه هایش از هم گسسته بود و با خوردن گل اول کاملاً فرو ریخت.
در بازی دوم ظاهراً بازیکنان مجاب شده بودند و بیشتر آنها با سرود هم همراهی کردند و از همان اول حاکمیت جمهوری اسلامی بر خود را ظاهراً پذیرفتند و مردم حداقل در ظاهر، موفق نشدند تیم ملی را تصاحب کنند. با توجه به این که تیم ولز هم ضعیف ظاهر شد، تیم ملی تحت فشار توانست روحیه پیدا کند و خودش را در زمین بازیابد.
تا اینجا اما نه بازیهای جهانی تمام شده و نه تلاش برای تصاحب تیم ملی پایان یافته است. هنوز امکان شگفتیهای تازه ای وجود دارد. این تیم می تواند با نمایش خوب از فوتبال و در عین حال نمایشی از اعتراض دوباره تیم مردم شود. این سکه به هوا پرتاب شده و در حال چرخ زدن است و هزار چرخ می خورد تا به زمین افتد.
جنبش انقلابی "زن، زندگی، آزادی" نیاز دارد تا از این امکان به نفع اهداف خود که همانا عبور از جمهوری اسلامی است استفاده کند و در مقابل، حکومت تلاش می کند چنین اتفاقی نیافتد. با این که برخی از تلاش‌های حکومتی در این مسیر مثل گل زدن به دروازۀ خودی است - از آن جمله ربودن وریا غفوری کاپیتان سابق استقلال که امکان دارد هنوز بازیکنان تیم ملی از آن بی خبر باشند، زیرا احتمال می دهم یک نوع قرنطینه خبری در اردوی تیم برقرار شده باشد.
جنبش انقلابی و حکومت با وجود اختلافات اساسی بر سر یک موضوع اشتراک نظر دارند که فوتبال و جام جهانی نمی تواند بیطرف باشد و باید در جهت اهداف آنها حرکت کند. بدیهی است برای من هم تیمی مطلوب است که قبل از هر چیز برای آزادی باشد و در جهت خواسته های مردم حرکت کند؛ برای آن که منافع حکومت و منافع مردم چنین در تضاد و مقابل هم قرار نگیرند. این آرزو تنها زمانی تحقق خواهد یافت که حکومت و قدرت برآمده از آرای مردم باشد و تیم ملی ما تیم ملی همه ایران باشد. برای یک زندگی معمولی!