پس از جنگ جهانی دوم، قدرتهای متفق اصلی دست به کار فراهم آوردن مبانیِ یک سازمان بزرگ بینالمللی شدند که وظیفهاش صلح و کمک به حمایت از حقوق اساسی بشر باشد. از ژوئن ۱۹۴۶ تا دسامبر ۱۹۴۸، در چارچوب سازمان جدید ملل متحد، گروهی کوچک از زنان و مردان دست به کار نگارش سندی شدند که از آن پس به یکی از سنگِ محکهای اصلی پیکار برای حقوق بشر بدل شده است. در ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸، در واپسین ساعات شب، مجمع عمومی سازمان ملل متحد اعلامیهای جهانی حقوق بشر را بی هیچ رأی مخالفی تصویب کرد. از آن پس، این روز یادآور آرمانی شده است که میلیونها انسان کره زمین برای کسب آن دست به مبارزه و قیام زدهاند.
در دیباچهی این اعلامیه، از جمله چنین آمده است:
« از آن جا که شناسایی حیثیت و کرامتِ ذاتی تمام اعضای خانوادهی بشری و حقوق برابر و سلبناپذیر آنان اساس آزادی، عدالت و صلح در جهان است؛
از آن جا که نادیده گرفتن و تحقیر حقوق بشر به اقدامات وحشیانهای انجامیده که وجدان بشر را برآشفتهاند و پیدایش جهانی که در آن افراد بشر در بیان و عقیده آزاد، و از ترس و فقر فارغ باشند، عالیترین آرزوی بشر اعلام شده است؛
از آن جا که ضروری است که از حقوق بشر با حاکمیت قانون حمایت شود تا انسان به عنوان آخرین چاره به قیام بر ضد بیداد و ستم مجبور نگردد؛
...
مجمع عمومی سازمان ملل این اعلامیه جهانی حقوق بشر را آرمان مشترک تمام مردمان و ملتها اعلام میکند تا همهی افراد و تمام نهادهای جامعه این اعلامیه را همواره در نظر داشته باشند و بکوشند که به یاری آموزش و پرورش، رعایت این حقوق و آزادیها را گسترش دهند.»
اعلامیهی جهانی حقوق بشر در ۳۰ ماده، حقوق بنیادین و حداقلی انسانها را در زمینههای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و مدنی تعیین میکند. در مادهی ۱ و ۲ آن امده است:
« تمام افراد بشر آزاد زاده میشوند و از لحاظ حیثیت و کرامت و حقوق با هم برابرند...»
« هر کس میتواند بی هیچگونه تمایزی، بهویژه از حیث نژاد، رنگ، جنس، زبان، دین، عقیدهی سیاسی یا هر عقیدهی دیگر و همچنین منشأ ملی یا اجتماعی، ثروت، ولادت یا هر وضعیت دیگر، از تمام حقوق و همهی آزادیهای ذکر شده در این اعلامیه بهرهمند گردد».
امروزه، با وجود آنکه بسیاری از کشورهای جهان این پیمان بینالمللی را پذیرفته و خود را متعهد به رعایت آن دانستهاند، در عمل در بخش قابل توجهی از این کشورها، از شرق تا غرب و از شمال تا جنوب، مفاد این اعلامیه کاملاً یا بعضاً نقض میشوند.
ایران نیز در ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ در سازمان ملل متحد، از رأیدهندگانِ موافق اعلامیهی جهانی حقوق بشر بوده است. با این حال چه در دوران رژیم دیکتاتوری پهلوی و چه در نظام استبدادی و تمامیتخواه جمهوری اسلامی از ابتدای استقرارش در سال ۱۳۵۷ تاکنون، تمامی اصول این اعلامیه بهطور مداوم و نظاممند نقض شده و میشوند.
