شبکه سازمان های پژوهشی برای ارزیابی اشتغال سبز – گزارش پیش انتشار 2017 (1)
دیباچه
کنفرانس ریو+20 که در سال 2012 در ریو دو ژانیرو برگزار شد نتیجه گرفت که اقتصاد سبز ابزاری برای دستیابی به توسعه پایدار اجتماعی-اقتصادی و زیست محیطی خواهد بود. کنفرانس توصیه می کرد که این رهنمود باید برای محدوده های محلی و منطقه ای طرح و اجرا شود و اهداف در آن برای همه به یک اندازه نخواهد بود و باید به نیاز های ویژه و گسترده تر محلی پاسخ گوید. سند نهایی ریو+20 هر کشور را ترغیب نمود اقتصاد سبز را برای کاهش فقر و توسعه پایدار در زمینه محلی و منطقه ای خود برنامه ریزی نماید. در این سند بر تلاش برای ایجاد کار در اقتصادی پایدار و فراگیر به ویژه با توجه به نیاز برای توسعه اشتغال زنان، جوانان و اقشار تهیدست تاکید شده است. در سند بر اهمیت آموزش و تربیت کارگران و تأمین ابزار های مورد نیاز ایشان برای افزایش ظرفیت های فنی همراه با تأمینات بهداشتی و اجتماعی تأکید گردیده است. از تمام اقشار، صنایع و کارفرمایان درگیر خواسته شده است به اندازه مناسب در این برنامه جهانی سرمایه گذاری نمایند و از دولت ها درخواست شده که برای توسعه دانش و آگاهی و افزایش گنجایش های آماری مشاغل در روند های نوظهور برای ایجاد زیربنای مورد نیاز علمی و پژوهشی به وظایف خود عمل کنند.
یک اقتصاد سبز به عنوان رهنمود به سوی توسعه پایدار نه تنها برای تولیدکنندگان و بازار کار به طور عام خوب است، بلکه از ضروریات زندگی بشری در این جهان است. ادامه نابودی منابع موجود با افزایش مصرف، آلوده سازی در محیط زیست بیش از پیش منابع مورد نیاز حیات انسانی از جمله آب آشامیدنی، زمین زراعی را محدود ساخته و گرمایش زمین را تسریع می بخشد و به تنوع بیولوژیک کره ارض تا به حدود غیرقابل ترمیمی صدمه می زند.
صدمات اقتصادی و اجتماعی ناشی از تخریب محیط زیست تمامی دستاورد های بشری در کاهش فقر و توسعه در طی دهه های اخیر را خنثی کرده و فقر و بیعدالتی را در جهان همه گیر می نماید. تولیدات مصرفی و روند های مصرفی در کنار توسعه بدون توجه به نابودی زمین های قابل زرع، نابودی جنگل ها و قطع درختان و آلودگی گسترده آب مصرفی با آلاینده های شیمیایی باعث کاهش و کمیابی آب مصرفی و کمبود مواد غذایی و افزایش قیمت ضروریات زندگی انسانی می گردد. بیش از یک میلیارد شغل در خطر محو شدن از بازار کار است که عمدتاً در کشاورزی و صنایع غذایی و شیلات با خطر انقراض روبرویند.
ادامه وضعیت موجود مانع رشد اقتصادی و توسعه بازار اشتغال شده است. بالعکس یک برنامه منظم برای گذار به اقتصاد سبز می تواند به رشد توسعه و بهبود شرایط موجود کمک نماید. یک اقتصاد سبز در آینده شانس بسیار بیشتری برای موفقیت در تمامی شئون راهبردی زندگی بشری دارد.
یک سؤال زیربنایی در منطق گذار به اقتصاد سبز موضوع ارزش گذاری بر منابع است. بطور طبیعی اقتصاددانان سرمایه های مالی و انسانی را در ارزشگذاری تولید به حساب می آورند، ولی سرمایه ناشی از وجود منابع و تأثیر آن در روند تولید را در نظر نمی گیرند. سرمایه طبیعی به منابع طبیعی اشاره دارد که شامل جنگل ها، زمین های زراعی، شیلات و منابع آبی می شود، به عبارت دیگر بخش های مفید اکوسیستم طبیعی که در خدمت اجتماع قرار دارند. گرچه استفاده از این منابع در روند تولید اقتصادی هزینه دارد اما آن هزینه در قیمت گذاری بازار جایی ندارد و فقط به صورت نرخ منفی تأثیر بیرونی بر محیط زیست محاسبه می شود. از آنجا که این هزینه ها خارج از مکانیزم قیمت گذاری بازار است، هزینه خصوصی آن در قبال هزینه اجتماعی آن نادیده انگاشته می شود.
(1)- Advance print Nov 2017Green Jobs Assessment Institutions Network (GAIN)
افزودن دیدگاه جدید