نرگس محمدی در مصاحبه با تلویزیون آلمان
تاریخ: ۸ ژانویه ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۵۹
نرگس محمدی، ایرانی برنده جایزه نوبل، تاکنون سیزده بار زندانی شده است. او میگوید گاهی شک میکند که آیا همه اینها ارزشش را دارد یا نه. اما همیشه به این نتیجه میرسد که باید بیشتر از گذشته مبارزه کند.
تاگِستِمِن (Tagesthemen): شما به دلایل پزشکی در حال حاضر در زندان نیستید. حالتان چطور است؟
نرگس محمدی: بعد از یک عمل جراحی سخت روی پای راستم، ۲۲ روز دیگر را در زندان گذراندم و همانجا تحت درمان بودم. سپس با کمک وکلایم توانستیم حداقل یک مرخصی ۲۱ روزه از زندان بگیریم. اکنون وکلا تلاش میکنند این مرخصی را - پس از پایان این مدت - تمدید کنند.
تاگِستِمِن: این که در حال حاضر موقتاً در زندان نیستید، آیا آن را نشانهای از بهبود وضعیت - یا علامتی از تغییر رفتار رژیم با مخالفان - میدانید؟
محمدی: از نظر من، وضعیت بیماران در بند زنان زندان اوین نگرانکننده است. ما زندانیانی داریم که به عنوان مثال تومور مغزی دارند یا با بیماریهای جدی دیگر دست و پنجه نرم میکنند، اما با این حال همچنان در حبس هستند.
علاوه بر این، گزارشهای وحشتناکی از دیگر زندانهای ایران میشنوم، از جمله خبری مبنی بر این که تنها در سال ۲۰۲۴، ۳۱ زن اعدام شدهاند. به طور کلی، تعداد اعدامها به شدت افزایش یافته است. شنیدهام که تنها در دو ماه گذشته ۴۰۰ نفر اعدام شدهاند.
تمام اینها به ما نشان میدهد که وضعیت حقوق بشر در کشور بسیار نگرانکننده است. من هیچ تغییری در شرایط یا هیچ نشانهای از گشایش در کشور نمیبینم
«نه، پشیمان نیستم»
تاگستمن: خانواده شما کشور را ترک کردهاند. اما شما ماندهاید و بارها و بارها خود را برای بازداشت شدن آماده کردهاید. آیا هیچگاه شک کردید که این تصمیم درستی بوده است؟
محمدی: تاکنون ۱۳ بار بازداشت شدهام و از این تعداد، ۴ بار در سلول انفرادی بودهام. باید بگویم که دوران انفرادی، سختترین بخش زندان بوده است.
علاوه بر این، اتفاقات غمانگیزی در زندگی من رخ داده است، مانند مرگ پدرم. نتوانستم از او خداحافظی کنم؛ حتی تلفن من نیز قطع شده بود. همینطور ده سال پیش که فرزندان کوچکم ایران را ترک کردند و من مجبور بودم در زندان بمانم.
به طور طبیعی، چنین تجربیاتی تأثیرات سنگینی بر انسان میگذارد و او را غمگین میکند. حتی میتوانم بگویم که شاید همین موضوعات باعث شود شک و تردیدهایی ایجاد شود و این سؤال پیش بیاید که آیا همه اینها ارزشش را دارد؟
اما با وجود تمام این رنجها، من بهشدت باور دارم که مبارزه برای حقوق بشر، آزادی، برابری و حقوق زنان باید ادامه پیدا کند. این مبارزه باید حتی در خاورمیانه، که پر از درگیری است، برای دستیابی به صلح ادامه داشته باشد. بنابراین، تلاشهای مربوطه باید انجام شود.
به طور خلاصه، برای پاسخ به پرسش شما: نه، من پشیمان نیستم. برعکس، معتقدم که باید بیش از گذشته به مبارزه ادامه دهیم. من پر از امید و انرژی هستم تا به راه خود ادامه دهم.
