چرا کارگران هندی می توانند اعتصاب عمومی راە بیندازند، ما نمی توانیم؟

بنا بە گزارش رسانەهای مختلف ٢٥٠ میلیون کارگر هندی از پنچ شنبە هفتە گذشتە اعتصابی را شروع کردەاند کە اکثر شهرهای بزرگ هند را فراگرفتە است و دامنە آن بە میان کشاورزان هندی نیز امتداد یافتە و بە اعتصاب عمومی تبدیل شدە است. گزارشات مختلفی کە از این اعتصاب منتشر شدەاند حاکی از فلج شدن بسیاری از شهرها و توقف فعالیت های اقتصادی و تولیدی، مسدود شدن جادە ها و اشغال ایستگاە های مرکزی قطار و غیرە توسط کارگران اعتصابی است. ماموران دولتی برای جلوگیری از پیوستن کشاورزان بە کارگران اعتصابی کە معترض سیاستهای کشاورزی دولت دست راستی و پوپولیست هند هستند راە های ورودی بە شهرهای بزرگ را در اعتصاب بسر می برند مسدود کردەاند. با این حال کشاورزان توانستەاند با کمک کارگران اعتصابی موانع فیزیکی ورود بە شهرها را از سر راە خود بردارند. مشارکت کارگران و کشاورزان ومزدبگیران در این اعتصاب بە دلیل نارضایتی گستردە اجتماعی از سیاستهای اقتصادی- اجتماعی ریاضتی دولت دست راستی و نئولیبرالی

"نارندرا مودی" و بر سر افزایش دستمزدها حاکی از عزم زحمتکشان هندی برای توقف روندی است کە از زمان بە قدرت رسیدن نخست وزیر دست راستی هند با موج وسیع خصوصی سازی موسسات دولتی و کاهش شدید یارانە کشاورزان فقیر هند شدت گرفتە است. "نارندرا مودی" کە از وی بعنوان بزرگترین پوپولیست آسیا هم یاد می کنند یک هندوی متعصب مذهبی است کە از لحاظ بسیاری بە دونالد ترامپ شباهت دارد و از مذهب برای ایجاد شکاف در میان مردم معتقد بە مذاهب مختلف بهرە می گیرد تا بتواند زیر پوشش دین همانند رژیم فقها سیاستهای اقتصادی – اجتماعی محافظە کارانە اش را پیش ببرد. سیاستهای کە بە نفع زمینداران و سرمایە داران بزرگ هند و علیە حقوق کارگران، کشاورزان و اکثریت جمعیت فقیر و محروم هند است. درست همانطور کە سیاستها و رفتار دولت و حکومت در ایران چنین است. با وجود همە تفاوتهای ظاهری کە بین سیاستمداران دست راستی و پوپولیست وجود دارد اما اهداف آنها در هر کجا کە باشند مشابەاند. قراردادن همە درآمدهای کشور در اختیار ثروتمندان و تحمیل بی حقوقی مطلق بە زحمتکشان!

اما یک تفاوت اساسی کە در هند و ایران وجود دارد آزادی اتحادیە ها و احزاب سیاسی مختلف است. در هندوستان دەها اتحادیە نیرومند کارگری هستند کە در کنار احزاب سیاسی چپگرا دەها و بلکە صدها میلیون کارگر و مزدبگیرخود را در آنها متشکل نمودە تا بتوانند در هنگام لزوم از حق و حقوق شان دفاع و مراقبت نمایند. همین اتحادیە های کارگری و کشاورزی هستند کە توانستەاند با راە انداختن بزرگترین اعتصاب عمومی در جهان و بە اعتصاب کشاندن بالغ بر ٢٥٠ میلیون زحمتکش سیاستهایی را کە علیە حقوق و منافع آنهاست بە چالش بکشند، ولی در ایران چنین نیست. زیرا حق تشکل و حقوق سندیکایی و انسانی زحمتکشان توسط حکومت و دولت برتافتە نمی شود و همە تلاشهایی کە از طرف کارگران و دیگر مزدبگیران برای تشکیل اتحادیە و سندیکا بە عمل می آید با سرکوب و زندان جواب دادە می شود. یک تشکل حکومتی بنام "خانە کارگر" با شوراها و انجمن های زیر مجموعەاش وجود دارد کە رهبران آن در بدترین شرایط بە غیر از نق زدن کار دیگری از دست شان ساختە نیست! چند هفتە بە سایت خبرگزاری ایلنا اگر مرتب سر بزنید می بینید، صفحات آن پر است از نق و گلە گذاریهای رهبران تشکلهای حکومتی. گویی در قاموس این جماعت جایی برای اعتصاب و سازماندهی نیست. ٤٢ سال است کە اینها را سرهم بندی کردەاند اما سازماندهی حتی یک اعتصاب در پروندە آنها نیست!بهمین جهت بە رغم مخالفت و اعتراض کارگران و دیگر مزدبگیران بە سیاستهای نئولیبرالی و ضد کارگری حکومت سیاستهای مخرب دولت بدون موانع جدی پیش بردە می شود و اعتراضات گستردە ولی پراکندە و غالبا سازمان نیافتە کارگران نتوانستە است حتی روند خصوصی سازی را هم متوقف کند. دلیل آن هم روشن است، وجود تشکلهای حکومتی، نبود اتحادیە های کارگری مستقل و نیرومند در ایران. دلیل اصلی وجود اتحادیە های کارگری در هند دمکراسی است. در ایران نیز تا زمانی کە دمکراسی مستقر نشدە باشد، امکان تشکیل اتحادیە های نیرومند کە بتوانند فعالیت آزاد داشتە باشند و از حقوق و منافع زحمتکشان دفاع کنند بسیار دشوار است. این واقعیتی است کە تجربە صد سالە جنبش کارگری در ایران نیز آن را تائید می کند. لپ کلام اینکە کارگران لازم است بە طور جدی تری مبارزە برای مطالبات صنفی را با مبارزە برای استقرار دمکراسی پیوند بزنند. اینکە ما مرتب بگوئیم ما فقط حقوق صنفی مان را می خواهیم، نە از شدت سرکوب ما کم می کند و نە ما را بە مطالبات مان رهنمو می شود. ما آزادی می خواهیم تا بتوانیم از حقوق انسانی مان بهرمند شویم!