به گزارش خبرنگار ایلنا، جمعی از نیروهای شرکتی وزارت نفت در نامه‌‌ای به وزیر نفت، خواهان پایان دادن به نابرابری بین نیروهای رسمی و شرکتی و حذف پیمانکاران شدند. در بخشی از نامە گفتە شدە ما کارگران شرکتی از ابتدایی‌ترین حقوق و مزایا محروم هستیم.
این نامە در شرایطی نوشتە شدە کە اعتراضات کارگران و کارکنان نفت کە از مدتها پیش شروع شدە در هفتەهای اخیر بە اوج خود رسیدە است. با این وجود مدیران شرکت نفت تا کنون حاضر نشدەاند بە مطالبات کارگران و کارکنان رسمی پاسخ مثبت بدهند. وقتی مدیران دولتی در مقابل کارکنان رسمی حق طلب شرکتهای نفتی با وجود اعتراضات همە روزە این همە سرسختی نشان می دهند، چگونە نویسندگان نامە انتظار دارند با نوشتن چنین نامە های خواستە های شان مورد توجە مدیران قرار بگیرد و پاسخ مثبت از آنان دریافت کنند؟
مگر نە این است کە مدیران و مقامات دولتی همە ی درخواستهای مشابە را کە بارها برای آنان فرستادە شدە بی پاسخ گذاشتەاند؟ حالا مگر چە تحول تازەای رخ دادە کە نویسندگان نامە بجای پیوستن بە اعتراضات حق طلبانە همکاران رسمی شان همچنان خود را معطل روش های کردەاند کە از جانب جریان حکومتی خاصی القاء می شود کە اهدافی غیر از پیگیری حقوق کارگر را دنبال می کند و خودشان جرات نمی کنند با هویت تشکیلاتی شان اظهار نظر کنند. .
نوشتن نامە بە مقامات و مدیران امر مذمومی نیست و یک شیوە مبارزە مطالباتی است و کسی اصولا اگر نامە بە موقع وبا در نظر گرفتن شرایط نگاشتە شود مخالف آن نیست. ولی زمانی کە این گونە روشها بی خاصیت بودن شان در عمل اثبات شدە، آزمودن مکرر آن خطاست. نامە حتی اگر بە موقع و در شرایط مناسب نوشتە شود برای اینکە اثر داشتە باشد باید برای مخاطب روشن باشد کە نامە از پشتیبانی یک تشکل جدی و مورد قبول کارگران برخوردار است. همچنین می باید همراە با تعیین فرصت برای رسیدگی باشد و اگر در موعد مقرر بە آن پاسخ دادە نشد، نویسندگان نامە باید قادر بە انجام کنش مناسب باشند.در این نامە هیچ یک از این شروط ملحوظ نشدە بنا بر این مخاطب نامە نیز آن را جدی نخواهند گرفت.
تشکلی کە از ابتدا با چراغ سبز مدیران شرکت برای بی اثر کردن فعالیت یک تشکل واقعی و سازمانگر سرهم بندی شدە و حتی جرات نمی کند با نام خود مطالبە گری نماید، نمی تواند کوچکترین قدمی در راە عملی کردن مطالبە اصلی کارگران شرکتی و پیمانی کە رسمی شدن است بە جلو بردارد زیرا برای هدف دیگری اجازە فعالیت رسمی بە آن دادەاند.
اعتراض و مطالبات کارگران شرکتی همگی بە حق و در واقع حداقلی هستند. اما اگر مقامات حکومتی بە این مطالبات پاسخ درخور نمی دهند بخاطر آن نیست کە مدیران و مالکان شرکتهای پیمانکاری نمی دانند مطالبات کارگران شرکتی زیادخواهانە و عادلانە نیستند و بهمین خاطر از عملی کردن خواستە های کارگران طفرە می روند. خیر چنین نیست آنها خوب می دانند چە می کنند. رسمی نکردن کارگران شرکتی دستکم ٤٠ درصد سود اضافی نصیب صاحبان سرمایە دار شرکتهای پیمانکاری می کند بنا براین با رسمی کردن کارگر آنها ٤٠ درصد از سود اضافی را کە از بابت هر شغل می برند از دست می دهند. این است دلیل اصلی بی نتیجە ماندن همە ی تلاشهای تا کنونی کارگران. رژیم نە تنها می خواهد این سیستم را همچنان بر پا نگە دارد، بلکە سالهاست در حال گسترش آن و امحاء کار رسمی و تبدیل رسمی ها بە شرکتی است. سوداضافی شیرین بسیار کلان و بی زحمتی در این کار است کە حاضر نیستند بە آسانی از آن دل بر کنند. بی جهت نیست کە بعد از بیا و بروهای بسیار پس از گذشت ٤ سال از تهیە کردن طرح رسمی کردن کارگران شرکتی در مجلس مافیایی اثری از تصویب آن نیست!
گفتم کە حتی رژیم مقابل اعتراضات کارگران رسمی هم رویە امتناع از پذیرش در خواست ها را برگزیدە است. زمانی کە حتی تجمع های انبوە و همە روزە در صنعت حیاتی نفت و گاز جواب نمی گیرند، اولین راە کار ارتغا سطع مبارزە از اعتراض بە اعتصاب و توقف تولید است.
کارگران شرکتی نیز علاوە بر اینکە لازم است سطح مبارزات خود را از نامە نگاری بە اعتصاب ارتغاء دهند بلکە اهمیت حیاتی دارد بتوانند با همکاران رسمی خود اعتصاب مشترک برگزار کنند و بە آنان بە چشم رفیق بنگرند نە رقیب. انداختن تفرقە میان رسمی ها و شرکتی ها کە آثار آن در نامە ی" کارگران" مشهود است کار تفرقە اندازان حکومتی را برای تحکیم سلطە حکومت و کارفرمایان بر هر دو گروە را تسهیل می کند.
افزودن دیدگاه جدید