اوت 2020

کاک جلیل گادانی در دوران رژیم پهلوی ۱۳ سال زندان کشید. بعد از استقرار جمهوری اسلامی نیز تا آخرین لحظات زندگی از تلاش در راه اهداف آزادیخواهانه‌ی مردم کردستان باز نایستاد. او سال‌ها عضو کمیته مرکزی و دفتر سیاسی حزب دمکرات کردستان ایران و در مقطعی دبیرکل بخشی از آن، حزب دمکرات کردستان ایران - رهبری انقلابی بود.

دعوت به جلسه پرسش و پاسخ تلگرامی

میهمان این هفته: زهره تنکابنی، عضو مادران صلح، نویسنده کتاب ریشه در خاک، زندانی سیاسی در رژیم شاه و نیز در دهه ۶۰ و سال ٨٨

دولت از آزادسازی سهام عدالت دو هدف عمده داشت. اول دادن یک پاسخ عمدتاً روانی به فقر فزاینده‌ای که می‌تواند موجب بروز اعتراضات گسترده نظیر اعتراضات سراسری سال‌های 96 و 98 شود. دو اعتراض بزرگ دی‌ماه 96 و آبان‌ماه 98، که سرکوب آن‌ها هنوز در هیئت احکام اعدام و زندان‌ طولانی مدت ادامه دارد، مطالبات مشخصاً اقتصادی داشتند که دولت از پاسخ دادن به آن‌ها عاجز بوده است.

اگر بگویم، نجات جان های شیفتە این هم میهنان عزیز اسیر در شکنجە خانە های حکومت بە همت وتلاشها ی همە ایرانیان آزادە و عدالتخواە و کامیابی ما دربسیج افکار عمومی جهت جلوگیری از اعدام ها دارد. پس تا دیر نشدە قبل از اینکە دوبارە غافلگیرمان کنند فارغ از اختلافات سلیقەای و سیاسی کە داریم برای نجات این ٥ جوان دست بکار شویم!

صدا بلند شد؛ «منصور فرزند ... » «جهان‌بخش فرزند ... » ...بیایید بیرون. غرولندها و اعتراض‌های زیر لب. با چشمانی هنوز سرخ از خوابی نیمه تمام و بدنی هنوز خسته از استراحتی نیمه‌تمام آهسته آهسته شلوار و پیراهنی تن کردند و پشت سر هم در صفی راه افتادند. چشم‌ها نگران، نگران یاران راهشان را تا دم در دنبال کرد و بعد در با صدایی مهیب بسته شد. در راهرویی عریض راه افتادند. دیگر کِرختی خواب از بین رفته بود و آهسته و نجوا‌کنان پچ پچ می‌کردند.

دلایلی که مردم را در دی ماه ۹۶ و آبان ماه ۹۸ به خیابان کشاند نه تنها هنوز پابرجا هستند، بلکه فلاکت و تنگدستی مردم خصوصا پس از کرونا افزون‌تر نیز شده است. در این شرایط، حکومت ارعاب مردم را چاره کار دانسته و به اعدام بیشتر روی آورده و قصد دارد تعدادی از دستگیر شدگان آبان‌ماه و دی‌ماه را به جوخه‌ی اعدام بسپارد تا با ایجاد ترس و ارعاب، مردم عاصی را از اعتراض به وضعیت فلاکت‌بار کنونی بازدارد.

خوشبختانه سازمانهای کارگران غیررسمی راه های بدیعی را یافته اند تا ثابت کنند که حکومتها و کارفرمایان نیز، هر یک به نوبۀ خویش، باید در بنای جامعه ای عادلانه تر نقش داشته باشد. یک نمونۀ آموزنده نقشی است که سازمانهای کارگران غیررسمی در تدوین "رویکردهای نو به تأمین اجتماعی" ایفا کرده اند.

این مداخله به فهمیدن این نکته کمک می کند که چگونه اجتماعی شدن سرمایه به یک هژمونی نمی انجامد که لزوماً به تمام جامعه گسترش یابد. بلکه به امکان قطع رابطه بین مشروعیت دولت و افزایش تولید و اتصال رشد اقتصاد با مشروعیت ناشی از پروژه های هژمونیک می پردازد که امتیازات محدودی را به کسانی که به نحوی با حکومت مردمی در ارتباط اند عرضه می کند. از جمله این امتیازات سیاست تأمین اجتماعی در سراسر منطقه مکونگ را شامل می گردد.