در روز چهار شنبە این هفتە فاطمە مهاجرانی سخنگوی دولت پزشکیان پس از ماە ها سکوت و امتناع از دادن پاسخ بە خواستە های اعتراضات موج وار بازنشستگان، کارگران، معلمان و پرستاران برای افزایش دستمزد و حقوق و رسیدگی بە مطالبات دیگر، پس از تعریف و تمجید بی هزینە از معترضین مطالبە گرو بە حق خواندن مطالبات آنان در چند جملە کوتاە رک و پوست کندە بە درخواست های همە ی آنان جواب رد داد و علت آن را اولویت نداشتن مطالبات زحمتکشان برای دولت اعلام کرد و گفت:.
"معتقدیم کە باید بار را بە اندازە بر دوش دولت گذاشت. مثلا مطالبە گندم کاران بە حق است، اما سقف خرید و قیمت خرید گندم بالاتر رفتە، مشابە این قضیە را در مورد بازنشستگان هم داشتیم. همە ی اینها پشتوانە قانون دارد هیچ خللی متوجە مردم عزیز ما نیست. دستبوس بازنشستگان، گندم کاران، پرستاران و معلمان هستیم، ولی ظرف بودجە دولت محدود است و باید دولت اولویت بندی کند..."
ماهیت دولت پزشکیان و وظیفە و ماموریتی کە علی خامنەای برای وی تعیین کردە بود برای اکثر فعالین سیاسی و کارگری پنهان نبود. از همان آغاز کار پزشکیان با سکوت خود در مورد افزایش شدید شمار اعدام و سکوت در بر خورد با سرکوب اعتراضات همە روزە زحمتکشان ماهیت واقعی خود را برای آنهایی کە فریب شعار های پوپولیستی و عوام گرایانە وی را خوردە بودند رو کرد. افزایش قیمت نان، شیر، لبنیات، کرایە وسایل نقلیە عمومی و گرفتن پول ثبت نام از اولیای دارا و ندار دانش آموزان و پاسخ رد بە درخواست افزایش دستمزد و قدرت خرید زحمتکشان رویکرد سیاستهای اقتصادی و اجتماعی دولت را بطور عریان در معرض دید جامعە قرار داد.
معنی و مفهوم موضع سخنگوی دولت روشن تر از آن است کە نیاز بە تفسیر و تشریح داشتە باشد. همە ی این گروە ها از بازنشستە تا پرستار فهمیدند کە مشکلات معیشتی و رفاهی آنان برای دولت پزشکیان در اولویت قرار ندارد و درد و رنج و بی حقوقی شان اهمیت اش کمتر از اهمیت تجهیز دستگاە پر هزینە سرکوب و نظامی گری است.
در گذشتە کە وضع اقتصادی هم بهتر بود وضعیت زحمتکشان و رفتار حکومت با آنها و حقوق شان با اینکە صحبتی از جنگ نبود کم و بیش مانند حالا بود و تنها بهانە هایشان فرق می کرد. بهمین دلیل جواب رد دولت پزشکیان بە افزایش دستمزد و حقوق ها را باید بە منزلە گفتن، همین کە هست تعبیر کرد و حالا کە همە ی نهادهها و جناح های رژیم علیە مزد و حقوق بگیران صف آرایی کردەاند و نە از قانون کار چیزی باقی گذاشتەاند و نە بە کارگر و کارمند اجازە تشکیل سندیکا و تشکل می دهند، قبل از آنکە همین دستمزد و حقوق یک سوم خط فقر را هم بە بهانە شرایط جنگی و تحریم، مانند دو سال گذشتە تقلیل دهند باید بفکر چارە بود.
همە ی ما می دانیم و در تجربە دیدەایم کە بی حقوق سازی نیروی کار حتی در دورە افزایش بی سابقە دلارهای نفتی نە تنها متوقف نشد، بلکە تشدید هم شدە بود. سقوط سطح زندگی چهار پنجم جمعیت کشور کە اکثر کارگر و حقوق بگیر یا کسبە کوچک هستند، و حتی رکود اقتصادی از نتایج سرکوب دستمزدی، بی حقوق سازی نیروی کار و سرکوب تشکلهای مستقل کارگری است کە بعد از تشکیل دولت پزشکیان همە ی این موارد تشدید شدەاند.
از مجموعە اقدامات دولت بە راحتی می توان پی برد کە وظیفە و ماموریت اصلی آن پیشبرد سیاست شوک درمانی همراە با سرکوب برای نجات رژیم از فروپاشی اقتصادی و سیاسی است. نرمش موقت و تعدیل تاکتیکی در سیاست خارجی کە در ماە های اخیر شاهد آن بودەایم نیز تلاشی است در خدمت جلوگیری از فرو پاشی خاصە فروپاشی اقتصادی.
از آنجا کە رژیم حاضر نیست رویکردهای داخلی خود را کە حیات و ممات رژیم بە آن وابستە است راتغییر دهد، هر روز کە می گذرد بر تعداد مخالفان آن افزودە و روند فرو پاشی و سرنگونی آن سرعت می گیرد.
روی کار آوردن دولت پزشکیان و عملکرد آن بر خلاف انتظار طرفداران حفظ نظام، روند فروپاشی را بجای آنکە کند نماید، شتاب می بخشد و تمایل بە انقلاب در جامعە را در بین مردم بە ویژە بین آنهایی کە بیشتر از دیگران تحت فشار قرار دارند افزون می کند، زیرا آنها می دانند در صورت ماندن این رژیم فاسد و مستبد در قدرت، روز بە روز وضع مردم وخیمتر و خطر جنگ و تنش و دخالت بیگانگان در امورات کشور بیشتر می شود. شکست کامل همە ی تلاشهای کە برای ایجاد اصلاحات سطحی از درون انجام گرفت، امید بە اصلاح نظام را در جامعە زدودە و انقلاب را کە سعی بسیاری شد و می شود بە حاشیە راندە شود بە متن آوردە و در دستور جامعە بحران زدە ایران قرار دادە است. زمانی کە حقوق و معیشت اکثریت جامعە در اولویت یک رژیم نباشد و اعتراضات مسالمت آمیز گرسنگان و فقر زدگان سرکوب و بی پاسخ بماند و رژیم نسبت بە آنها از خود سلب مسئولیت نماید، آیا راە دیگری بە غیر از انقلاب برای مردم بە تنگ آمدە و درماندە از تامین معاش روزانە خود باقی می ماند؟
افزودن دیدگاه جدید