پایمال شدن حقوق بشر از سوی جمهوری اسلامی ایران همواره و هر ساله یکی از موضوعات اصلی مورد توجه نهادهای حقوق بشری جهانی و شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد قرار داشته و محکوم شده است. بر اساس گزارشات اراِئه شده تقریبا تمامی اقشار و نهادهای مدنی در ایران مورد اذیت و آزار حکومتی قرار میگیرند. نقض سیستماتیک حقوق بشر در همه زمینهها مانند مجازات اعدام، دستگیریهای گروهی و غیر قانونی، سرکوب وحشیانه معترضین، شکنجههای گوناگون از جمله دارویی، تجاوز جنسی، اعتراف گیری و وثیقه گیریهای اجباری و غیره، وضعیت بسیار اسفناکتری نسبت به سالهای قبل داشته است. تعداد اعدامها در سال جاری و طی چند ماه گذشته از مرز هزار نفر گذشته و اعدام در ملاء عام بار دیگر صورت میگیرد. سازمانهای بین المللی دفاع از حقوق بشر، چون سازمان عفو بینالملل از وضعیت وخیم نقض حقوق بشر، حتی در مورد کودکان، در ایران به صورت مدام ابراز نگرانی میکنند. نقض حقوق بشر همواره در مورد همهی گروههای اجتماعی و مدنی مانند نویسندگان، هنرمندان، آموزگاران، دانشگاهیان، دانشجویان، روزنامه نگاران، سینماگران، وکلا، فعالان حقوق بشر، کودکان، زنان، کارگران، اقلیتهای دینی، اتنیکی، جنسیتی، شهروندان خارجی و دو تابعیتی و غیره صورت میگیرد. زنستیزی و تبعیض علیه زنان (حجاب اجباری، نابرابری جنسیتی) توسط حکومت اسلامی و محرومسازی شهروندان از ابتداییترین حقوق سیاسی و اجتماعی، تصویری روشن از رژیمی ارائه میکند که قانون اساسیِ اسلامیاش در تمامی اصلهایش با مفاد اعلامیهی جهانی حقوق بشر تعارضی آشکار دارد.
۱۰ دسامبر) ۱۹ آذر(، برای ما در کانون همکاری نهادهای جمهوریخواه ایران، نه فقط یک مناسبت جهانی، بلکه فرصتی برای تأکید دوباره بر ضرورت مبارزه برای آزادی، حقوق بشر، دموکراسی و جمهوری بر مبنای جدایی سه قوه (مجریه، مقننه، قضائیه) و دین در ایران است. ما بر این باوریم که:
هیچ تحول پایداری بدون التزام به حقوق بشر ممکن نیست. تبعیض در هیچ شکلی از جمله علیه زنان، اقلیتها و گروههای اتنیکی، زبانی و فرهنگی با هیچ اصل انسانی و حقوقی قابل توجیه نیست و باید در قوانین و ساختارهای حکومتی بطور کامل برچیده شود. رهایی ایران از سلطههای مختلف، از جمله از استبداد اسلامی و دینسالاری، زمانی فرا خواهد رسید که در کشور ما حقوق بشر به طور کامل رعایت شود و هیچ شهروندی به دلیل عقیده، جنسیت، قومیت، زبان، دین، سبک زندگی یا خواستِ آزادیهای بنیادین مورد آزار و تبعیض قرار نگیرد.
به مناسبت روز جهانی حقوق بشر، ما بار دیگر به پایبندیِ خود بر پشتیبانی از جنبشهای اجتماعی در ایران، به حمایت خود از مبارزات مدنی، صنفی و حقخواهانهی مردم علیه رژیم جمهوری اسلامی در تمامیت آن برای رسیدن به جامعهای آزاد، دموکراتیک، برابر و انسانی تأکید میکنیم.
کانون همکاری نهادهای جمهوریخواه ایران ، ضمن تعهد همهجانبهی خود به دفاع از اعلامیهی جهانی حقوق بشر و تمامی پیوستها و میثاقهای مرتبط با آن، با باور بر ضرورت گسترش همکاری جمهوریخواهان، از تمامی کنشگران و نهادهای جمهوریخواه دعوت میکند تا برای تقویت پشتیبانی از مبارزات و جنبشهای اجتماعی و مدنی مردم ایران در راه آزادی، جمهوری و دموکراسی، همکاریهای خود را توسعه دهند.
« در اینجا جا دارد که خاطر نشان کنیم این آخرین نوشته شیدان وثیق گرامی بود پیش از درگذشت نابهنگامش که به نهادهای کانون پیشنهاد کرد و تماما مورد پذیرش نهادهای عضو قرار گرفت. یادشان به خیر و پاینده »
کانون همکاری نهادهای جمهوریخواه ایران
· جنبش جمهوریخواهان دموکرات و لائیک ایران؛
· نهاد همگرایی جمهوریخواهان ایران - استکهلم؛
· شبکه همگرائی جمهوری خواهان سکولار دموکرات ایران؛
· انجمن ایرانیان جمهوری خواه - تورنتو؛
· ایرانیان جمهوری خواه در استرالیا؛
· انجمن پژوهشی و آموزشی دانا
۱۰ دسامبر ۲۰۲۵ - ۱۹ آذر ۱۴۰۴
Best regards
Morteza Davar
Mobil: 0704831614
افزودن دیدگاه جدید