گفتگو پیرامون "خیزش زنان ایران" در اجلاس رسمی فراکسیون "چپ ها در پارلمان اروپا "

اجلاس رسمی فراکسیون چپ ها در پارلمان اروپا در روز چهارشنبه ۹ نوامبر   ۲۰۲۲ به دو موضوع ویژه اختصاص داشت.  اولی پیروزی چپ در برزیل و انتخاب مجدد لولا دوسيلوا و در همین ارتباط رایزنی برای اتخاذ سیاست نسبت به آن در آینده. و دومی بررسی و تبادل نظر پیرامون جنبش انقلابی در ایران با تیتر "خيزش زنان ایران".
این بخش توسط مارتین شیردوان رئیس نوبتی اجلاس آغاز شد. او با اشاره به جنبش اعتراضی و انقلابی کنونی در ایران و ابعاد گسترده آن، به ضرورت همبستگی گسترده بین‌المللی با جنبش "زن، زندگی، آزادی" پرداخت و بر پشتیبانی از آن تاکید نمود. او سپس از خانم کورنلیا ارنست درخواست نمود که بحث را شروع کند.
خانم ارنست با اشاره به وظیفه پارلمانی خود یه عنوان ریاست گروه مرتبط با مسائل ایران، اهمیت مبارزات مردم ایران، انقلاب فمینیستی و حضور گسترده اقشار و گروه‌های مختلف اجتماعی در جنبش انقلابی ایران را متذکر و بر لزوم پشتیبانی از آن تاکید کرد و اظهار امیدواری کرد که در ادامه، دو سخنران میهمان از جهات گوناگون بحث امروز را غنا بخشند.
در بخش ایران از دکتر آزاده ضمیری راد پژوهشگر مسائل ایران و انرژی اتمی از موسسه علم و سیاست و مهدی ابراهیم زاده مسؤل روابط بین‌الملل حزب چپ ایران (فدائیان خلق) بعنوان  سخنران دعوت شده بود.  
ابتدا خانم ضمیری راد با ارائه تحلیل از شرايط اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی ایران و بویژه بررسی وضعیت زنان، به پدید آمدن شرايط کنونی جنبش انقلابی در ایران پرداخت. وی به نقش قاطع زنان در این جنبش‌و خشونت پرهیز بودن مبارزات آنها اشاره کرد. همچنین اهداف این جنبش که ضد تبعیض و خواهان آزادی و دمکراسی و یک سیستم لیبرال دموکراسی است، را یاد آور شد و دستيابی به این خواست ها را در نفی جمهوری اسلامی و عبور از آن و جایگزین شدن یک سیستم سکولار دمکرات بجای آن دانست. اینکه آیا این جنبش به همین شکل و سرعت به خواست های خود می‌رسد و انقلاب تازه ای در ابن شکل می‌گیرد را نمی‌توان با قطعیت گفت. امکان سرکوب جنبش و خونریزی وجود دارد و جمهوری اسلامی هنوز به نقطه پایان نرسیده است.
مهدی ابراهیم زاده بعنوان سخنران بعدی ضمن تأیید کلی رویکرد تحلیلی در سخنان خانم ضمیری راد، و در تبيين مشخص جنبش انقلابی به نکات زیر اشاره کرد.
زن و کرامت او و در اساس کرامت انسانی در مرکز جنبش انقلابی کنونی قرار دارد. آزادی جامعه بدون آزادی زنان آن ممکن نیست. حضور و مبارزه زنان در جنبش کنونی، یعنی خصلت ضد تبعیض این جنبش.
در جمهوری اسلامی از شکل گیری شکافی می‌توان نام برد، که کمتر درجنبش های کشورهای دیده شده است. شکاف بين تصور و انتظارات اکثر شهروندان از زندگی با آنچه جمهوری اسلامی برای نحوه زندگی کردن مقرر کرده. در مرکز ثقل این شکاف خواست آزادی و تأمین اراده شهروندان بویژه زنان و جوانان که در بیش از ۲ نسل از آنها دریغ شده قرار دارد. از نظر آنها زندگی یعنی تامین معیشت، عدالت اجتماعی و برخورداری از کرامت انسانی. زندگی یعنی توجه به محیط زیست، آب و کمبود آن و سایر منابع طبیعی. زندگی یعنی رفع همه اشکال تبعيض نسبت به اقلیت های ملی، اتنیکی، مذهبی، جنسیتی.
جنبش‌انقلابی کنونی، بر خلاف خیزش های دی ۹۶ و آبان ۹۸ که بدلیل سرکوب نتوانستند ادامه یابند و برای خود هویت کسب کنند، مانیفست خود را در شعار، زن، زندگی، آزادی و در ترانه شروين حاجي‌پور، برای آزادی، به زیبایی بیان کرده است. این جنبش سکولار است و ادبیات و شعار های آن رنگ مذهبی ندارد و بویژه مخالفت اسلام سياسی و روحانيت است.
تاکنون ۲ ترس مانع از شکل گیری جنبش فراگیر بود، ترس از سرکوب رژیم و سوریه ای شدن ایران. این جنبش در تداوم خیزش ۹۶ و ۹۸ ترس از سرکوب را بویژه در بین جوانان و نوجوانان از موضوعیت انداخت و ترس از سوریه ای شدن را به حاشیه برد. غلبه بر این ۲ ترس پارامتر مهمی در تداوم جنبش است. لازم به یاد آوری است، همین دیروز در مجلس شورای اسلامی ایران ۲۲۷ نماینده خواستار صدور احکام قصاص، اعدام  برای   دستگیرشدگان، شدند.
