نقش حمایت اجتماعی در امحای کار کودک بخش هفدهم

3. برای حمایت از کودکان در برابر کار کودک چه باید کرد؟
              1. ایجاد سیستم حمایت از کودکان: وعده ها و طرحها باید همین حالا به عمل درآیند!
شواهد نشان می‌دهند که ارتباط تنگاتنگی بین حمایت اجتماعی و حق کودکان برای مصونیت در برابر کار کودک وجود دارد. این درست است که سیاستهای حمایت اجتماعی ناظر بر خانواده‌های دارای کودکان، راهکارهای اصلی برای مقابله با کار کودکان اند، اما شواهد همچنین حاکی از نقش پررنگ دیگر سیاستهای حمایت اجتماعی در طول دوران  زندگی و ترکیب این سیاستها مبتنی بر رویکردی سیستمی در کاهش عوامل ایجادکننده کار کودکان اند. اقدامات برای کاهش کار کودکان اساساً باید بر برنامه‌های موثر برای بیرون کشیدن کودکان از بازار کار کودکان متکی باشند و همزمان با تقویت سیستمهای حمایت اجتماعی، آموزش و ایجاد فرصت‌های شغلی مناسب برای والدین و دیگر سرپرستان  کودکان همراه شوند، تا به این ترتیب با شرایطی، که در آینده ممکن است کودکان را به بازار کار بکشانند، نیز مقابله شود. علاوه بر این، یک رویکرد سیستمی تعبیه های اضافی برای تحقق چندین حق و هدف رفاهی را برای تمام کودکان شامل می شود؛ از جمله حق امنیت اجتماعی، سلامت، آموزش و استاندارد مناسب زندگی.

اکنون باید از وعده و وعید و طرحهای روی کاغذ فراتر رفت و در ایجاد و تقویت سیستم‌های حمایت اجتماعی، به ویژه با گسترش پوشش (کودکان) و جامعیت (اقدامات) و میزان مناسب خدمات، دست به اقدام فوری زد. در این راستا، برای آن که تمام کودکان از حمایت اجتماعی برخوردار شوند، چندین اقدام سیاستگزارانه به عنوان اولویت‌های حذف کار کودکان برجسته می‌شوند.

شکاف عمیق در پوشش حمایت اجتماعی برای کودکان را پر کنید! این که در دهه سوم قرن بیست و یکم، اکثریت بزرگی از کودکان (1.5 میلیارد کودک در سن 0 تا 14 سالگی، که بسیاری شان کودکان کار اند) هنوز از هیچ گونه حمایت نقدی برخوردار نیستند، یک فاجعه اخلاقی، اجتماعی و اقتصادی است. در این شرایط، کودکان مجبور اند کار کنند یا گرسنه بمانند و از تحصیلات بازبمانند، جوامع و کشورها از ظرفیت‌های بزرگی محروم بمانند و متحمل هزینه‌های اجتماعی عظیم گردند. ایجاد و افزایش پوشش حمایتهای نقدی گسترده برای کودکان و خانواده ها، حداقل به معنای رسمیت دادن و تأمین عملی حمایت مناسب است. برای دستیابی به این هدف، خطاب به سیاستگزاران این است:

• امکانات و ارگانها را هماهنگ کنید و تلاش مشترکی را به کار گیرید تا دو میلیارد کارگر در اقتصاد غیررسمی را تحت پوشش حمایت اجتماعی بیاورید، و از این طریق به انتقال آنان به اقتصاد رسمی و به کاهش کار کودکان یاری رسانید. این امر حیاتی است، زیرا کار کودکان در بخشهای اقتصاد غیررسمی تمرکز دارد؛ جائی که کارگران بزرگتر، یعنی سرپرستان کودکان کار، از حمایت اجتماعی بی بهره یا بسیار کم بهره اند و اکثراً از حمایتهای مربوط به کار و دیگر تأمینات اجتماعی محروم اند. گسترش حمایت اجتماعی به کارگران غیررسمی، به ویژه در بخش کشاورزی، امری اساسی است برای دستیابی به کار مناسب، یاری در انتقال کارگران به اقتصاد رسمی و کاهش آسیبهائی که کودکان را به بازار کار کودک می کشانند. رسمی کردن کارگران غیررسمی، گام حیاتی در سیستمهای پایدار مالیاتی و پرداخت، در تأمین منافع این کارگران است.
• پر کردن شکاف حمایت اجتماعی مستلزم پر کردن "شکاف تأمین مالی" است، و این به نوبۀ خود مستلزم اعمال مجموعۀ متنوعی از مکانیسمها و اطمینان از اینکه تأمین مالی پایدار و منصفانه در اولویت باشد. شکافهای موجود در سیستمهای حمایت اجتماعی با سرمایه‌گذاری ناکافی در این سیستمها ارتباط مستقیم دارد. در حال حاضر، کشورهای با درآمد کم و متوسط درصد کمی از تولید ناخالص داخلی خود را برای حمایت اجتماعی از کودکان صرف می‌کنند. این درصد باید افزایش یابد و می‌تواند افزایش یابد. در سطح جهانی حدود 19 تریلیارد دلار (هر تریلیارد برابر هزارمیلیارد) در پاسخ به کووید-19 تأمین شد، در حالی که برای تضمین کف حمایت اجتماعی در کشورهای با درآمد کم  حدود 78 میلیارد دلار در سال، یعنی فقط 0.4 درصد مبلغ مذکور، لازم است. طبعاً تأمین این بودجه نیازمند تقویت منابع مالی موجود و شناسایی منابع جدید و نوآورانه است. تجربه بین‌المللی نشان می‌دهد که کشورها می‌توانند استراتژیهای مختلفی را برای ایجاد فضای مالی لازم به کار گیرند. همه گیری کووید-19 هم نشان داد که افزایش پوشش مؤثر، جامعیت و میزان مناسب جمایتهای اجتماعی به لحاظ عملی و مالی امکانپذیر است.

انجام این کار تأثیر قابل توجهی بر کار کودکان و رفاه آنان دارد و با تعهدات بین‌المللی همخوان است. کنفرانس بین‌المللی کار 2021 حاکی از سرمایه‌گذاری در حمایت اجتماعی برای کمک به حذف کار کودکان است. تلاش برای پر کردن شکاف تأمین مالی باید در روندی تدریجی از طریق تأمین مالی داخلی تضمین شود، و در صورت لزوم با حمایت بین‌المللی تکمیل گردد. این امر نیازمند هماهنگی نزدیک در تأمین مالی عمومی بین‌المللی و مدیریت بدهیهای [کشورهای فقیر] است.