امسال ۳۶ سال از فاجعه ملی کشتار زندانیان در سال ۶۷ می‌گذرد در آن روزهای شوم تاریخ میهن مان به فرمان و فتوای رهبرخودکامه جماران نشین هزاران زندانی سیاسی به‌جوخه‌های اعدام سپرده شدند. در آن زمان که دنیای مجازی و رسانه‌های گروهی هنوز فراگیر نشده‌بودند، خبرها بازتاب چندانی در افکار عمومی نداشت. از این‌رو، خبر این اسیر کشی گسترده ابتدا از جانب هزاران خانواده که وسایل و وصیت‌نامه‌های عزیزانشان را دریافت کرده‌بوند، اطلاع رسانی شد و به‌تدریج بخش‌هایی از جامعه نیز از این خبر هولناک آگاه شدند. پس از این جنایت بزرگ عمال رژیم حاضر نشدند مکان دفن اعدام‌شدگان را به خانواده‌ها اطلاع دهند. اما مادران، همسران، خواهران و دیگر اعضای خانواده از پای ننشستند و با تلاش فراوان موفق به یافتن آرامگاه عزیزانشان در منطقه‌ی خاوران شدند. سپس خانواده‌ها سرآسیمه خود را به خاوران رساندند. مادران و همسران و دیگر اعضای خانواده با تلاش و چنگ و ناخن زمین را می‌کندند، تا آثاری از عزیزانشان را بیابند. پس از مدتی آثاری از وجود عزیزانشان از زیر خاک‌ها آشکار شد و با چشمان خود این فاجعه‌ی جانکاه آگاه شدند. دراین شرایط غم و اندوه و فریاد اعتراض و گریه و شیون خانواده ها هم‌چنان اوج می‌گرفت که یکی از مادران با صدای رسا خطاب به خانواده‌ها اعلام کرد این عزیزان را آزار ندهیم، اینان همراه و در کنار یکدیگر بوده‌اند، بگذارید آرام در کنار هم بمانند. آن‌گاه صدای شیون و گریه به سرود خواندن تبدیل شد. خانواده‌ها دست در دست یکدیکر و سرودخوانان یاد شایسته‌ترین فرزندان میهن را گرامی داشتند. پس از آن مادران متخد و یکپارچه تصمیم گرفتند که در روزهای معینی برسر آرامگاه عزیزانشان حاصر باشند. و سال‌ها خانواده‌ها با دسته‌های گل و قاب عکس فرزندان و همسران‌شان با تمام تهدیدها، محدودیت‌ها و حتی کتک‌خوردن‌ها در خاوران خضور می‌یابند و به‌یاد عزیزانشان گل می‌کارند. سرود می‌خوانند. متاسفانه دراین سال‌ها اکثریت مادران مانند مادر انوش، مادر هبت، و صدها مادر دیگر با قلبی آکنده از غم و اندوه فرزندان مبارزشان به مهمانی خاک رفته‌اند. اما بقیه اعضای خانواده‌ها هم‌چنان دادخواهانه در روزهای معینی در خاوران حضور می‌یابند و یاد بر خاک افتادگان را گرامی می‌دارند. فعالیت دادخواهانه‌ی این مادران همراه با مادران میدان مایو در آرزانتین حماسه‌ی بزرگی را در تاریخ مبارزات زنان دنیا آفریده‌است.
تاریخ معاصر میهن‌مان در هر برهه از زمان شاهد برپائی چوبه‌های دار و میدان‌های تیرباران شایسته‌ترین مبارزان راه آزادی وعدالت بوده‌است امای کی از بزرگ‌ترین قتل عام‌ها به فتوا و فرمان خمینی در تابستان سال ۶۷ روی داد که هزاران زندانی سیاسی که بعضی از آنان مدت زندانی‌شان نیز به‌اتمام رسیده بود، در بیدادگاه‌ها قاضیان جلادان رژیم رئیسی، پورمحمدی، نیری واشراقی دریک محاکمه دو دقیقه‌ای سربدار و جاودانه شدند و حاکمیت بیشتر از پیش در افکار عمومی مورد نفرت قرار گرفت.
در سا ل ۱۴۰۱ حاکمیت که با تمام تهدیدات و محدویت‌ها نتوانست مانع از حضور خانواده‌ها در خاوران شود در یک اقدام انسان‌ستیزانه برای جلوگیری از ورود خانواده ها به‌محوطه‌ی خاوران احداث دیواری را در اطراف گلستان خاوران آغاز کرد تا بتواند به‌تدریج جنایت خاوران به‌فراموشی سپارد. اما حافظه‌ی تاریخی مردم همواره بیداراست و در هر شرایطی خاوران را به‌عنوان سند جنایت حاکمیت می‌شناسد و این قتل عام را فراموش نخواهد کرد. روزی خواهد آمد که میلیون‌ها هم‌وطن درخاوران گرد هم آیند و سرودخوانان یاد مبارزان راه آزادی و عدالت را گرامی دارند و به‌قول زنده یاد خسرو گلسرخی روزی که هر قطره خون شان محراب خواهد شد.
افزودن دیدگاه جدید