چالشها و تغییرات - ادامه
در آلمان، برعکس وضعی که در امریکا توصیف شد، فشار برای سازماندهی منعطف تر زمان کار و برای کسب اختیار بیشتر برای تعیین دستمزد در سطح شرکتی، گاه به درگیری با مفهومهای جاافتاده و نهادینه شده ای چون "قرارداد دستمزد مناطق" می گردد. و برعکس این وضع، در سوئد و ایتالیا، البته از طرقی بسیار متفاوت، مساوات طلبی به مؤلفۀ حیاتی و هویتی اتحادیه های کارگری تبدیل شده است. در این دو کشور، فشار برای افزایش فاصلۀ دستمزدها در درون و در بین بخشهای مختلف از سوئی، و لغو قانون افزایش جبرانی دستمزدها (افزایش دستمزدها به تناسب تورم، به نحوی که قدرت خرید دست کم ثابت بماند و کاهش نیابد) از سوی دیگر، عواقب مخربی را به بار آورده اند که محتملاً در بافتار ملی دیگری بروز نمی یافتند.
این نکته با مباحثاتی که در سالهای نخست قرن جاری، از جمله توسط نگارنده، در بارۀ هویت اتحادیه های کارگری و ایدئولوژیها طرح شدند و مثلث بازار، طبقه و جامعه را به بحث می کشیدند، مرتبط است. اتحادیه هائی، همچون اتحادیه های کارگری در بریتانیا، که منطق وجودی شان مقدمتاً بر کنترل بازار کار از طریق چانه زنی با کارفرمایان بر سر دستمزدها استوار است، نسبت به فرسایش قدرت چانه زنی اقتصادی اتحادیه ها حساسیت بیشتری نشان می دهند تا اتحادیه هائی، مثل اتحادیه ها در فرانسه، که سمتگیری شان عمدتاً متوجه بسیج کارگران است، اعم از آن که عضو اتحادیه باشند یا نه، تا به این وسیله برای افزایش حداقل دستمزد و مزایای اجتماعی به دولت فشار آورند.
هویتهای موروثی/ سنتی همچنین بر مسیر محتمل برای بازسازی اتحادیه ها نیز مؤثر اند. اتحادیه های کارگری به ندرت ممکن است که دست به تجدید نظر و تغییر تمام مفاهیم گذشته ناظر بر اهداف و شخصیت شان بزنند، به عوض آنها گزینشی عمل می کنند دست به انطباق می زنند و می کوشند اعضا و فعالان شان را متقاعد کنند که این تغییرات با ارزشها و اهداف پایه ای نسلهای پیشین همساز اند. از این رو مسیر "مدرنیزاسیون" غالباً مسیری وابسته به سیر طی شدۀ قبلی است.
این که اتحادیه ها به چالشهای درونی و بیرونی واکنش نشان دهند، و چندوچون این واکنش، به عامل دیگری نیز، که می توان آن را ظرفیت سازمانی نامید، وابسته است. این عامل را می توان به عنوان قابلیتی فهمید که یک سازمان برای بهره گیری از فرصتهای ممکن برای سبقت گرفتن از شرایط متغیر، تدوین سیاستهای متجانس و اجرای مؤثر این سیاستها، به عوض واکنش صرف در برابر شرایط متغیر، از خود نشان می دهد.
تئوریزه کردن و به دست دادن مؤلفه های مشخص و دینامیسم علت و معلولی (علّی) ظرفیت سازمانی کار آسانی نیست. اما این نکته برای هر ناظر مطلعی آشکار است که بعضی از جنبشهای اتحادیه ای در اروپا به میزانی به مراتب بیشتر از دیگر اتحادیه ها از این ظرفیت برخوردارند. برای تشخیص این عامل شاید باید بر عناصر کلیدی مثل ساختار، هوشمندی، استراتژی و اثربخشی تکیه و آنها را تعریف کنیم. ساختار، شاخصی از میزان اتحادیه گری در سطح یک کشور و درجۀ اتحاد یا تفرق آن در سازمانهای رقیب است، و بنابراین می تواند به عنوان معیاری معتبر برای تجمیع دیدگاه های مختلف در یک مجموعه مشخصه های واحد به کار آید. هوشمندی جزاً یک موضوع ناظر بر سازمانگری است: حدودی از دانش تخصصی در کار تحقیقات، آموزش و جمع آوری و پردازش اطلاعات، و ابزارهای اشاعۀ این دانش از مجاری سازمانی، که اتحادیه ها و کنفدراسیون ها از آنها برخوردارند. روشن است که ابزارهای اشاعۀ دانش گفته شده تا حدودی وابسته به منابع است. اما هوشمندی همچنین، و ای بسا مهمتر از جزء گفته شده، مبین میزانی است که دانش در تمام سطوح جنبش اتحادیه ای به عنوان عنصری اساسی از قدرت اتحادیه تلقی می شود.
استراتژی به آن دسته از سنن و رسومات سازمانی اتحادیه وابسته است، که علم و عمل را از مجرای تحلیل اوضاع، ارزیابی از گزینه های بدیل، برنامه ریزی مشخص برای نیل به اهداف، و قالبها و اشکال مداخله ورزی اتحادیه به هم پیوند می زند. سرانجام مؤثریت جزاً ناظر بر مسئلۀ حصول پذیری سیاستهای اتحادیه بر زمینۀ اهداف آن است و جزأ مبین تجانس همه جانبه اهداف، مشخصاً در درون یک اتحادیه و در میان اتحادیه ها، است، که معمولاً با وجود یک اتوریتۀ مرکزی به سهولت بیشتری حاصل می شود. مؤثریت جزأ هم مبین حدودی است که اعضا، و حتی به غیر اعضای آن، اولویتهای استراتژیک اتحادیه را از آن خود می دانند، و آماده اند که برای تحقق آنها دست به عمل زنند. در فصول بعدی بر این ابعاد مکث بیشتری شده است.
افزودن دیدگاه جدید