دسامبر 2019

 رژیم حاضر به اعلام آمار جانباختگان و بازداشت شدگان نیست. منابع متعددی از ۳۰۴ تا ۱۵۰۰ کشته را اعلام کرده‌اند. هزاران تن در زندان‌ها و زیر شکنجه و آزار و اذیت بازجویان هستند تا به اعترافات دروغ علیه خود تن بدهند. خانواده‌های قربانیان زیر فشار هستند که علیه فرزندان خود و به نفع قاتلان آن‌ها شهادت دهند. رهبران جمهوری اسلامی حاضر به پذیرش مسئولیت جنایت خود در سرکوب و کشتار شهروندان کشور نشده‌اند.

گزارش تصویری مراسم گرامیداشت یاد آزادگان به خون خفته در آبانماه و قربانیان ۴ دهه کشتار و سرکوب در ایران؛

شهر کلگری - کانادا ۲۸ دسامبر ۲۰۱۹

هیئت سیاسی- اجرائی حزب چپ ایران (فدائیان خلق) امیدوار است که در سال جدید، بشریت بتواند شعله‌ی آتش جنگ در جهان را مهار کند، آتش افروزان و ماحراجویان را عقب بنشاند. استبداد را در هر آن‌جا که هست، از هم فرو بپاشاند. آسایش و رفاه جان بگیرد. تبعیض، مغلوب برابری گردد. کشتار و اعدام رخت بر بندد و صلح و دوستی بین ملت ها تقویت گردد.

در این شماره می خوانید:

-از خانە تا کارخانە، ازدانشگاە وخیابان تا زندان سنگر مقاومت علیە رژیم گستردە است!
-تاریخ شگفت انگیز نئولیبرالیسم - بخش دوم
-آزادی فعالین سندیکایی و فعالیت سندیکایی خواست کارگران است
-گزارش ویژه: "ما را به حساب آورید!(1) " - بخش شانزدهم
-گذر و نظری بر رویدادهای کارگری هفتە

شورای دبیران سایت «به پیش» فرا رسیدن سال نو میلادی را به همه آنان که این دگرگشت سال را جشن می گیرند، بخصوص به هم میهنان عزیز مسیحی، شاد باش می گوید و برای مردم جهان آرزوی موفقیت، شادی، دوستی و...

 بعد از جنبش ۶۸ جناح چپ به سازوکارهای معمول دولت رفاه اعتقادی نداشت و به این نتیجه رسید که در دولت رفاه، دولت و اتحادیه‌ها با سازوکارهای کنترلی خود، موجب رشد سرسام‌اور دیوان‌سالاری گشته و قلمرو آزادی‌های فردی را محدود نموده‌اند. بنابراین، آن‌ها نیز خواهان کاهش بوروکراسی دولتی و اتحادیه‌ای گشتند. واکنش چپ در مقابل گسترش دستگاه دولتی، ایجاد خودگردانی‌های مستقل بود. جنبش‌های جدیدی که خواهان آزادی از قیود دولتی بودند.

عید نزدیک می شد و از دوردست بوی بهار می آمد. فضائی طرب انگیز و نسیمی که سوز زمستان را پس زده بود، به آرامی گونه ات را نوازش می کرد. همه در پیشواز عید بودند. یک روز مدیر مدرسه، آقای قائمی، به کلاس آمد و به معلم کلاس گفت: "لیست شاگردان بی بضاعت را بنویسید! خیّرین می خواهند برایشان لباس تهیه کنند."

حکومت در چهار دهه‌ی گذشته با اعمال محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های بسیار مانع آزادی بروز استعدادها، امکانات، تولیدات و توزیع آثار موسیقی سبک‌های مختلف شده است. از هر وسیله‌ای برای عدم مشروعیت هنر، موسیقی و فرهنگ دمکراتیک، متنوع، مدرن و امروزی تلاش زیادی کرده است. اما واقعیت سخت زندگی، فرهنگ، مطالبات نسل‌های جوانتر، وضعیت جهانی و تکنولوژی‌های مختلف، اینترنت و...، چنین سیاست‌های سرکوبگرانه‌ای را محدود و تضعیف کرده است. نوجوانان و جوانان در عرصه‌ی جامعه بسیاری از ارزش‌های حکومتی و اسلامی را این دنیایی و امروزی نمی‌دانند

در ایران نوجوانان و جوانان تلاش کردند تفاوت‌های خود را به شکلی که دوست داشتند نشان دهند. چنین روحیه‌ای جزیی از رفتار و زندگی جوانی است و جوان به دلیل موقعیت سنی‌اش کوشش می‌کند که مثل دیگری نباشد در حین این که از موسیقی و آثار دیگر هنرمندان در جهان استفاده می‌کند. و در اوایل کار کمی به دنبال شبیه‌سازی می‌رود، اما در ادامه خودش است و دنیای خودش. در چنین فضایی و با چنین روحیه‌ای ما شاهد هستیم که موسیقی نمی‌تواند از بین رود و...

در مورد خیابان موضوع کاملاً متفاوت است. یک موزیسین خیابانی، در یک خیابان شلوغ، با انبوه مخاطبان اطرافش، وسط یک اجرای شاد، هر آن ممکن است چیزی بخواند که با تمایلات سیاسی و ایدئولوژیک حکومت هم‌خوان و همساز نباشد. در جامعه‌ی منسدد ایران، این اتفاق برای دستگاه سرکوب یک کابوس است: تبدیل یک موسیقی معمولی خیابانی به آغازگر یک اعتراض خیابانی!