ذوب آهن اگر بجای اعتراض اعتصاب کند، موفق می شود!

اعتراض سە روزە کارگران ذوب آهن اصفهان کە از شنبە گذشتە ١١ آذر در محوطە شرکت شروع شد، در روزهای یکشنبە ١٢ و دوشنبە ١٣ آبان مورد یورش نیروهای سرکوبگر رژیم مستبد و عدالت ستیز اسلامی قرار گرفت. در جریان هجوم مشترک حراست و گارد ویژە سرکوب بە این تجمع اعتراضی حق خواهانە تعدادی از کارگران نیز بازداشت و کارت ورودی تعداد بیشتری از آنان برای جلوگیری از ورودشان بە شرکت مسدود  شد.

پس از این یورش ی کارگران با انتشار بیانیەای فراخواندن نیروی ویژە سرکوب توسط مدیر ذوب آهن و دخالت آنان در اعتراض خود را محکوم نمودە، اعتراض در محل شرکت را حق خود خواندند و خواهان آزادی بازداشت شدگان، رفع موانع و مزاحمت ها و تنبیە ها علیە کارگران شدە و بر ادامە اعتراض شان تا رسیدن بە خواستە هایشان تاکید دوبارە کردند.

"...اعتراض مسالمت‌آمیز ما در محوطه‌ی کارخانه که خانه کارگران است و بدون کوچکترین خشونت و قانون گریزی اتفاق افتاده است، قانونی‌ترین حق ماست"

اجرای کامل و اصلاح طرح طبقە بندی مشاغل، همسان سازی حقوق کارگران دوب آهن با سایر شرکتهای فولاد، افزایش دستمزد و پاداش با توجە بە تورم سرسام آور و ناکافی بودن حقوق کارگران و حق ایجاد تشکل مستقل برای پیگیری مطالبات، خواستە های اصلی کارگران است کە در بیانیە مورد تاکید قرار گرفتەاند.

کارگران پس از اشارە بە سود آوری بالای شرکت ذوب آهن اصفهان و تعلل دە سالە در اجرای  کامل طبقە بندی گفتەاند امکان عملی کردن خواستە هایشان برای شرکت وجود دارد.

" خواست همسان‌سازی حقوق با سایر شرکت‌های فولادی، آن هم درحالی‌که شرکت ما از قدرتمندترین و سودآورترین و قطب صنعت فولادی کشور بوده و هست، خواستی به‌حق و قابل اجراست"

امتناع از عملی کردن مطالبات برحق ١٨ هزار کارگر فولاد و سردواندن آنان در شرایطی انجام می گیرد کە ذوب آهن اصفهان بە گفتە کارگران پرسودترین شرکت ذوب آهن است و افزون بر آن دستمزد کارگران این شرکت کمتر از دستمزد کارگران شرکتهای دیگر می باشد.

با این اوصاف آنهم در شرایطی کە هزینە های یک زندگی حداقلی بیش از دوبرابر دستمزد متوسط کارگران است، بسیار طبیعی و بە حق است کە کارگرانی کە از داشتن تشکل و قراردادهای دستە جمعی توسط حکومت محروم شدەاند، مبادرت بە اعتراض نمایند و ماموران سرکوبگر هم حق ندارند در اعتراضات صنفی دخالت نمایند و عدەای را بازداشت و مورد ضرب و شتم قرار دهند.

کارگران در بیانیە شان تشکیل تشکل مستقل و حق اعتراض را جزئی از حقوق خود می نامند و بر آن تاکید می ورزند. اینها خواستە های کلیدی هستند کە کارگران بە گواهی تجربیات دە ها سالانە شان، بدون آنها نمی توانند از حق و حقوق خود دفاع کنند.

بهمین جهت می شود گفت مبارزە برای رفع موانع حقوق سندیکایی باید در اولویت مبارزات کارگران قرار بگیرد و اهمیت حیاتی آن برای داشتن یک زندگی بهتر در میان کارگران و مزد و حقوق بگیران ترویج شود و در هر اعتراض و اعتصابی در کنار مطالبات دیگر مطرح شود.

نکتە دیگر اینکە اعتراض اگر بە توقف تولید منجر نشود، بندرت ممکن است در شرایط امروز ایران نتیجە داشتە باشد. در واحد صنعتی بزرگ و پرسود ذوب آهن کە توقف تولید در آن تاثیر اقتصادی و سیاسی وسیعی دارد، اعتصاب  می تواند مدیریت و دولت را وادار بە عقب نشینی و تن دادن بە خواستە های کارگران نماید. و آخر اینکە هر توافق احتمالی بین کارگران و مدیریت اگر انجام بگیرد، در صورتی کە کتبی باشد می تواند، دوام و اعتبار بیشتری داشتە باشد. قراردادهای دستە جمعی نیز یکی از مقاولە نامە های سازمان بین المللی کار و جز حقوق سندیکایی است.