در اینجا لازم است به ترس سومی هم که بویژه در جنش کنونی بوجود آمده، اشاره کنم. ترس از تجزیه ایران!
  اتخاذ سیاست‌های درست حزب دموکرات کردستان ایران در این دوره مانع از تحقق نقشه های رژیم برای برای حمله به حزب و لشکر کشی به کردستان شد. ما شاهد واکنش  مسؤلانه حزب در ابتدای جنبش انقلابی کنونی در مراسم خاکسپاری مهسا در سقز، حتی نسبت‌به بمباران مقر این حزب در خاک اقلیم کردستان عراق بودیم. در نتیجه سیاست های درست، خویشتن دارانه و خشنونت پرهیز این حزب و مردم کردستان، نه تنها همبستگی و پشتیبانی همه شهرهای ایران را نسبت به خود برانگیختند، که ترس از تجزیه و جدایی از ایران را برطرف یا به حاشیه برد.
ما همه تلاش خود را بکار خواهیم بست تا جنبش انقلابی کنوني همبسته و یکپارچه به پیش رود. هرچند روند کنونی درادامه خود دیر یا زود به دگرگونی بنیادین که خواست مردم است خواهد انجامید، اما نباید از امکانات رژیم در متوقف کردن جنبش هم غافل بود. حتی اگر جنبش در نقطه ای توقف و مکث کند، خواست های مردم عقب تر نخواهد رفت.
پس از سخنان دو میهمان  تعدادی از نمایندگان حاضر در اجلاس به طرح سؤال و اظهار نظر پرداختند. از جمله به خطر سرکوب جنبش و راههای مقابله با آن، به فشار بین‌المللی بر جمهوری اسلامی، اتخاذ تحریم‌های جدید، میزان تاب آوری جمهوری اسلامی، و اینکه چه خواست هایی از فراکسیون و اتحادیه اروپا دارید، اشاره شد.
دو سخنران در بخش پایانی به نکات زیر اشاره کردند.
خانم ضمیری راد اشاره نمود که، هر چند تحریم های تاکنونی بر رژیم ایران فشار آورده، اما تحریم‌های اقتصادی فشار اصلی آن بردوش مردم بوده و رژیم همواره راه هایی برای دور زدن آنها یافته است. تحریم ها باید رژیم ایران و دستگاه‌های سرکوب آن، افراد منتسب به حکومت و خانواده آنها را هدف قرار دهد. فشار دیپلماتیک در تمام سطوح باید با کاهش سطح رابطه با جمهوری اسلامی اعمال شود. در همه مجامع بین‌المللی که ایران حضور دارد، حضور ایران را باید موکول به رعایت پروتکل ها نمود.
ابراهیم زاده در بخش پایانی بر دو نکته تاکید کرد. اول اینکه، هرچند جنبش کنونی رهبر و رهبری واحدی ندارد، اما اگر بر خواست های آن توجه کنیم، یعنی، آزادی، دمکراسی، عدالت اجتماعی، تکثرگرایی، ضد همه اشکال تبعيض بودن، نقش محوری زنان، نقش جوانان،  محیط زیست و تامین کرامت انسانی، به این نتیجه می‌رسیم که رهبر بالقوه این جنبش باید ظرفیت پرداختن و پاسخگویی به خواست های بالا را داشته باشد، و آنها قطعا از میان نیروهای ترقیخواه، آزادیخواه، دموکرات و چپ این جنبش هستند. هرچند این نیروها هنوز، جبهه، ائتلاف و یا فوروم ویژه خود را تشکیل نداده اند، اما در تلاش جدی برای عملی کردن آن هستند، بنابراین انتظار از شما، پارلمان اروپا و دیگر نهاد های بین المللی این است که از این نیرو و تلاش های آنها پشتیبانی کنید. آن نیروی سیاسی در ایران که، درک و تبیین، فمینیستی، ترقیخواهانه، مدرن، عدالت خواهانه و آزادیخواهانه از زن، زندگی، آزادی داشته باشد، باید مورد قبول جامعه جهانی قرار گیرد.
نکته دیگر مورد تاکید اینکه، با وجود بحران‌های گوناگونی که جمهوری اسلامی با آن دست به گریبان است، چگونه و تا کجا می‌تواند بلحاظ اقتصادی تاب بیاورد؟ ورشکستگی اقتصادی متوجه مردم و اقتصاد " رسمی، دولتی " است و نه "انفال" صندوق مالی رهبر و مؤسسات تابع آن. علاوه براین باید به ۳ مورد دیگر هم اشاره کرد. یکم – افزایش قیمت هر بشکه نفت خام به بیش ‌از ۱۰۰ دلار که خریدار اصلی آن چین است و آسوده از مزاحمت های کابینه بایدن. دوم – فروش سلاح از سوی ایران به بعضی کشور ها از جمله روسیه. سوم – آزاد شدن بخشی از پولهای بلوکه شده ایران در کره جنوبی، بدلیل آزادی گروگانها.
به این ۳ مورد نکته دیگری که اهمیت استراتژیک دارد را باید افزود و آن اینکه ایران یک کشور مقروض نیست و در صورت نیاز می‌تواند از کشورهای دوست نظیر چین، روسیه و حتی هندوستان وام بگیرد. داشتن اطلاعات درباره اینگونه وام ها دشوار است.

Exchange of views on the women’s uprising in Iran
► Cornelia ERNST
►Guests (online):
►Azadeh Zamirirad, researcher on Iran and the nuclear negotiations at the Stiftung Wissenschaft und Politik (Foundation for Science and Politics, Germany)
► Mehdi Ebrahimzadeh, Left Party of Iran (People's Fadaian); International Commission