مرگ ۲۷ مهاجر در دریای مانش، شوک آور بوده، و بدون اغراق، شوکی دیگر بر قبلی ها افزوده شد. هفته گذشته، ۷٥ مهاجر دردریای مدیترانه غرق شدند و جان دادند. آن ها در قایقی حمل می شدند با تعدادی زیاده بر ظرفیتش که از لیبی راه افتاده بود. این واقعه تعداد غرق شدگان سرشماری شده از اول امسال را به ۱۳۰۰ نفر رساند، در بی تفاوتی عمومی. دو هفته پیش، در مرز میان لهستان و بلاروس باز هم ماتمی روی داد برای مهاجران دیگری که پناهجویی آنان، توسط دیکتاتور مینسک ابزار شده و مورد بهره برداری قرار گرفته بود و از سوی طرف دیگر مانع پناهندگی آنان شدند و در این کشاکش، تعدادی در سرزمینی غیر قابل سکونت و یخ زده، جان دادند.
تنها نتیجه ای که از این تراژدی های تکراری در مرزهای خارجی اروپا می توان گرفت این است که اروپای قدرتمند و ثروتمند – شامل انگلستان که در این مورد مجزا نیست- پاسخی هنوز برای این مسئله ندارد. بدیهی است سال هاست که این مسئله مطرح است از نجات یافتگان لامپدوزا در ایتالیا تا اردوگاه‌های زندان مانند ساموس در یونان. از حصارهای مرتفع قلمرو اسپانیایی سئوتا، تا "جنگل" غیرانسانی کاله.
توجیهات برای این وضعیت فراوان است، ترس از واکنش پوپولیستی، دیدگاه‌های متفاوت در سراسر اروپا، خودخواهی‌های ملی، ترس از «دیگری»....
نمونه برخورد با افغان ها، مثالی است از تناقضات در اروپا. در زمان سقوط کابل به دست طالبان، با تصاویر جهنمی فرودگاه کابل، همه پذیرفتند که تا آنجا که ممکن است به افغان ها کمک کنند تا آنجا را ترک کنند. بسیج شهرک ها، انجمن ها و افراد امکان پذیرایی شرافتمندانه را از هزاران افغانی که توانسته بودند از هواپیماها بالا بروند، فراهم کرد. اما در عین حال، با افغان‌های مقوله‌های اجتماعی دیگر، که از راه‌های دیگر آمده‌اند، برخوردی مشابه نشد، بام دو هوای همیشگی.
برای چند روز، فقط تنها چند روز، انرژی برای کمک به پناهندگان افغان یادآور زمانی بود، در پایان دهه ۱۹۷۰، زمانی که روشنفکران همه گرایشات، راست و چپ، ریموند آرون و ژان پل سارتر، همه بسیج شدند و در یک تریبون سخن گفتند، سپس فرانسه پذیرای ۱۲۰۰۰۰ نفر از مردم هندوچین شد. چیزی غیرقابل تصور امروز، با بحث عمومی انحرافی پیرامون این موضوع، دیوارها، بلند شده اند ابتدا در سرها.
این موضوع یکی از «بحث های داغ» ریاست فرانسه بر اتحادیه اروپا، در نیمه اول سال ۲۰۲۲، در مورد اصلاح سیاست های اروپا در زمینه مهاجرت و پناهندگی خواهد بود. کمیسیون اروپا پیشنهاداتی ارائه کرده است، اما این بحث به دلیل اختلافات بین کشورهای عضو، و نه فقط در بخش شرقی قاره، فلج شده است. کشوری مانند دانمارک که در عین حال توسط سوسیال دموکرات ها اداره می شود، یکی از سخت گیرانه ترین سیاست های مهاجرتی را در این قاره دارد.
یکی از ناظران تیزبین مناظره های مربوط به مهاجرین، دانشمند علوم سیاسی بلغاری، ایوان کراستف، چند روز پیش در "فایننشال تایمز" خاطرنشان کرد که "اروپا در کمک به کسانی که خواهان دموکراسی در داخل کشور خود هستند، ناتوان و از رسیدن مهاجرانی که رویای اروپا را در سر می پرورانند، به دروازه های خود، هراسناک است».
او با طنز تلخی اضافه کرد: «اروپا از جذابیت خودش وحشت دارد. دیروز الهامبخش بودیم تا مردمان دیگر بخواهند مانند ما زندگی کنند. امروز این رویای دیگران، ما را می ترساند." پارادوکس برای تأمل، شاید، زیرا یک درام جدید به تازگی رخ داده است.
نجات یافتگان در دریای مانش، از کشتی پا به خشکی نهاده 24 نوامبر در جنوب شرقی انگلستان، روزی که 27 مهاجر در حین گذشتن از این دریا، غرق شدند - © AFP / Ben STANSALL / AFP
افزودن دیدگاه جدید