در این هفتە نیروهای ویژە تربیت شدە برای سرکوب اعتراضات کارگری و مردمی بار دیگر بە طرز وحشیانەای بە تجمع معدن چیان زحمتکش معدن مسن سونگون ورزقان یورش آوردند و کارگران را کە خواستەای بیش از افزایش دستمزد و رفع تبعیضات مزدی با کارگران رسمی و تضمین امنیت شغلی نداشتند مورد ضرب و شتم قرار دادند. اعتصاب معدن چیان معدن سونگون سر انجام بعد از تهدید و سرکوب و بازداشت نمایندگان کارگران و دادن وعدە رسیدگی بە خواستە های کارگران بعد از ٥ روز پایان یافت.
بلافاصلە بعد از پایان اعتصاب بە صورتی کە شرح دادە شد، فضای امنیتی در معدن ایجاد و در حالی کە کارگران در انتظار اجرای وعدە مسئولین بودند، نیروهای امنیتی بە معدن برگشتند و بر خلاف توافقاتی کە در پایان اعتصاب باکارگران کردە بودند ٢٠ تن از کارگران را بازداشت و با خود بردند تا با شیوەهایی شناختە شدە و نشدە حساب شان را کف دستشان بگذارند. هنوز معلوم نیست ماموران گمنام اما "مستضعفان" با این ٢٠"مستکبر" چە می خواهند بکنند! اما مسلم است کە از گناه شان نخواهند گذشت. حداقل مجازات در موارد مشابە پیشین اخراج و بریدن نان خاطیان و ثبت نام آنان در لیست سیاە بودە است. مجازاتی بە مراتب هولناکتر از زندان. با اخراج و گرفتن فرصت کار نە تنها کارگر بلکە خانوادە او را نیز مجازات می کنند. مگر نە این است کە (اسلام) برای همە گناهان راە حل دارد؟
نە در هنگام اعتصاب و نە بعد از آن با اینکە کارفرما حاضر بە رعایت قانون کار نشدە بود و مقصر بود ماموری برای رسیدگی بە خواستە های کارگران از طرف وزارت کار هم نیامد در عوض مسئولین دولتی گارد ویژە سرکوب را بە مصاف کارگران فرستادند تا دهان حق طلب شان را ببندند و فریاد حق خواهی شان را در گلو خفە کنند تا بە گوش کسی نرسد.
سال گذشتە کە کارگران اعتصاب کردند و گفتند از این خان یغما کە نصیبتان شدە سهمی بە اندازە اینکە لاقل شکم ما و زن و بچە هایمان را سیر کند بە ما بدهید، نیز درست همین رفتار را کردند. فکر کردند با آنهم رفتار وحشیانە دیگر کارگر کی جرات می کند اعتصاب کند. اما اشتباە کردە بودند امسال هم اعتصاب شد. اما تا کی این بە چرخ تا بچرخیم می تواند ادامە پیدا کند، روشن است کە همیشگی نخواهد بود. کارگران حتما راە های دیگری پیدا خواهند کرد. راە هایی کە هر چە باشد بیشتر از آنکە برای کارگر هزینە در بر داشتە باشد برای سرمایە دار و حکومت حامی اش هزینە خواهد داشت. هیچکدام از این دو اعتصاب هم با وجود اینکە ابر و مە و خورشید و فلک در خدمت مالک غاصب معدن بودەاند تا سود او را پاسداری کنند، برای کارگر بی نتیجە نبودەاند. بزرگترین نتیجە همین است کە کارگر فهمیدە علرغم درهم شکستن اعتصاب اش، بازهم باید دوبارە اعتصاب کند و از تکرار مکرر این اعتصابات است کە بە فکر خلع ید از سرمایە دار ستمگر و بی رحم خواهد رسید. کە اگر بە شناختی غیر از این رسیدە بود دوبارە کە اعتصاب نمی کرد.
بی دلیل نیست کە گفتە اند اعتصاب مدرسە انقلاب است. یعنی اینکە در جریان مبارزە است کە کارگری کە در بدو امر نە معنی انقلاب را می داند و نە بە آن فکر میکند بتدریج بە یک انقلابی دو آتشە فهیم تبدیل می شود. حکومت و کارفرمایان وابستە بە آن با رفتاری کە با کارگران می کنند آنان را بسوی انقلاب می رانند. از مضرات و بی فایدە بودن و انحراف انقلاب ها در این ایام بسیار گفتە شدە و می گویند. مردم را بە اندازە طاعون از انقلاب می ترسانند، با این وصف اما زمانی کە همە راە های اصلاحی برای ایجاد عدالت و آزادی و رفاە و برابری با زندان و گلولە از طرف حکومتها و صاحبان سرمایە پاسخ دادە می شود و چارەای بە غیر از انقلاب باقی نمی ماند، انقلاب راە خودش را پیدا می کند و از میان همە این موانع و تبلیغات کاذب کە علیە آن می شود می گذرد و بوقوع می پیوندد. کارگر کە با زبان خوش و اعتراض مسالمت آمیز صنفی نتواند از حقوق و معیشت اش دفاع کند مگر چە چارەای جز انقلاب برایش باقی می ماند. انقلاب غافلگیرانە بهمن از آن روی رخ داد کە شاە نخواست تا آخرین لحظات عمر رژیم اش صدای مردم را بشنود، کە اگر زودتر شنیدە بود و می توانست خود را تغییر دهد، انقلابی رخ نمی داد. رژیم ولایی نیز بە نظر نمی رسد کە آخر و عاقبت بهتری از رژیم شاە در انتظارش نباشد. در آن هنگام کە انقلاب از راە برسد دیگر نە با سرکوبهای شبە فاشیستی می شود جلوی وقوع آن را گرفت و نە با کمک بسیج و سپاە. درست همانطور کە رژیم شاە با داشتن بزرگترین و مجهزترین ارتش منطقە و حمایت جهانی نتوانست سد راە انقلاب ٥٧ شود.
افزودن دیدگاه جدید