در روند فعالیت سیاسی / اجتماعی یک جامعه، تشکیلاتی که در قدرت هست، به هربهانه ای خودرا برترین قدرت تصور می کند، این تصور نابجا، زمینه ساز برخورد غیر منطقی و زورگویانه ی قدرت حاکم با سایر افراد و گروههای اجتماعی خواهد بود ، از طرفی این برخورد خشن ، از دید آنان رفتاری منطقی و سرنوشتی قطعی جلوه می کند.
قدرت حاکم، تنها هنگامی سایر گروه ها وافراد را به حساب می آورد، که برایش خطری جدی در راستای تضعیف قدرت بوجود آورند.
آنان برای مهار برخی مشکلات و اعتراضات و مخالفتها ، پس از آنکه همه ی راههای سرکوب ، ارعاب، تطمیع و.... را درراه اثبات قدرت خود و ساکت کردن منتقدین پشت سر گذاشت اما نتوانست مخالفین را به سکوت وتمکین وادار کند، آخرین روشِ او، مذاکره و گفت وگوبا مخالفین خواهد بود.
این مرحله آغاز یک موفقیت برای گروههای مخالفِ قدرتِ حاکم است، یک برگ برنده است ، برگ برنده ای که اگر به خوبی رو نشود ، خواهد سوخت ، اما بستگی به شیوه ی استفاده از موقعیت مذاکره دارد،در واقع رسیدن قدرت حاکم به مرحله ی مذاکره نتیجه ی سالها هزینه دادنِ مخالفین قدرت است، که نباید این موقعیت برای مخالفین، آسان از دست داده شود.
پیروزی در این مرحله بستگی فروان به استفاده ازاین موقعیت دارد.
نخستین گام پیروزی در مذاکره برای مخالفین حزب حاکم ، برابری در شرایط مذاکره است.
برابری یا نابرابری در شرایط مذاکره بین قدرتِ حاکم و مخالفین ، تعیین کننده ی شکست یا پیروزی در مذاکره برای هرکدام از طرفین است.
برای نمونه :
۱. زمان ومکان مذاکره باید با توافق دوطرف باشد.
۲. هردوطرف مذاکره کننده، اختیار داشته باشند ، که افراد خودرا آزادانه برای مذاکره برگزینند.
۳. شرایط دیدارومیزمذاکره مانند صندلی ها، روشنایی ، لباس(بویژه لباس نظامی) ، دمای هوا، زمانِ صحبت، سخنرانی، بحث، لوازم همراه برای مستند سازی، تصویر برداری و.... باید برابر باشد.
تصویر برداری از متن مذاکرات چند ویژگی خوب دارد. مستندی است، برای تجربه ی تاریخی یک تشکیلات، مستندی است برای پیمانهایی که بین طرفین مذاکره بسته شده ، مستندی است برای آگاهی بدنه ی تشکیلات از روند مذاکرات.
۴. گفت وگو دوطرفه باشد، نه آنکه یکطرف فقط شنونده باشد.
۵. تضمین کافی برای امنیت _پیش از مذاکره، در میان مذاکره و پس از مذاکره _ توسط طرف مذاکره کننده ای که در قدرت است، به طرف مخالف یا منتقد یا معترض داده شود.
۶. هر طرف از مذاکره کنندگان اختیار داشته باشد، سخنگوی خود را خودش برگزیند.
۷. برهم زدن هر کدام از قراردادهای بین طرفینِ مذاکره، در هر مرحله با هدف تحقیر وامتیاز گیری خواهد بود ، وطرف مخالف باید از ادامه مذاکره خودداری کند.مگر آنکه یک طرف بخواهد، امتیازی بدهد.
ازآنجایی که تیمی که در قدرت هست ، به‌خاطرتجربه ی بیشتر، شاید زبده تر باشد، تیمِ مخالفینِ قدرت، بهتر است، چند روز پیش از شروع مذاکره، باهم درچند نشست، هماهنگ شده ، یک یا دو سخنگو یی که باتجربه بوده و ازتاریخچه ی تشکیلات خورا آگاه باشند،ازمیان خود برگزینند، درهیچ مرحله ای ناهماهنگی بروز ندهند، واجازه ندهند ، طرف مذاکره کننده میان آنان اختلاف بیندازد. تلاش کنند گفتگو و اختلاف و اشتباه گروه خودرا آهسته یا بصورت نوشته به سخنگوی تیم خود یادآوری کنند، مبادا طرف به اشتباه یا اختلاف آنان پی ببرد.وازآن به سود خودبهره برداری کند.
برای تصمیم گیریهای تازه ، وآنی ،بهتر است زمانی را برای مشورت با تیم خود درخواست کنند.
بهتر است محور مذاکره دردست فردی باشد که از پیش برای بحث برگزیده شده است، در مذاکره بهتر است هیجانی و عصبانی نشد، به طرف گفتگو احترام گذاشت، مذاکره کنندگان بایستی نگاهشان به پیرامون وتک تک افرادخود و حریف باشد.و در روند مذاکره از مشاوره با تیم خود غافل نشد.
خلاصه، هم اندیشی، همدلی، هماهنگی و آرامش، چهار شرط پیروزی هستند.
افزودن دیدگاه جدید