«مردم قویتر و شجاعتر شدهاند»
تاگستمن: قانون پیشنهادی درباره حجاب و عفاف زنان، معروف به قانون حجاب، که قوانین سختگیرانهتری را پیشبینی میکند، فعلاً اجرایی نشده است. بخشی از دلیل آن، وتوی رئیسجمهور ایران به دلیل ترس از اعتراضات گسترده مردم است. آیا این نشانهای واقعی از باز شدن فضا است یا فقط یک نمایش و توهم دموکراسی؟
محمدی: به نظر من، تصویب این قانون توسط مجلس به وضوح نشان میدهد که حکومت همچنان مصمم است مردم و بهویژه زنان را سرکوب کند. بعد از جنبش «زن، زندگی، آزادی»، حکومت حتی تلاش کرده فشارها را افزایش دهد تا با این جنبش مقابله کند.
ما این موضوع را در سایر بخشهای جامعه نیز میبینیم، مثل برخورد با هنرمندان، دگراندیشان و زندانیان سیاسی – در همه جا میتوانید ردپای این سرکوب را ببینید. به همین دلیل معتقدم که حاکمان همچنان بر سرکوب متکی هستند. علت آن این است که زمان علیه آنهاست و از حمایت گسترده برخوردار نیستند.
اینکه این قانون توسط مجلس تصویب شده، اما اکنون توسط رئیسجمهور و دولت اجرا نمیشود، بهطور واضح نشاندهنده ضعف حاکمان در برابر زنان مبارز جامعه است.
این مسئله دستاوردی است که مدیون جنبش «زن، زندگی، آزادی» است. بدون این مبارزه، چنین چیزی قابل توضیح نبود. این نشان میدهد که میتوان مقاومت کرد. این مسئله نشان میدهد که مردم قویتر و شجاعتر شدهاند و حکومت از این موضوع میترسد.
«این مصاحبه میتواند برای من پیامدهایی داشته باشد»
تاگستمن: شما اکنون این مصاحبه را با ما انجام دادهاید. این مصاحبه چه پیامدهایی میتواند برای شما داشته باشد؟
محمدی: ببینید، از نظر من، نمیتوان دست از مبارزه و مقاومت کشید. ما نمیتوانیم متوقف شویم یا کنار بکشیم. نه زندانی شدن پشت دیوارهای بلند زندان و نه دیگر روشها و محرومیتهایی که تحمل کردهام، نمیتوانند مرا محدود کنند یا به سکوت وادارند.
تاکنون ۹ بار محکوم شدهام و در پنج مورد از این محکومیتها، دلیل محکومیتم این بوده که در زندان فعال بوده و عقایدم را بیان کردهام. این نشان میدهد که دیوارهای زندان نمیتوانند مانع من برای ادامه مسیر شوند، هرچند که رنج زیادی کشیدهام. سال گذشته تلفن من را قطع کردند تا اظهارنظرها و اعتراضاتم به بیرون نرسد.
حتی اجازه ملاقات با وکلایم را ندادند، چون مقامات فکر میکردند که بدون حضور آنها نمیتوانم بهخوبی از خودم در دادگاه دفاع کنم، هرچند که - همانطور که میدانید - من اصولاً در دادگاههایی که به حقانیت آنها اعتقادی ندارم، حاضر نمیشوم. در چنین دادگاههایی، حقوق پایمال میشود.
جمهوری اسلامی تاکنون تلاش کرده است که مرا به سکوت وادارد، اما موفق نشده است. مصاحبههایم را با تمام ایمان و باور انجام میدهم. بله، واقعاً این مصاحبه میتواند برای من پیامدهایی داشته باشد، اما من راه دیگری نمیبینم جز اینکه به مبارزه برای دموکراسی ادامه دهم و دست از مبارزه نکشم.
مصاحبه توسط جسی ولمر، خبرنگار تاگستمن انجام شد.
*از آنجا که صدای مترجم آلمانی سخنان خانم محمدی را تحتالشعاع قرار می داد، از متن ترجمه آلمانی در برگردان این مصاحبه به فارسی استفاده شده است.
آدرس مصاحبه:
https://www.tagesschau.de/ausland/asien/iran-narges-mohammadi-100.html
افزودن دیدگاه جدید